Recenzje dla:
  • W książce spotykamy wiele postaci, które pod wpływem choroby bardzo się zmieniają. To wszem ogarniające cierpienie pozwala odkryć w sobie uczucia, o które nawet siebie ludzie nie podejrzewają. Jednak najwięcej zmian w społeczeństwie pojawia się po zobaczeniu długiej, męczące, bolesnej śmierci młodego chłopca. Cierpienie dziecka wpływa natychmiastowo na świat, odmieniając go o 180 stopni. • Dżumy nie można zdefiniować jedynie jako metaforyczny obraz świata walczącego ze złem, czy wojny. Dżuma może mieć wiele znaczeń metaforycznych tutaj jednak przede wszystkim jest to wspaniała książka o chorobie, reakcji ludzi, cierpieniu, miłości, zachowaniu ludzkim w czasie ogromnej tragedii. Można również uznać ją za powieść opowiadającą o skażonych umysłach ludzi, którzy godzą się na to, co dostają. Nie sprzeczają się. Nie próbują walczyć. Poddają się… • Osobiście przeczytałam tą książkę tylko ze względu na to, że jest lekturą i pisałam z niej pracę maturalną jednak, kiedy zaczęłam czytać to nie potrafiłam się oderwać. Zakochałam się w niej. Pan Camus odwalił kawał świetnej roboty. Książka jest wciągająca, zaskakująca, trzymająca w ogromnym na pięciu. Jak najbardziej jestem na tak! •
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo