• „Król Ptaków” to historia przekazywana z pokolenia na pokolenie. Co charakteryzuje tę rodzinną opowieść dostępną obecnie każdemu? • Po pierwsze, strona graficzna książki. Jest prosta i piękna. Użycie trzech kolorów na białym tle, czarnego, szarego i pomarańczowego, tworzy wspaniałą kompozycję cieszącą oczy. Szczególnie wyróżnia się kolor pomarańczowy – to przede wszystkim słońce będące celem powziętych kroków, ale kolor ten barwi także ptasie pióra. • Poznacie tutaj wiele ptaków odwzorowanych dość precyzyjną kreską i bardzo zachęcam, by przy okazji odnaleźć ich zdjęcia czy w książkach czy w zasobach internetowych. • Ptaki chcą wybrać spośród siebie króla. Kluczem rozstrzygnięcia staje się przymiot ptaków – lot. Uda się więc to temu z nich, który doleci najbliżej słońca. Jakich wymaga to predyspozycji i wytrwałości możemy się domyślać. Czy jednak jest to najbardziej miarodajny sposób wyłonienia zwycięzcy? Czy wybrana kategoria pozwala zweryfikować wszystkie pożądane atrybuty władcy? I wreszcie (nie)oczekiwane zakończenie historii. • Fabuła skłania do rozmów z dzieckiem o słuszności powziętych decyzji i sprawia, że zakończenie można ocenić wielorako. Historia nie kończy się wraz z ostatnią literą, można rozważać ją dalej.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo