• Karolina Korwin-Piotrowska nigdy nie była, jak i nigdy prawdopodobnie nie będzie tą dziennikarką, którą lubię i chętnie słucham lub czytuję. Najmocniej kojarzy mi się ona z plotką i show biznesem, a nie są to obszary, którymi jakkkolwiek bym się interesowała. Niemniej jednak zdecydowałam się siegnąć, po prawdziwą księgę, która wyszła spod jej pióra, a dotyczyła 25 lat demokratycznej Polski. • Autorka opisuje każdy rok od 1989 do 2014. Są to opisy bardzo subiektywne, ale jednocześnie ciekawe. Książka jesto bogata w ciekawostki, nakierowana przede wszystkim na popkulturę, co jednak wychodzi jej na dobre, bo uważny czytelnik szybko zauważy zmieniające się trendy, a tym samym pozna, czym najmocniej zainteresowane było społeczeństwo w danym okresie. • Niesamowite, jak przez te dwadzieścia pięć lat odmieniła się w Polakach moralność w spojrzeniu na niektóre sprawy, jak to, co "obciachowe" a to co "cool" często ulegało zmianie i niejednokrotnie wracało w blasku glorii i chwały po latach. • Bardzo wciągnęłam się w tę sentymentalną podróż wstecz i bez żalu zarwałam noc dla tej książki. Korwin-Piotrowska ma lekkie pióro i przyjemnie się ją czyta. Absolutnie polecam.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo