• Ahmed stracił rodzinę podczas bombardowania i ucieczki z Aleppo. Również w Belgii, do której trafił, nie może czuć się bezpiecznie: staje przed wyborem między wegetacją w przepełnionym ośrodku a deportacją. Postanawia więc ukryć się i przedostać do Anglii. Max Howard ma 13 lat i właśnie przeprowadził się z rodziną do Brukseli. Bariera językowa, brak akceptacji w nowej szkole i ciągłe kłótnie z siostrą to tylko część jego problemów. Sytuacja zmienia się, gdy pewnego dnia w piwnicy odkrywa ukrywającego się młodego syryjskiego uchodźcę. Zainspirowany historią o belgijskim bohaterze ruchu oporu z czasów II wojny światowej, postanawia pomóc Ahmedowi. Ich rodząca się przyjaźń trafia na trudny czas – w Paryżu i Brukseli doszło do ataków terr­orys­tycz­nych­, rosną nastroje antyimigracyjne. Bohaterowie wpadają na szalony plan ratunkowy… Chłopiec znikąd z wrażliwością i umiarem podejmuje temat odwagi i zaufania w świecie zdominowanym przez stereotypy oraz strach przed nieznanym. Marsh nie tylko odzwierciedliła obawy współczesnego świata wobec uchodźców, ale również sugestywnie ukazała ich życie przed wojną i kontrastujący z nim tragizm wojennej rzeczywistości.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo