• Przyjemne historie, które wywoływały uśmiech albo zadumę nad tym co powinno być tak na prawdę dla nas ważne w życiu. Książka napisana w stylu luźnych pogawędek więc czytając ją miałam ciągle w głowie char­akte­ryst­yczn­y głos Pani Katarzyny,jakby siedziała obok i opowiadała o swoich doświadczeniach :) Duża dawka mądrego optymizmu - polecam!
  • Niestety, wielkie rozczarowanie. Trylogia, której kontynuacją są "Pocieszki" powinna była się na trylogii skończyć. Pozostawiłaby Grochola dobre wspomnienia lekko napisanej książki, która doskonale nadaje się na weekendowy wypad. A tak? Powstały "Pocieszki", które są zlepkiem zdarzeń, sytuacji, nawiązań do tejże trylogii (ale o niebo słabsze). Czyta się je z trudem, nie są ani zabawne, ani specjalnie wartościowe, za to nudne. Ot taki na siłę produkt.
  • Na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że to dalsze losy Judyty...z NIGDY W ŻYCIU, nic bardziej mylnego.Teraz w roli Judyty wcieal się sama autorka opisując humorystycznie wiele życiowych sytuacji...Książka lekka i przyjemna...w sam raz na słotne dni... :)
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo