• Arka Pana, walka o krzyż, kominy, junacy i plan sześcioletni, takie skojarzenia z Nową Hutą może mieć przeciętny Polak. 24 lutego 1949 r. władze komunistyczne podjęły decyzję o lokalizacji kombinatu metalurgicznego na terenie wsi Mogiła pod Krakowem. Za grosze wywłaszczono mogilskich chłopów, nie pozwalając im nawet na zebranie plonów. W szczerym polu miały powstać bloki mieszkalne. Pierwszą łopatę pod budowę Nowej Huty wbiła młodzieżowa 60. Brygada Służby Polsce 23 czerwca 1949 roku. Na wezwanie partii ruszyli pod Kraków ludzie z Podhala, z Kieleckiego i Mazowsza. Pracowali dzień i noc, mieszkali w barakach. Miasto szybko się rozrastało. 26 kwietnia 1950 rozpoczęto budowę huty stali „Kombinat im. Lenina”. Uroczyste otwarcie miało miejsce 22 VII 1954 roku. W 1951 roku Nowa Huta została włączona w granice Krakowa. • Krajobraz ogni to wybór reportaży z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku, przedstawiających głównie życie codzienne Nowej Huty. Autorami są pracownicy, dziennikarze, obserwatorzy, a nawet lekarz. Opisali oni, jak wyglądało życie robotników tuż po przyjeździe, adaptację w nowych, trudnych warunkach, spędzanie wolnego czasu, poruszono również delikatną kwestię moralności. Początki były trudne, dopiero powstawała infrastruktura kolejowa, drogowa i wodna. Budowano • warsztaty, odlewnie, koksownie i piece. Wyrastały bloki z windami, żłobki, przedszkola, zieleńce i place zabaw. Mieszkańców nie omijały choroby i epidemie. Od 3 grudnia 1955 roku działał Teatr Ludowy, a jego działalność poprzedził amatorski, robotniczy teatr Nurt. Ambitniejsi robotnicy podejmowali naukę na kursach wieczorowych, nieliczni potem szli na studia. Po kilku latach mieszkańcy zaczęli domagać się budowy kościoła. Arkę Pana zaczęto wznosić w 1967, a kardynał Karol Wojtyła konsekrował świątynię dopiero w 1977 roku. • Reportaże te są świadectwem czasu, w którym powstawały. Lektura tylko dla upartych i wytrwałych! • Joanna Muniak • Biblioteka Kraków
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo