• "Filary ziemi" mnie zniechęciły do Folleta całkiem. A taka byłam zachęcona... Tutaj autor odleciał całkiem w stronę czarno-białej fabuły, która nijak ma się do czasów owczesnych. Pomimo, że początek zapowiada się bardzo ciekawie, im dalej w tekst, tym bardziej nudno, przewidywalnie i nawet niesmacznie. • Bohaterowie są albo bardzo źli, sadystyczni i zboczeni, albo bardzo dobrzy, pokorni i pełni cierpliwości. • Wydaje się, że przed napisaniem powieści historycznej, Follet nie zadał sobie trudu, aby zgłębić zwyczaje panujące w średniowieczu. Czytając "Filary..." dowiemy się, że ksiązki były ogólnodostępne, kobiety chodziły w mini tunikach, samotna czarownice mieszkające w lesie umiały czytać, pisać (w kilku językach), polować i nikt ich nie niepokoił. Wystraczyło, że popatrzyły na bandytę, a bandyta uciekał przestraszony. • Całości dopełnia jakiś problem autora z seksualnością. Opisy obfitych, sterczących piersi i wstrętne opisy gwałtów pojawiają się co kilkadzisiąt stron. • Po następne części na pewno nie sięgnę.
  • Książka fascynująca, czyta się jednym tchem- nawet późno w nocy;) Warto sięgnąć także po film o tym samym tytule i wyłapać nawet spore duże różnice. Moim zdaniem- książka wygrała. Pozostałe części sagi również interesujące, ale... no własnie. Trzeba samemu się przekonać;)
  • Książka na pewno warta polecenia.Historia jak już wiadomo toczy się w zamierzchłych,śred­niow­iecz­nych­ czasach,a więc sporo opisów życia codziennego, a wśród nich takie ciekawostki jak np. ta o częstotliwości mycia się ,ale to tak na marginesie.Ważniejsza jest historia bohaterów i tu mamy całą plejadę postaci i charakterów ,spora dawka skrajnych emocji to następny atut tej książki, a ciągła walka dobra ze złem,z częstą przewagą tej drugiej strony powodują, że nie można oderwać się od lektury.Czyta się dłużej ,więc można się zaprzyjaźnić lub znienawidzić,można też wybaczyć ,ale na pewno nie można przejść obojętnie.
  • Saga historyczno-przygodowa w najlepszym wydaniu. Fabuła przenosi czytelnika do średniowiecznej Anglii, gdzie poznajemy losy głównych bohaterów – m. in. Toma architekta i jego rodziny. Walka o władzę, intrygi i zbrodnie, ale także miłość, przyjaźń, oddanie i wierność – to wszystko, i jeszcze więcej, przedstawione na tle ówczesnych wydarzeń historycznych. Powieść czyta się jednym tchem. A że objętość książki dość pokaźna, doskonała lektura zagwarantowana nie tylko na weekend.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo