Kontynuacja opowieści o Zielonym i Nikcie, mogąca być potraktowana jako niezależne dzieło. Znane nam z pierwszej części dwie sympatyczne postaci spotykają się znowu. Pod drzewem, na skrzyżowaniu dróg prowadzących w cztery strony świata. Nikt jest tam od początku tej któtkiej bajki: siedzi na drzewie i nie wie, dokąd iść. Gdy zjawia się Zielony, Nikt prosi go, a następnie trochę wymusza podpowiedź, gdzie się ma udać, gdzie będzie szczęśliwy. Zielony w dobrej wierze dwukrotnie udziela mu porady, dwukrotnie się myli. Sam głowę ma zajętą inną myślą: pochłania go dylemat, gdzie znaleźć gadające drzewo. Gdy po powrocie z drugiej z nieudanych wypraw Nikt wraca do Zielonego, widzi, jak ten ogląda przez lupę małe żyjątka na korze. Tym razem jego samego nachodzi refleksja, że wie, co go uszczęśliwi. I wcale nie musi w tym celu iść w pozostałe dwie strony świata: jego szczęście może dopełnić się właśnie w tym miejscu, gdzie jest. Chce mieć ogród i cieszyć się każdym wschodzącym nasionem, towarzyszyć każdemu drzewu i kwiatowi w jego rozwoju. Zielony tymczasem też odnalazł to, czego szukał. Gadającym drzewem okazuje się drzewo na rozdrożu, przy czym jego mowa jest nieoczywista. • Historia znów pisana prostym słowem, znów bez zaglądania bohaterom w ich dusze i bez dookreślania ich emocji. Zawiera sporo życiowej mądrości, ale jeszcze mniej dostępnej dla młodego odbiorcy, niż w części pierwszej. Nie da się jej tłumaczyć małemu dziecku. Jeśli tylko tę pozycję zapamięta, samo kiedyś będzie musiało sobie treść przemyśleć i wydobyć z niej bogactwo myśli. Przy czym wcale nie jestem przekonana, czy jest to "historia do zapamiętania". Może więc to z założenia autorki miała być zwyczajnie przyjemna opowieść dla dzieci, przy której to dorosły ma szansę pochylić się i głęboko zastanowić nad ukrytymi znaczeniami?...