• Ten tom opowiada historię Tiggy (Tajgete) • Tiggy po śmierci ojca przeprowadza się do dzikiej Szkocji, by robić to, co zawsze kochała – opiekować się zwierzętami. • Trafia do odosobnionej posiadłości Kinnaird, której właścicielem jest Charlie. Wkrótce spotyka odwiecznego mieszkańca majątku – Chillyjego, starego Cygana. , który potrafi leczyć ziołami nie tylko ludzi, ale także zwierzęta. W czasie ich spotkania Tiggy dowiaduje się, że Chilly wie i czuję więcej niż inni. Wszyscy traktują go jak zdziwaczałego staruszka, któremu czasem coś się miesza w głowie. Jednak Tiggy przekonuje się, że wszystko co jej powiedział jest prawdą i jego przepowiednie sprawdziły się. Dzięki właśnie niemu dowiedziała się skąd pochodzi, o tym, że Chilly znał osobiście jej babcię, La Candela największą tancerką flamenco swojego pokolenia. • W cieniu okazałych murów Alhambry Tiggy odkrywa swój związek z członkami słynnej cygańskiej społeczności Sacromonte, którzy zostali zmuszeni do ucieczki ze swych domów podczas wojny domowej. A pod okiem cygańskiej wiedźmy zaczyna uczyć się leczyć.
  • Wg mnie ta część jest najsłabsza z tych pięciu części, mało spójna, widać że autorce już brakuje pomysłu.... • Ale nadal warto czekać na szóstą część czyli Siostrę Słońca
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo