• Patronat Biblioteki Kraków • Choć od odzyskania przez Polskę niepodległości minęło 100 lat, a uczestnicy i świadkowie tamtych wydarzeń odeszli do wieczności, to spory historyków dotyczące twórców i dróg dochodzenia do niepodległości do dziś budzą gorące emocje. Emocje polityczne przeniosły się do historii, gdzie forowano tylko jedną prawdę. Tak było za czasów II RP, nie inaczej w PRL-u, tyle że jeszcze z innej perspektywy negowano wszystkie osiągnięcia i postaci historyczne, narzucając marksistowską ocenę dziejów. • Jeśli ktoś myśli, iż dzisiaj w historii jest już obiektywnie, „po Bożemu”, to może niech jedzie na ryby… Albo lepiej niech sięgnie po trzy tomy Marka A. Koprowskiego, który na stronach opasłych książek Legiony. Droga do legendy (tom I z podtytułem: Przed wyruszeniem w pole 1906-1914; tom drugi: Nie tylko I Brygada. 1915-1916; tom III: Tworzyli Wojsko Polskie.1916-1918) zmierzył się z legendą Legionów oraz Marszałka Józefa Piłsudskiego. Dla wielu będzie to trudna i bolesna lektura, podczas której kruszeć będą przekazane przez historię, a często i tradycję rodzinną obrazy powstałe wokół wydarzeń wojennych i zmagań polskich stronnictw politycznych. Wojna poprzez swą okrutność nie foruje uczciwości, stwierdzenie, że drwi sobie z niej, jest nazbyt delikatne. Daje pierwszeństwo sprytnym, bezczelnym i okrutnym. Książka Koprowskiego, burząc idealny obraz postaci wytyczających polską drogę do niepodległości, nie pozostawia nas w pustce, choć nie ukrywam, że pozostawia pewien katzenjammer… No cóż, jeśli pijesz, to na własne ryzyko. Sięgając po książki Koprowskiego musisz się liczyć z tym, że po ich zamknięciu spojrzysz na przeszłość zupełnie innym okiem, a teraźniejszość czy przyszłość będzie się wydawać podejrzana. To chyba dobrze, bo nie dasz się już politykierom zmanipulować. Rozglądam się wokół i niestety niewielu dostrzegam czytelników Koprowskiego. • Janusz M. Paluch • Biblioteka Kraków
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo