Najlepsza, najśmieszniejsza i najbardziej zakręcona śmiechawka jaką ostatnimi laty czytałam. • Mendoza w mega pisarskim stylu okraszony mistrzowskim poczuciem humoru, dystansem do świata i do życia w ogóle. • Oto poznajemy "wariata", który siedzi w wariatkowie, bo... zapomnieli o nim. Aż tu nagle dowiaduje się (ów wariat), że ma wyjść poza mury. Bo jest wolny i ...zdrowy i nie jest groźny i w ogóle, do widzenia, adijos. I wychodzi biedak bez znajomości obecnej rzeczywistości, bez żadnego fachu w rękach i bez grosza przy duszy czy dachu nad głową (nad mądrą głową, bo już nie jest debilem, a raczej uleczonym imbecylem;) I jedzie do siostry. Ta jednak już zmieniła adres zamieszkania, status i ...mieszka z teściową. Ale, jak się okazuje naocznie - nie zmieniała swej szkaradnej facjaty i brzydota nadal w niej mieszka. Niebawem wariat poznaje jej męża - zadeklarowanego geja, zarobionego całymi dniami, właściciela świetnie prosperującego salonu fryzjerskiego DLA DAM, które... mało kiedy tu zaglądają. I od słowa do słowa ex-wariat zostaje fryzjerem, samo uczy się czesania afro, koków, strzyżenia i trwałej x farbowaniem włącznie, a zaraz potem przyciąga prócz klientek chcących zmiany na głowie również kłopoty, problemy i nie-tych-ludzi-co-trzeba. Staje się złodziejem - na zlecenie - staje się ofiarą wybuchu - bomby, o zgrozo - staje się podejrzanym w wielu sprawach, a wszystko to podczas... uczciwej pracy fryzjera. • To, co się ochichrałam podczas czytania to wiem tylko ja. To, co miałam ubaw, to wiedzą Ci, co mnie widzieli podczas czytania, a to co próbowałam zapamiętać z anegdot i dyrdymał i filozofii rzucanych przez bohaterów, to głowa mała. Nie sposób wszystkich mądrości zapamiętać ale to stanowi chyba MISTRZOSTWO tej powieści., Niezwykła fabuła, plus zabawa i jakże smaczny kąsek - REWELACJA. Teraz sięgam po 2 tom z cyklu "Fryzjer i jego wariackie losy;))) • 20/10

Absurdalny humor, dużo akcji. Bardzo interesująca lektura.

Oklaski, oklaski dla autora - jest niezrównany :) Książka zabawna aż do łez :)

Autor z pewnością bawił się pisząc tę książkę, ale dla zaciekawienia i zatrzymania przy lekturze czytelnika, musiał posłużyć się schematem powieści kryminalnej.