• Ciekawa, wciągająca, o niezwykłym klimacie, do końca trzymająca czytelnika w niepewności.Polecam, jako lekturę dla wszystkich.
    +2 trafna
  • Monika Rebizant-Siwiło w powieści Wrzosowiska zabiera swego czytelnika w niezwykłą podróż do samego serca Zamojszczyzny. Miejsca z mnóstwem małych drewnianych kapliczek, licznych pomników pamięci oraz historycznych ruin skrywających przeróżne tajemnice. To właśnie tu we Wrzosowiskach, małej acz urokliwej miejscowości, położonej w pięknej scenerii dzikiej przyrody ujrzą wreszcie światło dzienne stare sekrety rodzinne. Z intrygującym życiem bohaterów powieści splatają się między innymi wydarzenia ostatniej wojny, opowieści o klątwie, a także okraszona odrobiną magii historia pewnego rodu Wiedźm pochodzącego z tytułowych Wrzosowisk. Czytelnik krok po kroku odkrywa kolejne karty rodzinnej historii, historii pełnej niespodzianek, jak się później okazuje również z wieloma znakami zapytania. W opowieści występuje trzech bohaterów: kleryk Jakub, Julia oraz Natalia. Ich życiowe perypetie ściśle związane są z historią oraz sekretami jakie skrywają wrzosowiska Czartowego Pola. Czego dotyczą ich tajemnice? Dlaczego od najmłodszych lat sny młodego Kleryka nawiedza piękna, ciemnooka kobieta? Czy Natalia zdoła w końcu złamać ciążącą na jej rodzinie od wielu lat klątwę? Ponadto co takiego niezwykłego przytrafiło się przed laty Julii na wspomnianych już Czartowych Polach? Wrzosowiska to opowieść, w której autorce udało się na chwilę połączyć miłość z nienawiścią, łagodność i gniew, szlachetność z fałszem oraz nadać sprawiedliwości nutę okrucieństwa. Z całą pewnością jest to jedna z tych niewielu polskich powieści, która potrafi zaintrygować nawet najbardziej wybrednego Czytelnika już od pierwszych swych stron.
  • Jedna z gorszych książek, które w ostatnim czasie czytałam. Infantylna, źle skonstruowana, przeciętny styl i przeciętny pomysł na intrygę. Nie polecam, wynudziłam się.
  • Bardzo wciągająca lektura. Odrobina tajemniczości i magii wpleciona w przeszłość bohaterów. Dużym plusem jest to, że każdy z głównych bohaterów na zmianę staje się narratorem. Polecam.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo