Dickens , to klasyk okresu wiktoriańskiego, to prawie 200 lat temu. Autor był nie tylko piarzem, ale też z powodzeniem pisał sztuki teatralne, w których był reżyserem i aktorem. Z dochodów utrzymywał cztery rodziny Świetnie z błazeńskim, niesfornym dowcipem, opisuje osoby, stosunki między warstwami społecznymi. Powieść pisana w latach 1836-37 w odcinkach, jako dodatek podnoszący sprzedaż dzienników, tak jak zresztą póżniej wydawał nasz H. Sienkiewicz. Lekkość trochę sarkazmu w istniejącej nies­praw­iedl­iwoś­ci społeczne, także opis rozwiniętej struktury bankowej (kredyty, lokaty, renty, itd)

To miała być seria lekkich, obrazkowych opowiastek satyryczno-obyczajowych. Dickens zdominował i zgnębił rysownika, aż ten popełnił samobójstwo. Ten miał następcę, lecz z zamysłu wydawcy niewiele wyszło. W efekcie powstał ciąg opowiadań układających się w powieść. Całość trąci myszką, niestety jest to myszka średnio atrakcyjna. Można poczytać jedynie w celu oderwania się od współczesności.