• Spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki mimo chłodniejszej i deszczowej pogody przebiegło w atmosferze gorącej i bardzo przyjaznej. Rozpoczęliśmy od podsumowania ostatnich wydarzeń. Kiedy przeszliśmy do omawiania książki polskiego pisarza Macieja Marcisza ze zdumieniem odkryliśmy, że ta pozornie prosta powieść, była podstawą do długiej i ożywionej dyskusji. Każdy miał przemyślenia, refleksje i coś do powiedzenia na temat lektury. Już sam tytuł „Książka o przyjaźni” okazał się nie tylko intrygujący, ale też niosący pozytywny wydźwięk. To opowieść o głosach przyjaciół, które pamiętamy nawet wtedy, kiedy ci, do których należały, już dawno zniknęli z naszego życia”. • Ewa Furmanik
  • Ogromne rozczarowanie! Książka może mogłaby się obronić, gdyby jednoznacznie była zaklasyfikowana i adresowana do nastoletnich czytelników. Z perspektywy dorosłego czytelnika - historia banalna, jednowymiarowo i pretensjonalnie opowiedziana. Można czuć się zażenowanym, jak autor z namaszczeniem i przekonaniem o świeżości swych obserwacji odkrywa przed nami to, co już od dawna dobrze znane, już dawno odkryte, wielokrotnie nazwane.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo