• Książkę przeczytałam z ogromnym zaciekawieniem.Krzysztof Kowalewski opowiada o swoim życiu prywatnym i zawodowym w sposób naturalny bez przebarwień.Polecam
  • „Taka zabawna historia” to rozmowa Juliusza Ćwielucha z aktorem Krzysztofem Kowalewskim. Krzysztof Kowalewski odpowiadając na zadawane pytania, opowiada o swoim dzieciństwie w okupowanej Warszawie, latach młodości czy też początkach kariery aktorskiej. Wbrew tytułowi nie wszystkie historie są zabawne. Kojarzony głownie z ról u Stanisława Barei aktor, odsłania swoje nieznane dotąd oblicze; bardzo uważnie obserwuje otaczającą go rzeczywistość i trafnie ocenia zjawiska. Z książki wyłania się nie tylko obraz Krzysztofa Kowalewskiego – aktora, ale również syna, kolegi, męża czy ojca. Bardzo ciekawa lektura dla wszystkich wielbicieli twórczości tego aktora. Przystępna forma sprawia, że książkę czyta się bardzo szybko ale też pozwala na to aby zatrzymać się po każdym rozdziale i zastanowić nad tym co właśnie przeczytaliśmy. Gorąco polecam.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo