• Islandia. Tam, gdzie elfy mówią dobranoc • Autor: Paulina Tondos, Moja ocena: 9/10 • "Islandia. Tam, gdzie elfy mówią dobranoc" to fascynująca książka podróżnicza, która w pełni oddaje złożoność i piękno Islandii. Paulina Tondos w przystępny, ale i wciągający sposób opisuje tę niezwykłą wyspę, ukazując jej krajobrazy, kulturę oraz tradycje. Choć książka nie posiada klasycznej fabuły, autorka skutecznie prowadzi czytelnika przez różne aspekty życia na Islandii, od natury, przez historię, po codzienność jej mieszkańców. • Tondos pisze barwnie i ciekawie, a język, którym się posługuje, sprawia, że czytelnik niemal czuje, jakby sam odkrywał zakamarki tej odległej krainy. Książka jest bogato ilustrowana pięknymi fotografiami, które dodają jej dodatkowego wymiaru. Szkoda jedynie, że brakuje im podpisów – mogłyby one pomóc lepiej zrozumieć kontekst niektórych zdjęć i jeszcze bardziej wzbogacić wrażenia z lektury. • Tytułowe elfy – element, który intryguje od samego początku – zostały opisane w sposób subtelny, ale wystarczająco interesujący, by przyciągnąć uwagę czytelnika. Z jednej strony dodają książce odrobiny magii i tajemniczości, z drugiej zaś nie zdominowały narracji, co jest zdecydowanie zaletą. Dzięki temu możemy lepiej zrozumieć, dlaczego właśnie w tej krainie elfy „mówią dobranoc”. • Odnośnie samego wydania – książka jest starannie wykonana, z bogatymi ilustracjami i żywymi kolorami, co czyni ją atrakcyjną wizualnie. Niestety, miękka okładka i klejone strony nie są najtrwalszym rozwiązaniem, co może obniżyć trwałość egzemplarza. Wydawca mógłby zwrócić większą uwagę na jakość materiałów, aby książka była bardziej wytrzymała. • Mimo drobnych niedoskonałości, to pozycja zdecydowanie warta polecenia, szczególnie dla miłośników podróży i Islandii, którzy chcieliby zgłębić tajemnice tej magicznej wyspy.
  • bardzo sympatyczna opowieść o Islandii , pięknym , tajemniczym kraju , ostatnio cieszącym się dużym zain­tere­sowa­niem­ turystów , dużo ciekawostek o zwyczajach i życiu na wyspie gejzerów jak również garść historii
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo