• Wisława Szymborska, Kornel Filipowicz to autorska para, która była ze sobą ponad 20 lat, para o której nie "wszyscy" wiedzieli, gdyż nigdy ze sobą nie zamieszkali. • Opublikowane listy, to zbiór intymny, czasem zabawny, mówiący też o zwykłych, ludzkich, codziennych sprawach. • Listy są pełne czułości, wzajemnej troski i bardzo silnej więzi. • Tytuł zbioru zaczerpnięty jest z jednego z listów noblistki, która stwierdza, że: "Najlepiej w życiu ma Twój kot, bo jest przy Tobie". • Tenże kot jest też "bohaterem" wiersza Szymborskiej, napisanego po śmierci Filipowicza, "Kot w pustym mieszkaniu." • Przepiękny wiersz o smutku i tęsknocie za kimś, kto odszedł na zawsze. • Z listów bije też humor autorki. Ciekawe są te, w których autorzy nie piszą wprost, ale wykorzystują wymyślone kreacje np. hrabina i służący, zakochana gosposia i jej pan itp. • Listy Szymborskiej to majstersztyk zdolności epistolarnych, natomiast listy Filipowicza są odzwierciedleniem pisarza, mistrza krótkiej formy. O jego twórczości pisano, że słowa w opowiadaniach układają się "jak weneckie koronki" - refleksyjnie, ironicznie a nade wszystko po mistrzowsku precyzyjnie. • Listy są piękne, ale niektórzy recenzenci zastanawiają się , czy Szymborska, tak strzegąca swojej prywatności, chciałaby, by szerokie grono czytało jej korespondencję, często bardzo intymną. • Trochę się z tym zgadzam, ale myślę, że te listowe, czasem tylko, miniaturki dopełniają piękny wizerunek cudownej poetki i doskonałego prozaika. • A całość okraszona jest wyklejankami poetki i rysuneczkami pisarza. • Książkę polecam tym, którzy lubią ciepło, przyjaźń, intymność i wzajemne codzienne życie, gdyż w listach tych nie ma dysput, literackich zwierzeń twórców czy wręcz niepokoju moralnego. Tylko jest ich DWOJE.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo