Guylain Vignolles jest samotnym trzy­dzie­stos­ześc­iolatkiem, który pracuje w Prze­dsię­bior­stwi­e Przetwarzania i Recyklingu Naturalnego, zajmując się utylizacją książek. („Nauczył się nie być ani ładny, ani brzydki, ani gruby, ani chudy. Zaledwie zarys sylwetki gdzieś na skraju pola widzenia”). Mieszka w skromnej mansardzie, raz w tygodniu dzwoniąc do matki, co rusz wspominając zmarłego dawno temu ojca, dzieląc swą niedolę ze złotą rybką, która staje się powiernikiem jego sekretów. Każdego dnia rano o godzinie 6: 27 przestępuje białą linie peronu i wsiada do pociągu, którym udaje się do pracy, zaś w trakcie dwud­zies­tomi­nuto­wej podróży, czyta na głos uratowaną dzień wcześniej przypadkową kartkę z książki, która docelowo poszła na przemiał. Swój czas dzieli na spotkania z przyjacielem Giuseppem, byłym pracownikiem zakładu, który odkąd ucięło mu nogi, zbiera i poszukuje wszystkie egzemplarze drukowanej z przerabianej feralnego dnia pulpy, książki. Do galerii ciekawych postaci, kompletnie osobnych i oryginalnych, zalicza się również wartownik, Yvon Gimbert, wpuszczający kolejne ciężkie składy z książkami przez szlaban do zakładu, zaczytujący się w klasycznej literaturze greckiej i francuskiej, nade wszystko lubiący teatr i na co dzień mówiący głownie aleksandrynami. Pewnego dnia, będącego znakomitym przykładem codziennej rutyny, Guylian w drodze do pracy znajduje w pociągu pendrajv. Co za pliki są na nim zapisane? Kim jest Julie, autorka zapisków, która przedstawia w nich perypetie osoby sprzątającej publiczne toalety? Czy bohaterowie będą w stanie odnaleźć się we współczesnym Paryżu? Pierwsza powieść Didierlaurenta to proza o ludzkiej niezależności, którą winno się pielęgnować ponad wszystko i o zwyczajnych ludziach z niezwyczajnymi historiami. O sile uczuć, które są w stanie wyrwać nas z codziennej szarości i o marzeniach, bez których rzeczywistość wydaje się płaska.