• całkiem inna forma kryminały, wciąga jak intryga uknuta prze jednego z bohaterów
  • całkiem niezła książka, dość ciekawa, czyta się lekko i z zain­tere­sowa­niem­, chociaż rozwiązanie dość przewidywalne
  • Jak ja dawno nie czytałam takiego kryminału! Wciągający i genialny początek książki sprawia, że przyjmujmy zaproszenie do gry. Czworo nieznajomych spotyka się przypadkiem w bibliotece. Każde z nich jest zajęte swoimi sprawami i pozornie nie zwracają na siebie uwagi, aż do chwili gdy ciszę przerywa przerażający krzyk. I ten niezwykły zamysł wciąga jednak faktycznie pierwsze 40, 50 stron może lekko zanudzić. Ale! Dla wytrwałych jest nagroda. Książka składa się z dwóch osobnych, a jednak powiązanych opowieści. Mamy tutaj główną opowieść i listy pewnego pisarza do autorki tekstu. Trochę taka książka w książce. I to się naprawdę dobrze dopełnia i nieźle czyta. Oprócz intrygi kryminalnej rozwija się historia miłosna, to też jakoś wcale mi nie przeszkadzało. W końcu jeden z bohaterów mówi, że tak naprawdę wszyscy pisarze piszą o miłości, co przypominało mi pierwsze zdanie "Ulicy marzycieli" Roberta Mcliama ( czytana dawno temu w tramwaju), że "wszystkie historie miłosne są takie same" . Generalnie polecam do zimowej herbatki
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo