• Ależ to był znakomity thriller! Wciągający i zaskakujący. Polecam! :)
  • Amy Witcher jest nieodrodną córką swojego ojca - Roberta. Podobnie jak on i jej starszy brat wstąpiła do policji kiedy tylko skończyła osiemnaście lat. Jej skrupulatność, dociekliwość i umiejętność odczytywania i łączenia nawet drobnych faktów sprawiają, że szybko odnosi sukcesy i zostaje komisarzem. • Niestety ukochany ojciec umiera, a Amy zajmuje jego miejsce, stając na czele specjalnej jednostki policji, zajmującej się najgłośniejszymi i najtrudniejszymi sprawami kryminalnymi. • Jedną ze spraw, nad którymi pracuje jej zespół jest sprawa "Bestii z Brentwood". Małżeństwa, które posługując się podstępem, wabiło, gwałciło i zabijało swojego czasu młode kobiety. W toku śledztwa i postępowania w latach osie­mdzi­esią­tych­ ujawniono miejsca ukrycia zwłok ofiar- oprócz trzech dziewczyn, których rodziny nadal liczą na odnalezienie ich szczątków. • Kiedy jeden ze skazanych małżonków, Jack Grimes, umiera w celi, jego żona wysyła do komisarz list, w którym proponuje współpracę, poprzez wskazanie miejsca zakopania brakujących zwłok, ale też wyjawia Amy straszną prawdę. Okazuje się bowiem, że funkcjonariuszka policji jest córką małżeństwa zabójców, adoptowaną przez Roberta i Florę Witcher kiedy miała cztery lata. • Wiadomość ta nie tylko przeraża kobietę, która czuje, że płynąca w niej krew zbrodniarzy sprawia, że nie zasługuje na to aby być policjantką. Informacja ta przywołuje też wspomnienia z dzieciństwa, które Amy (a w dzieciństwie Poppy) wyparła ze swojej świadomości. • Zmagając się z własnym wnętrzem i powracającą przeszłością Amy zgadza się na współpracę z biologiczną matką, tym bardziej, że w tym samym czasie dochodzi do porwania kolejnej dziewczyny. A w mediach społecznościowych publikowane są hashtagi wskazujące, że to porwanie ma wiele wspólnego z tymi, których dopuścili się Grimes'owie w przeszłości. • Ta książka to thriller psychologiczny z elementami kryminalnymi. Jej fabuła wciąga, a wewnętrzne rozterki Amy są bardzo dobrze wykreowane. • Jednak moim zdaniem na największą uwagę zasługuje postać Lillian. Ta bezduszna manipulantka, psychopatka, która nie liczy się nawet z własnymi dziećmi została moim zdaniem wykreowana najlepiej. Jako kobieta o specyficznych upodobaniach seksualnych, która dla swoich celów wykorzystywała męża oraz dzieci. Kobieta która po latach odkrywa możliwość ponownego wykorzystania naiwności swoich potomków do własnych celów. W zimny i wyrachowany sposób planująca każdy swój kolejny ruch. Ta postać Was omami i wciągnie we własną intrygę. • I to właśnie ze względu na Lillian polecam Wam tę książkę.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo