• Główna bohaterka powieści, Judith tym razem już nie Kellerman, a Ebeling w kolejnej części opowieści o „Córce fałszerza” coraz bardziej wikła się w intrygi związane z fałszowaniem słynnych dzieł sztuki. Wpada przez to w coraz większe kłopoty. Nienawiść do Żydów w III Rzeszy z każdym kolejnym dniem narasta. Rozpoczynają się różnego rodzaju represje. Bohaterami rządzą silne emocje. Ich uczucia mają ogromny wpływ na podejmowane przez nich decyzje. Wiele rzeczy robią pod wpływem chwili, nie biorąc pod uwagę konsekwencji swoich czynów. Z czasem na niejednym z nich się to niezbyt dobrze odbija. Niespełnione miłości popychają niektórych do popełniania zdrad. Oprócz tego kontynuowany jest nadal wątek związany z okultyzmem, podróżami w poszukiwaniu Świętego Gralla oraz grabieżą bezcennych dzieł sztuki. Cała akcja jednak rozwija się w sposób powiedziałabym niezwykle mozolny. Na dodatek niektóre wtręty o charakterze polityczno-obyczajowym przesączone całą masą niesmacznych wulgaryzmów są nie dość, że nudne to na dodatek raczej zupełnie niepotrzebne – zwyczajne fabularne „zapchajdziury”. Seria ta zapowiadała się całkiem nieźle, ale tom drugi nieco zniweczył jej potencjał. Cóż…
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo