• Mocna, przerażająca, zmuszająca do refleksji. Kiedy mroczna strona naszej ludzkiej natury przejmuje całkowitą kontrole nad Twoim życiem, możesz jedynie jej ulec. Szanse , że się jej oprzesz są znikome. Zło , które się obudziło domaga się ofiar. • Prawdziwy rolercoaster wśród kryminałów.
  • Rewelacja książka od początku do końca. Bardzo fajnie toczy się akcja i nie sposób się oprzeć
  • Dawno nie czytałam tak dobrej książki
  • Skandynawski kryminał – dla mnie zawsze spoko, a tym bardziej gdy jest pisany przez scenarzystę jednego z moich ulubionych seriali- „The Killing”. Oczekiwania więc były spore i można powiedzieć, że do pewnego stopnia zostały one spełnione, bowiem jedyne co wg mnie tu kulało to rozwleczone zakończenie. Fabuła przez 80% książki to bardzo poprawna, wciągająca i wręcz serialowa historia. Wszystko jest tam na swoim miejscu, a sama dałam się jej porwać tak, że ponad 500 stronicową powieść przeczytałam w dwa dni. Jedynie ostatnie kilka rozdziałów jest wg mnie rozwiniętych niep­ropo­rcjo­naln­ie do emocji, które u czytelnika opadły w momencie rozwiązaniu zagadki, która zresztą nie jest dla mnie aż tak spektakularna na jaką liczyłam. To jednak moja subiektywna opinia, przez którą daję coś pomiędzy 8 a 9 gwiazdek na 10 😊 • Historia opowiada śledztwie Laury i Hessa – dwójki policjantów, którzy po kolejnych morderstwach kobiet zaczynają widzieć w nich wspólny mianownik – kasztanowe ludziki pozostawione na miejscu zbrodni. Na dodatek w jakiś sposób zdarzenia te wydają się łączyć z osobą duńskiej minister spraw społecznych, której przed rokiem porwano córkę. Każdy kolejny rozdział przybliża nas do prawdy, a my, jako czytelnicy mamy okazję do obrania w myślach własnych tropów.
  • Książkę czyta się świetnie,jest ciekawa. Szczegółowe opisy pozwalają na zrozumienie akcji,choć autor oczywiście nie wyjaśnia wszystkiego. Trzyma w napięciu, pozwala puścić wodze wyobraźni. Choć wygląda na typowy kryminał,nie jest nim tak do końca. Wymaga przemyślenia. Naprawdę warto ją przeczytać.
  • „Kasztanowy ludzik” - debiut Sorena Sveistrupa. Trzeba przyznać, że to całkiem udany kryminał. Akcja wartka, ciekawe kreacje bohaterów, interesująca intryga i zaskakujące zakończenie. • Rzecz dzieje się w Kopenhadze, która od dłuższego czasu żyje pod presją psychopaty. Terrorysta ten w niezwykle sprytny sposób dokonuje kolejnych morderstw sygnowanych kasztanowymi ludzikami. Jest nadzwyczaj bystry, szybki w działaniu i nieuchwytny. Wszystko wskazuje na to, że kluczem do rozwiązania całej tej sprawy jest pewna dziewczynka. W chwili obecnej uznana została za martwą po ponad rocznych poszukiwaniach. Problem zasadniczy tkwi również w tym, że była ona córką minister spraw społecznych, która jak się okazuje wiele szczegółów ze swego dzieciństwa nie chce pamiętać. Do zabicia córeczki pani minister przyznał się jeden człowiek, dlatego z czasem sprawę tą zamknięto. Szkoda tylko, że prawda jest zupełnie inna i to ona jest kluczem do rozwiązania zagadki związanej z obecnymi zabójstwami. • Książkę tą czyta się naprawdę z zapartym tchem. Momentami jest bardzo wstrząsająca i okrutna. Niektóre jej strony dosłownie „ociekają krwią”… Jedyny minus to długość fabuły. Jak na jednowątkowy kryminał to według mnie odrobinę zbyt wiele jest w nim trupów, co momentami spowalnia nieco bieg zdarzeń i odwleka w czasie rozwikłanie tajemnicy związanej z morderstwami. Jednak w ogólnym rozrachunku „Kasztanowy ludzik” to rzecz godna uwagi.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo