• Sorry czytana dziś to literacka chałtura. 35-lat temu była dla mnie wychowanemu w komunie oknem na świat ten zachodni i rzekomo zdegenerowany. Nota na dziś 3.
  • Książka która robi mnóstwo szumu, ale nic nie wnosi. Po prostu historia chłopaka, który ucieka ze szkoły bo boi się, że rodzice będą wściekli za to, że wyleciał ze szkoły. Co w tym niezwykłego? On przeklina! I wokół tego robi się cała afera. Tylko, że te "okropne" słowa słyszy się teraz na co dzień w każdym kącie. Aha, chłopak jeszcze zamawia prostytutkę. To mogło by być bulwersujące, gdyby nie fakt, że obleciał go strach i dziewczynę wyprawił z niczym. Nie rozumiem, czemu ta książka jest taka niepopularna. A może powinienem powiedzieć: popularna w swej niepopularności. Księga zakazana! Nie widzę w niej nic złego. Zwykła książka obyczajowa niskich lotów. Praktycznie nie było w niej nic interesującego. Jedynie ostatnia rozmowa bohatera z siostrą jest w miarę ciekawa. • Treści prawie wcale, język przeciętny, w miarę lekki, co znacząco ułatwia czytanie. Nie polecam.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo