Puszcza domowa:

co kryje Kampinos

Autor:
Adam Robiński
Wydawcy:
Wydawnictwo Czarne (2024)
IBUK Libra (2024)
Legimi (2024)
Wydane w seriach:
Sulina
ISBN:
978-83-8191-904-3, 978-83-8191-931-9
Autotagi:
dokumenty elektroniczne
druk
e-booki
literatura faktu, eseje, publicystyka
sprawozdania
4.3 (3 głosy)

Czym jest puszcza? Gdy człowiek słyszy to słowo, od razu stają mu przed oczami majestatyczne dęby, których korony zasłaniają niebo. Stare i grube albo martwe i gnijące. Musi być ciemno i wilgotno. Gdzieś w tle przebiegnie łoś, a nocą zawyją wilki. A to przecież zupełnie nie tak. Mówiąc o puszczy, nie można mieć na myśli tylko drzew. Bo puszcza to tak naprawdę mozaika. Na przykład boru, bagna i łąki. Mogą się w niej kryć średniowieczne grodzisko na skraju wielkiego moczaru i zgliszcza tartaku, gdzie słychać jeszcze echa wielkiej wojny. Albo most, na którym biesiadowali kiedyś mieszkańcy nieistniejącej już wsi. Czy piwnice, w których trzymali kiszonki, a w których dziś zimują gacki. Mieści się w niej też uczucie, które sto lat temu zakiełkowało pośród mokradeł między parą obiecujących naukowców. I sosnowy las, który razem zasadzili na progu europejskiej stolicy, gdy ta dopiero podnosiła się z ruin. A potem obwołali go parkiem narodowym. Tym wszystkim jest Puszcza Kampinoska, zielona siostra Warszawy. źródło opisu: materiały wydawcy
Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Puszcza domowa. Co kryje Kampinos • Autor: Adam Robiński • Moja ocena: 7/10 • „Puszcza domowa” to niezwykle interesujący reportaż, w którym Adam Robiński z czułością, ale też reporterską dociekliwością, przybliża czytelnikowi świat Kampinoskiego Parku Narodowego. Autor pokazuje puszczę nie tylko jako obszar przyrodniczy, ale także jako przestrzeń pełną historii, ludzkich losów, dawnych mitów i współczesnych problemów. • Robiński z pasją i uważnością opisuje zarówno codzienne życie przyrody, jak i losy ludzi, którzy z tą ziemią byli lub są związani. To opowieść o miejscu na styku cywilizacji i dziczy, o świecie, który wciąż pozostaje blisko nas, choć często nie zdajemy sobie z tego sprawy. Reportaż zwraca uwagę na detale, których zwykle nie zauważamy – zapach torfowisk, rytm drzew, ciszę przerywaną śpiewem przyrody. • Język autora jest przystępny, a zarazem bogaty w refleksje i poetyckie obserwacje. Choć książka nie ma wartkiej akcji, to nadrabia to klimatem i atmosferą skupienia – lektura pozwala zwolnić, zatrzymać się i spojrzeć na naturę z innej perspektywy. • „Puszcza domowa” to pozycja, która może zainteresować nie tylko miłośników przyrody, ale również tych, którzy lubią literaturę podróżniczo-reporterską. Dla mnie była to lektura wartościowa i poszerzająca horyzonty – dzięki niej dowiedziałem się o wielu aspektach Kampinosu, o których wcześniej nie miałem pojęcia. • Zdecydowanie polecam – zwłaszcza tym, którzy szukają spokoju, refleksji i chcą odkryć dziką przyrodę niemal na wyciągnięcie ręki. • ** 23:13 * 26.10.2025 * 96/2025 *
    +2 pouczająca
  • Pasjonująca książka o Puszczy Kampinoskiej - aż się chce natychmiast pojechać i zobaczyć wszystko to, co zostało tam opisane.
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo