Occulta

Autor:
Paulina Świst
Wydawcy:
Akurat (2023)
Legimi (2023)
Wydawnictwo Akurat - Muza (2023)
Muza SA
Wydane w seriach:
Incognito
ISBN:
978-83-287-2724-3, 978-83-287-2730-4
978-83-287-2925-4
Autotagi:
dokumenty elektroniczne
druk
e-booki
książki
powieści
proza
3.4 (5 głosów)

Kiedy na ziemię pada cień Kruka, nikt nie może czuć się bezpieczny.

Trzy miesiące po aresztowaniu Anioła Artur i Szczepan jeżdżą po Polsce z odczytami na temat seryjnych morderców. Kto jak kto, ale oni wiedzą o tym naprawdę dużo. Może nawet więcej, niż sami by chcieli. Anka – jak to Anka – goni za sensacyjnym materiałem: uczestniczy w zorganizowanej na jachcie Occulta

orgii, w której biorą udział wysoko postawione osoby. Niektóre z nich nie cofną się przed niczym, żeby rola w skandalicznej sprawie na zawsze pozostała tajemnicą.

Przez chwilę wydaje się, że życie całej trójki wróciło na w miarę normalne tory…

Ale tylko przez chwilę. Znowu zaczynają ginąć ludzie, znowu każdy może okazać się sprawcą.

Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • „Occulta” jest drugą częścią cyklu „Incognito”. • Świst nie jest dla wszystkich, albo się ją uwielbia, albo nie trawi. • Ja jestem w tej pierwszej grupie. Czytając książki tej autorki mam uśmiech na twarzy. Jest cięty język i humorystyczne riposty, sporo przekleństw (w jej wykonaniu one mi nie przeszkadzają). • Książki tej autorki są dość krótkie, czyta się je błyskawicznie i pozostawiają niedosyt. Tak było i tym razem, akcja pędzi, nie ma czasu, żeby się nudzić. A dzieje się bardzo dużo, zarówno w wątku kryminalnym, jak i bardziej osobistym. • Druga część nie odpuszcza, jest tak samo dobra jak pierwsza.
  • Za dużo wulgaryzmów.
  • Fajna książka na wolny wieczór. Dobrze się czyta. Trzeba potraktować ją z przymrużeniem oka.
  • Lubię poczytać powieści Pauliny Świst dla oderwania się od innych lektur lub kiedy mam czytelniczy zastój. Jej książki mają swoje plusy - szybko się je czyta i są napisane prostym językiem, czasami zbyt prostym, dużo w nim wulgaryzmów, miejscami ma się wrażenie, że robią one za przecinki
1 2
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo