Dziobak literatury:

W tej antologii nie ma opowieści o tym, czego spodziewamy się po reportażach z tamtej części świata. Są zupełnie o czym innym: o peruwiańskiej tożsamości narodowej wyrażanej w słabości do napoju w „kolorze sików i smaku gumy do żucia”; o urugwajskich Hitlerach, którzy nie wstydzą się swojego imienia; o brazylijskim miasteczku bliźniąt, w którym jedynacy są nieszczęśliwi jak nigdzie indziej na świecie; o wstawianym raz do roku krześle na który siedział Che Guevara, zanim zastrzelono go w boliwijskiej wiosce; o Czilangopolis – mieście Meksyk – gdzie żyje tak dużo ludzi, że nie sposób ich zliczyć, ale i nikt nie ma wrażenia, że zbywa właśnie on; o błaźnie – tak tradycyjnym gościu na pogrzebach w Kolumbii jak płaczki; o urugwajskiej poetce, która pisała: „Każdy jest owocem dojrzewającym do swojej śmierci”.; o Caracsas – mieście, w którym Martin Caparros zrozumiał wagę zdania: „Daj znać, jak dojedziesz”; o rozbieganych cieniach, które nafaszerowały gangstera Crayolę ołowiem, doprowadzając do jednego z najbrutalniejszych ataków przemocy w Salwatorze; o Auguście Pinochecie i jego największej w Chile bibliotece oraz Garcii Marquezie w fotelu dentystycznym.