Przewóz

Zasiadanie do prozy Andrzeja Stasiuka to dla mnie zawsze uczta dla ducha. Właśnie tak. Pochylam się nad nią w każdej prawdziwie wolnej chwili, choćby najkrótszej, i smakuję. • Czytam. Nie łapczywie, nie z pośpiechem, nie machinalnie. Czasem parę rozdziałów, czasem parę słów... Sięgam do wizji i myśli, głębi i prostoty, znanego i nieodgadnionego. Wszystkiego, czym artysta, może filozof, zupełnie przypadkowo i bezinteresownie mnie obdarował. • Nie mam poczucia, by zrobił to dla mnie - czytelnika. Ani dla siebie - autora. Tego typu twórczość chyba w ogóle nie powstaje "po coś". Jest doskonała. Może właśnie dlatego, że to nie sztuka na zamówienie, nie "odpowiedź na"; zdaje się być raczej manifestem istnienia w najczystszej postaci. • W "Przewozie" znalazłam wszystko, co cenię w najlepszej literaturze. Wszystko i - jak zwykle w twórczości Andrzeja Stasiuka - więcej. Jest tak podobna do innych jego utworów i równocześnie tak odmienna od wszystkiego, co znam... Fani nie powinni być zawiedzeni. Inny ambitny czytelnik też; właściwie każdy, kto chce zanurzyć się w dobrej literaturze, w pięknym obrazie czy niezwykłej atmosferze sprzyjającej refleksji. • Jestem wdzięczna Stasiukowi za to, że tworzył i tworzyć nie przestaje. Jest jednym z nielicznych autorów, których dzieła przenoszą moje jestestwo na inne poziomy świadomości. Dzięki niemu doświadczam swoistej emocjonalnej synestezji. To jest coś, czego zawsze będę głodna.

Wzruszająca, nostalgiczna powieść, którą czyta się bardzo dobrze. Ja dosłownie ją pochłonęłam. Doskonały materiał na scenariusz filmowy.