Jak pokochać centra handlowe

Autor:
Natalia Fiedorczuk-Cieślak
Wydawcy:
Wielka Litera (2016-2017)
Legimi (2016-2017)
W. A. B (2008)
ISBN:
978-83-8032-128-1, 978-83-8032-129-8
83-8032-128-1
Autotagi:
dokumenty elektroniczne
druk
e-booki
książki
powieści
3.6 (8 głosów)

Książka laureatki Paszportu Polityki 2016

"Jak pokochać centra handlowe" to przede wszystkim surowy obraz codzienności umęczonej i wypartej, opisanej z wielkim literackim kunsztem. Ten tekst jest surowy, matowy, chirurgiczny jak Haneke. Opisuje rzeczy, które u Jolanty Brach-Czainy nazywają się "krzątactwem", zakupy, pranie, przeglądanie się w lustrze, wybieranie odzieży. Zazdroszczę Natalii, że wpadła na pomysł opisania tego wszystkiego przez pryzmat wizyt w centrach handlowych, które uważamy za coś nieważnego i wstydliwego. Opisanie nieopisanego i uniwersalnego jest prawdziwym zadaniem literatury i to zadanie zostało w tym tekście spełnione. Jeśli jesteście osobami, które wiedzą jak to jest obserwować rzeczywistość znad kartonowego kubka z tanią kawą w Tesco, ta książka jest dla Was. – MAŁGORZATA HALBER

Depresyjna mieszkanka przedmieść Warszawy. Przedstawicielka pokolenia umów śmieciowych. Bywalczyni supermarketów. Młoda żona i – niedługo – matka. Bohaterka „Jak pokochać centra handlowe” to kobieta, w jakiej przejrzeć może się wielu z nas.

Mimo braku stałego zatrudnienia i prawa do urlopu macierzyńskiego decyduje się na dziecko. I odkrywa, że na to, co przychodzi po porodzie, nikt jej nie przygotował. Tej gigantycznej zmiany trzeba doświadczyć na sobie. Ona jej doświadcza bardzo boleśnie. Macierzyństwo okazuje się wyzwaniem, któremu trudno podołać. Niepojętą konfrontacją z własnym ciałem i kulturowymi nakazami. Rozprawą ze swoim dotychczasowym życiem. Jak można sobie z tym poradzić? Czy głęboka depresja poporodowa to jedyne tabu, z którym trzeba się zmierzyć?

„Prawo jest relatywnie łagodne dla dzieciobójczyń, jednak nie jest dla nich łagodna opinia publiczna. Wyznanie matki niemowlęcia, płaczącego szóstą godzinę przez ząbkowanie lub kolkę, że ma myśli o wyrzuceniu zawiniątka przez okno, wciąż pozostaje w sferze tabu.” - tłumaczy autorka książki. I sama to tabu przełamuje – po raz pierwszy tak dojrzałym literacko, doniosłym głosem. Głosem, którego nie można zapomnieć. „Jak pokochać centra handlowe” to także mocny i realistyczny obraz współczesnej Polski widzianej oczami młodych ludzi wchodzących w dorosłość. To opis polskich przedmieść, codziennej pracy i obowiązków. Działający jak uderzenie pięścią manifest pokolenia prekariatu.

Debiut literacki Natalii Fiedorczuk to opowieść o kobiecym doświadczeniu, jakiej w Polsce jeszcze nie było. Bezkompromisowa, mądra, do bólu prawdziwa.

Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Ciekawie napisana książka o temacie rzadko poruszanym...
  • Lubię książki, które zmuszają czytelnika do myślenia, głębszej refleksji (częstokroć nad własnym życiem) oraz zatrzymania się nad treścią, w celu prze­anal­izow­ania­ jej i namyślenia. • Po tę książkę prawdopodobnie nie sięgnęłabym nigdy lub też nie zabrałabym się za nią przez bardzo długi czas, gdyby nie fakt, że stała się ona moją lekturą na studiach. Początkowo kręciłam nosem - jestem jedną z tych studentek, które trzymają się myśli, że proza winna być czytana wyłącznie przez studentów polonistyki, czy innego lite­ratu­rozn­awst­wa. Szybko jednak zrozumiałam, jak wartościową lekturą może okazać się ta książka dla socjologów i psychologów. • Historia kobiety zaprezentowana tutaj to taki mocny kop między oczy dla wszystkich tych, którym macierzyństwo jawi się wyłącznie w barwach filtrów dostępnych na Instagramie. Kiedy widzimy piękne kobiety z pięknych domach z pięknymi dziećmi i mężami wydaje nam się zapewne, że dokładnie tak wygląda każda polska rodzina. Tymczasem autorka "Jak pokochać centra handlowe" mówi wprost, że to totalna bujda. • Depresja poporodowa jest faktem. Podobnie jak są nim choroby, które mogą dotknąć dzieci, tycie, zwalnianie z pracy, uciekające gdzieś poczucie samospełnienia i nieobecny przy wychowywaniu potomstwa mąż. Ot, tak jest. I nie ma sensu oburzać się i gdakać, że autorka przesadza i hiperbolizuje. Ukazuje realny świat z realnymi problemami. • Nie ma tu sensacji, pasjonujących dialogów i bóg jeden wie co jeszcze. To jedna z tych książek "statecznych", gdzie cała akcja dzieje się na płaszczyźnie przemyleń głównego bohatera. Ponieważ autorka po trochu prezentuje tu swoje własne przeżycia, tym mocniej wydają się one urealnione i prawdziwe. • Absolutnie kupiła mnie ta lektura. Ciężko bylo się od niej oderwać. Polecam każdemu, kto patrząc na młode matki widzi tylko ładne beciki z Zary i mieszkania z białymi mebelkami i szarymi tapetami.
  • Niby książka miała być o tym, jak pokochać centra handlowe. Ale to nie dla mnie - ta książka była bardziej pseu­dosp­ycho­logi­czna.
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo