Bankiet wysuszonych kasztanów

Autor:
Joanna Stańda
Wydawcy:
Wydawnictwo Psychoskok (2016)
IBUK Libra (2016)
Legimi (2016)
ISBN:
978-83-7900-566-6, 978-83-7900-567-3
Autotagi:
beletrystyka
dokumenty elektroniczne
druk
e-booki
książki
powieści
proza
4.0

„Bankiet wysuszonych kasztanów” Joanny Stańdy to powieść obyczajowa, która w humorystyczny sposób przedstawia sytuację czterech staruszek przebywających na oddziale geriatrii. Każda z kobiet prezentuje nietuzinkową osobowość. Różni je wszystko: wykształcenie, status społeczny, poglądy religijne oraz sytuacja rodzinna. Wydawać by się mogło, że panie nie znajdą wspólnego tematu do rozmów, nic bardziej mylnego. Między staruszkami zawiązuje się nić porozumienia, kiedy to do sali numer dwa przybywa nowa pacjentka – pani Oliwia, sporo młodsza od bohaterek. Kobieta bardzo różni się swoim zachowaniem, od pozostałych chorych. Cechą charakterystyczną utworu jest barwna aranżacja dialogowa, bogaty w przygody scenariusz oraz sam język, za który autorka była już nagradzana w konkursach. Delektując się tą lekturą, emocjonalnie bardzo gładko, a przede wszystkim ze znaczną dozą wrażliwości i wyczucia wchodzimy w ludzką samotność i smutek, lęki i słabości, nieumiejętność i niemoc, poczucie krzywdy i winy, lecz także stany i nastroje z drugiego bieguna: poczucie humoru i żart, optymizm i entuzjazm, pomoc i zrozumienie, nadzieja i wiara, troska i współczucie.

Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • "Bankiet wysuszonych kasztanów" to powieść obrazująca szarą rzeczywistość, świat widziany oczami osób starszych, które pomimo wieku, czują, że mogą wszystko, a jedynym ograniczeniem jest zdrowie, a raczej jego brak. Joanna Stańda, to autorka, której nie znałam do czasu tej książki, cieszę się, że to się zmieniło. • Porusza ważne tematy życia, także śmierci. Osoby starsze, na oddziale geriatrycznym, wydawałoby się, że powinni mieć najlepszą opiekę, jednak rzeczywistość jest całkowicie inna. Autorka pokazuje różne punkty widzenia z perspektywy pięciu kobiet. Starszych, młodszych, ale jedno co je łączy jednak to, że leżą w tym samym szpitalu, w tej samej sali i snują plany na przyszłość. Niby nic nadzwyczajnego, kilka starszych pań, jednak każda z nich ma swoją historię. Swoją przeszłość i rodzinę, której akurat w najbardziej potrzebnym momencie brakuje. Bo dzieci w pracy, bo wnuki odsuwają się od starszego, bo nie mogą odnaleźć wspólnego języka. Pani Joanna w humorystyczny sposób przedstawia funkcjonowanie szpitali. To jakie podawane są posiłki, i sposób jaki znalazła salowa na zachęcenie pacjentów do korzystania z jej indywidualnych opcji żywieniowych. Pani Kuruc i pani Kobel to dwie pierwsze pacjentki. Każda z kobiet ma swoje marzenia, pragną żyć chwilą teraźniejszą, nie chcą planować, nie wiedzą ile życia im pozostało, pragną kochać i być kochanymi. Nic więcej. Pojawia się również pani Oliwia, najmłodsza z nich, która nie czuje się pośród współlokatorek, o ile tak można te kobiety nazwać, do końca dobrze. Dzieli je jednak wiele lat, które każda z nich wykorzystała i korzysta nadal w inny sposób. Stąd też, wywiążą się pomiędzy nimi ciekawe i zabawne sprzeczki, które dodają odrobinę dynamiki do tej niewielkiej powieści. Książka podkreśla również działania akcji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, dzięki której wiele oddziałów szpitalnych w Polsce dostało pomoc materialną. Od niedawna WOŚP zaczął wspierać również oddziały geriatryczne, które rzeczywiście tej pomocy potrzebują. • Polecam każdemu, kto chce oderwać się od młodzieżowych i typowo obyczajowych powieści. Książka idealna dla osób, które lubią poznawać nowe historie, dające wiele do myślenia, które sprawiają, że czytelnik może popatrzeć na wiele aspektów życia z całkowicie innej perspektywy i zmienić swoje postępowanie.
    +2 wyrafinowana
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo