On

Autor:
Zośka Papużanka
Wydawca:
Znak literanova - Społeczny Instytut Wydawniczy Znak (2016)
Wydane w seriach:
Proza PL
Znak Litera Nova
ISBN:
978-83-240-3609-7
Autotagi:
druk
książki
powieści
proza
3.5 (8 głosów)
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • ON jest to jedna z tych książek, których nie da się ocenić w kategorii PODOBAŁA SIĘ czy się NIE PODOBAŁA. Nie da się jej wpisać w tego typu konkretne ramy. • Niewątpliwie opowieść w niej zawarta dotyczy miłości. Nie byle jakiej miłości, bo matczynej. Jej głównym bohaterem jest niejaki Śpik. Był długo wyczekiwanym dzieckiem. Miał być najwspanialszy, najmądrzejszy, najładniejszy… W końcu pojawił się na tym bożym świecie jako malutki chłopiec, wobec którego matka miała chyba zbyt wiele oczekiwań… Na początku wydawał się zwyczajnym dzieckiem, jak setki innych. Z czasem jednak okazało się, że nie jest on spełnieniem najskrytszych marzeń swojej matki. Matka kocha swego Śpika, choć „sprawił” jej tak wielkie rozczarowanie. Nie jest z niego dumna, wręcz wstydzi się go. Chłopiec do ładnych nie należy, na dodatek nie uczy się, bez przerwy przysparza matce mnóstwa problemów. W sposób znaczny swą postawą i zachowaniem odstaje od reszty rówieśników. Czy coś jest z nim naprawdę nie tak? Na czym polega jego INNOŚĆ? • ON to książka napisana świetnym, dojrzałym językiem literackim. Zawarta w niej historia składa się z wielu anegdot, które układając się w sposób chronologiczny stanowią spójną całość. Pod względem fabuły jest niezwykle dobrze przemyślana, interesująca, mądra i pouczająca. Polecam, bo warto po nią sięgnąć. Jak dla mnie Zośka Papużanka to jedna z nielicznych polskich pisarek, która reprezentuje naprawdę wysoki poziom literacki. Ciekawa proza…
  • „On” jest drugą książką Zośki Papużanki. Z pewnością czytelnicy wiele się po niej spodziewają, gdyż debiutancka powieść tej autorki – „Szopka” została nominowana do Paszportów Polityki w 2012 roku oraz do Nagrody Literackiej NIKE rok później. • Tłem powieści jest Kraków na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, a zatem w okresie upadającego systemu politycznego i rozpoczynających się zmian. W rodzinie Kowalskich rodzi się syn. Dziecko inne niż wszystkie dzieci wokół. • I tak rozpoczyna się opowieść o dziwnym chłopcu, który z jednej strony pasuje do czasów – jest szary, nijaki, z drugiej zaś – jest właśnie niedopasowany, gdyż odstaje od rówieśników. • „On” jest to przede wszystkim powieść o miłości matki do dziecka. Miłości niełatwej, ponieważ, o ile naturalnie przychodzi kochać dziecko zdrowe, ładne i mądre, o tyle trudno kochać Śpika, „usmarkanego kretyna bez perspektyw, pryszczatego brzydala skazanego na celibat, durnia do kwadratu…”. I na początku mama Śpika jest rzeczywiście rozczarowana. Próbuje zrozumieć dlaczego jej syn jest inny, obwinia siebie, o to, jaki jest. I przede wszystkim zadaje sobie pytanie jak Go kochać. Jednak z czasem dojrzewa do macierzyństwa, kocha Go bezgranicznie, pragnie obronić przed światem, który Go nie rozumie, piętnuje, wyśmiewa: „Nie jestem jakąś tam panią Kowalską, tylko mamą Spika, chciałam być i jestem, a ze wstydem koniec, i będę za mojego syna pisać zadania i to nie jest niesprawiedliwe wobec innych dzieci, bo nie ma innych dzieci. Nie ma w ogóle żadnych dzieci, jest tylko mój Śpik i jest, jaki jest, a ja jestem mamą Śpika i chcę go takim.” • Nie sposób nie docenić także, poczynionego, tak jakby przy okazji, portretu peerelowskiej rzeczywistości. Dla młodszych czytelników będzie to z pewnością niezrozumiały element powieści, jednak dla rówieśników autorki – dodatkowy walor, przyczynek do wspomnień. • Autorka ma już wyrobione pióro, dosyć char­akte­ryst­yczn­e, w związku z tym, czytając obie powieści, nie znając autora, można by domyślić się, że są napisane przez jedną osobę. Nie jest to w żadnym wypadku zarzut, gdyż długaśne zdania, nied­opow­iedz­enia­, gry językowe, przeplatanie klimatu lekkiego, krotochwilnego z ciężkim, gorzkim, bardzo smutnym, elementy strumienia świadomości czy wreszcie narrację prowadzoną z perspektywy kilku osób uważam za ogromny atut obu książek. • W jednym z wywiadów Zośka Papużanka powiedziała: „Człowiek mnie obchodzi najbardziej… Człowiek niedoskonały – i przez to interesujący. A najbardziej interesujący w relacjach z innym człowiekiem.” Dlatego też udało się Jej stworzyć coś, wydawałoby się, niemożliwego do stworzenia: Arcyciekawego bohatera z kogoś, kto na takiego bohatera w żadnym stopniu się nie nadaje. • Jeśli Cię też najbardziej obchodzi człowiek, ta książka głęboko Cię poruszy, wprawi w nostalgiczny nastrój, pobudzi do refleksji i nie pozwoli o sobie szybko zapomnieć. • Kamila Sośnicka •
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Suwałki BP
marek74
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo