Ostatnie dni Władimira P.

Tytuł oryginalny:
The Senility of Vladimir P.
Autor:
Michael Honig
Wydawca:
Wydawnictwo Otwarte (2022)
ISBN:
9788381352192
Autor opisu: Iska
4.0
Recenzje
  • „Ostatnie dni Władimira P.” – a może właśnie tak? • Książka autorstwa Michaela Honiga to powieść satyryczna o Putinie, a właściwie o końcu jego życiowej drogi. Lektura ta nie bawi czytelnika, bo nie o to w niej chodzi. To fikcja literacka, imaginacja pełna absurdu, w której nie postać samego Putina odgrywa ważną rolę, a bohaterów znajdujących się wokół niego. Kluczową tu postacią jest niejaki Szeremietiew – pielęgniarz, który sprawuje opiekę nad zrujnowanym, przede wszystkim psychicznie despotą Władimirem. Władimir jest stary i ma demencję, bardzo często zdarza mu się widzieć coś czego nie ma, rozmawiać z niewidzialnymi postaciami, bo przecież w tym momencie już go nawet nikt nie odwiedza w jego daczy. Funkcjonuje wyłącznie dzięki ludziom zatrudnionym z zewnątrz. Są tu ogrodnicy, gospodyni, pokojówki, ochroniarze, kierowcy itd. Ale czy to wszystko ma sens? Wśród tych wszystkich skorumpowanych współtowarzyszy przychodzi funkcjonować uczciwemu Szeremietiewowi. Człowiekowi, który nigdy od nikogo nie wziął nawet ziarnka zboża ponad to, co mu się należało. Grzeszy uczciwością i pokorą, ale też jest ślepy na wszelką nieuczciwość. W zasadzie to wyłącznie w jego rękach leży los Władimira. Wszyscy tutaj szukają okazji do oszustwa, tylko nie pielęgniarz. W końcu jednak szala goryczy się przelewa i nawet Szeremietiew zaczyna tracić cierpliwość oraz siły wobec zagrywek swego pacjenta. Ostatecznie decyduje się na wykorzystanie możliwości zdobycia bogactwa, które daje mu opieka nad byłym prezydentem, ale przez to z czasem traci niemal wszystko – dobre imię, szacunek do samego siebie i swoich ideałów. Pod wpływem nagłego impulsu dokonuje rzeczy nie do końca nieprawdopodobnej, ale przynoszącej pewien rodzaj oczyszczenia… • Zupełnie nieśmieszny scenariusz jaki stworzył Honig w swej głowie, choć jest satyrą, zwyczajnym wymysłem, jest jednym z wielu możliwych i to wcale niezbyt mocno „odklejonym” od rzeczywistości. I to w rezultacie jest coś, co mnie tak naprawdę przeraziło w tej książce. Przekonajcie się najlepiej sami. Polecam.
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo