Rick Riordan – amerykański pisarz, autor powieści kryminalnych oraz powieści dla młodzieży z gatunku fantasy. • Grover prosi Percy'ego o pomoc. Okazuje się, że znalazł on dwójkę potężnych dzieci półkrwi. Nie wiadomo, kto jest ich rodzicem. Artemida zaginęła. Jest ona jedyną osobą, która mogłaby wytropić starożytnego potwora, który może zniszczyć Olimp. Percy wraz z przyjaciółmi mają tydzień na odnalezienie bogini i rozwiązanie tajemnicy potwora. Po drodze będą musieli zmierzyć się z klątwą tytana. • „– Najn­iebe­zpie­czni­ejszymi wadami są te, które w umiarze są dobrem – odrzekła. – Ze złem łatwo jest walczyć. Z brakiem mądrości… bardzo trudno.” • W książce jest w pewien sposób poruszany problem nie akceptacji, aczkolwiek nie jest on jakiś bardzo ważny, nie wysuwa się na pierwszy tor. • Akcja utworu dzieje się wprawdzie w Ameryce Północnej i Środkowej, ale są miejsca, które na prawdę nie istnieją, m.in. Obóz Herosów. Nie dostajemy konkretnej informacji o czasie trwania wydarzeń, ale mniemam, że dzieje się to we współczesnym świecie. • Najważniejsze postacie to te, które poznaliśmy w poprzednich tomach, czyli: Percy (czternastolatek, który mało wie o świecie mitologii, przez co często pyta się innych o rzeczy, które dla nich są oczywiste. Jest lojalny, przyjacielski i odważny. Dla najbliższych zrobi wszystko, by ich ocalić, natomiast wrogom daje popalić), Grover (uroczy satyr, który rozśmiesza wszystkich. Jest bojaźliwy, a zarazem odważny), Annabeth (córka Ateny char­akte­ryzu­jąca­ się inteligencją, rozwagą, walecznością i odwagą) i Thalia (córka Zeusa, którą zamienił w sosnę. Piekielnie groźna i odważna, ma tak jakby dwie dusze: jedną złą, a drugą dobrą. Jeśli żyłbym w świecie Percy'ego, na pewno chciałbym się z nią zaprzyjaźnić, bo dzięki niej bym nie zginął). Ważnymi postaciami są również: Zoe i Bianca, które są Łowczyniami. • Dużą zaletą jest to, na co czekałem od pierwszego tomu, mianowicie pokazanie bogów. W tej części wypowiadają się oni w pewnej kwestii, dzięki czemu możemy trochę lepiej ich sobie wyobrazić. Jedyną wadą jaką dostrzegłem są bodajże dwie literówki, które zauważyłem podczas czytania. Nie są one jakieś rażące. • Dla mnie jest to najlepsza część z wszystkich, jakie miałem okazję dotychczas przeczytać (czyli od Złodzieja piorunów i Morza Potworów), ponieważ jest dużo momentów zabawnych, które bardzo mnie rozśmieszyły i, które nadały trochę luźniejszy, bardziej młodzieżowy charakter. Tak naprawdę od samego początku dużo się dzieje, a im dalej, tym więcej. Utwór został napisany lekkim językiem, jest dużo momentów, które trzymają w napięciu. Zakończenie jest totalnym zaskoczeniem, spodziewałem się czegoś zupełnie innego. Jestem zdruzgotany, bo autor kolejny raz mnie wykiwał. • Według mnie pomysł na fabułę jest oryginalny, ponieważ z owym jeszcze się nie spotkałem, tj. nie czytałem utworu, który opowiadałby o nastolatku i bogach greckich. Rozwija się w sposób spójny i logiczny, w miarę szybko. Historia jest główną osią fabularną. Jest to fantastyka dlatego wiadomo, iż pewne rzeczy zostały zmyślone, ale niektóre są prawdziwe. • Reasumując: dzieło to polecam głównie młodzieży, bo to głównie do nich (chyba) jest kierowana ta powieść. Oczywiście wszystkich zachęcam do zapoznania się z tą historią, ponieważ jest ona bardzo ciekawa. Książkę tanio można kupić w Księgarni Ferdico. Ponadto cena wysyłki jest bardzo tania, bo kosztuje mniej niż pięć złotych. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Księgarni Ferdico. • Tytuł: „Klątwa Tytana” • Tytuł oryginału: „The Titan's Curse” • Autor: Rick Riordan • Wydawnictwo: Galeria Książki • Seria: Percy Jackson i bogowie olimpijscy (tom III) • Okładka: John Rocco • Wydanie: I • Oprawa: miękka (ze skrzydełkami) • Liczba stron: 308 • Data wydania: 10.03.2010 • ISBN: 978-83-928837-7-7

Ostatni tom bestsellerowej trylogii Marie Lu. Historia się kończy. A może to dopiero początek? • Marie Lu – niegdyś dyrektor artystyczny firmy zajmującej się tworzeniem gier komputerowych Online Alchemy, właścicielka marki Fuzz Academy, obecnie autorka dystopijnych powieści. • Powieść „Patriota” to trzeci, ostatni tom trylogii, którą Marie Lu napisała pod wpływem powieści Wiktora Hugo. Pewnego dnia, oglądając ekranizację „Nędzników”, zaczęła zastanawiać się nad relacją między znanym kryminalistą a detektywem. W ten sposób narodziła się June i Day oraz ich historia oparta na tej relacji.* • Republika zaczyna się odradzać. June pracuje z rządową elitą skupioną wokół Najwyższego Elektora, a Guy jest ważną osobistością w armii Republiki. Wszystko zmierza w bardzo dobrą stronę. Niestety staje się coś nieoczekiwanego, a mianowicie w Koloniach pojawia się epidemia, która powoduje zamęt wśród ludzi. Trzeba działać szybko. Zaraza jest bardzo niebezpieczna. By obronić Republikę Day może stracić wszystko, co ma. • Książkę tę czyta się całym sobą. Od pierwszej strony porywa ona czytelnika i do końca nie chce puścić. Lekki język, mnóstwo zwrotów akcji, błyskotliwi, żywi bohaterowie, intrygi i wiele więcej. Uwielbiam ten utwór, jest to najlepsza część trylogii. • Oczywistą oczywistością jest to, że głównymi postaciami tego utworu są – Guy i June. Do ważnych osób należą również: Eden i Anden. Ten pierwszy to wrażliwy, niewidomy chłopiec, od którego emanuje dziecięca ufność. Ten drugi jest Najwyższym Elektorem. On dopiero zaczyna budować siebie jako władcę, widać, że chłonie trochę charakteru od swojego ojca, ale nie można ich do siebie porównać. • Autorka rozszerzyła i bardziej dopracowała świat za co jej bardzo dziękuję, gdyż teraz jestem zaspokojony pod tym względem. Akcja dzieje się w czasie współczesnym w poniekąd realnym świecie. • Fabuła rozwija się w sposób spójny i logiczny. Pomysł na nią jest ciekawy i oryginalny. Bohaterowie są żywi, różni od siebie oraz dopełniający się. Historia jest główną osią fabularną, została ukazana prawdziwie, nie dostrzegłem żadnych dostosowań. • Bardzo spodobały mi się opisy, które zostały dobrze poprowadzone. Autorka nie powtarzała się i opisywała wyczerpująco. • „Czasami słońce zachodzi wcześniej. Nie ma dnia, który trwałby wiecznie.” • Wątek miłosny w tej części nie jest już tak ważny. Irytowało mnie trochę zachowanie June, która użalała się nad sobą, wypominała w myślach przeszłość, zachowywała się jak mała, kapryśna dziewczynka, która sama nie wie czego chce. • Zakończenie wbiło mnie w fotel. Nie mogę uwierzyć co tam się wydarzyło. Po prostu jakaś – i tu poleci kolokwializm, za który przepraszam, ale okoliczność wymaga – MASAKRA!!! • Podsumowując: jeśli jesteście ciekawi jak zakończy się historia, przeczytajcie! Dla mnie to najlepsza część spośród wszystkich. Na pewno na długo zapamiętam tę trylogię. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję wydawnictwu Zielona Sowa. • Tytuł: „Patriota” • Tytuł oryginału: „Champion” • Autor: Marie Lu • Wydawnictwo: Zielona Sowa • Seria: Legenda (tom III) • Korekta: Magdalena Adamska, Agnieszka Skórzewska • Tłumaczenie: Marcin Mortka • Wydanie: I • Oprawa: miękka (ze skrzydełkami) • Liczba stron: 346 • Data wydania: 21.02.2014 • ISBN: 978-83-7895-739-3 • źródło – skrzydło książki

„Day, ów chłopiec z ulicy, którego całym bogactwem było brudne ubranie i szczerość w oczach, zawładnął moim sercem. • Jest najpiękniejszy na świecie, zarówno ciałem jak i duszą. • Jest srebrnym błyskiem w świecie ciemności. • Jest moim światłem.” • Marie Lu – niegdyś dyrektor artystyczny firmy zajmującej się tworzeniem gier komputerowych Online Alchemy, właścicielka marki Fuzz Academy, obecnie autorka dystopijnych powieści. • Powieść Wybraniec to drugi tom trylogii, którą Marie Lu napisała pod wpływem Wiktora Hugo. Pewnego dnia, oglądając ekranizację Nędzników, zaczęła zastanawiać się nad relacją między znanym kryminalistą a detektywem. W ten sposób narodziła się June i Day oraz ich historia oparta na ter relacji.* • Umiera Elektor Primo. Day i June znajdują się wtedy w Vegas. Kraj pogrąża się w chaosie, a główni bohaterowie dołączają do Patriotów. Day i June muszą zabić nowego Elektora Primo – Andena – w zamian za odnalezienie Edena oraz przerzucenia ich do Kolonii. Gdy June zbliża się do Elektora dochodzi do wniosku, że Anden jest zupełnie inny. Co ona wybierze? • W poprzedniej części dużą zaletą byli bohaterowie, ale w tym tomie zostali oni zepsuci. Stali się ckliwi, nudni, przewidywalni. • Plusem jest to, czego brakowało mi w Rebeliancie, mianowicie reszta świata. Nie wiedzieliśmy, co się z nimi dzieje, czy w ogóle istnieje coś oprócz Republiki i Kolonii. W tej części autorka uchyla rąbka tajemnicy, ale z umiarem, mając zapewne jakieś asy w rękawie. Poznajemy przeszłość Stanów Zjednoczonych oraz przyczyny powstania Republiki. • Jednym z poruszanych problemów książki jest nie akceptacja ludzi biedniejszych przez bogatszych. • Day jest szes­nast­olat­kiem­. Odznacza się dużym sprytem oraz inteligencją. Potrafi dobrze kłamać, jest sarkastyczny, umie szybko podejmować dobre decyzje. June jest tak naprawdę damską wersją chłopaka. Odróżnia ją jedynie spos­trze­gawc­zość­. Bohaterów w utworze jest wielu, do tych ważniejszych należą: Tess, Razor, Kaede i Anden. • Akcja powieści dzieje się w czasach współczesnych, aczkolwiek miejscem jest Republika Amerykańska, czyli zachodnie wybrzeże Ameryki Północnej. • Pomysł na fabułę jest bardzo dobry. Nie spotkałem się jeszcze z czymś takim, dlatego jest on dla mnie oryginalny. Rozwija się ona w sposób spójny i logiczny, nie ma jakichś dłuższych nudniejszych momentów. Bohaterowie są różni. Niektórzy bardziej dopracowani od pozostałych. Narracja jest pierwszoosobowa, narratorami są June i Day, którzy pokazują nam swoje spostrzeżenia (bardziej bądź mniej zbliżone do siebie) na temat spotkanych ludzi bądź zaistniałych wydarzeń. Główną osią fabularną jest wojna między Republiką a Koloniami. Jest to prawdopodobnie efekt wyobraźni autorki. • Wybraniec jest dla mnie dziełem gorszym od Rebelianta. Głównie ze względu na to, iż nie trzyma on w napięciu tak mocno jak robił to pierwszy tom. Owszem, jest lekki i prosty język, ciekawy styl, zapadający w pamięć bohaterowie, są intrygi… Najbardziej w całym utworze spodobał mi się wątek miłosny ze względu na to, iż został on ukazany prawdziwie. Zaczyna się od niewinnego dotykania się i pocałunków. Bohaterowie stawiają bardzo małe kroczki, są uważni i zawstydzeni. Day nie jest typem chłopaka, który od razu proponuje pójście do łóżka czy wyznaje miłość, mimo iż nie jest do końca pewny swego uczucia. June to nie dziewczyna, która udaje uległą, która zachowuje się jak mała dziewczynka, tzn. jest bezbronna, szuka typa macho, który ochroni ją przed wszystkim. • Duży ukłon wędruje ode mnie w stronę autorki za umiejętne granie emocjami. Czasem chciało mi się płakać, czasem skakać ze szczęścia, a nieraz nie wiedziałem jak mam zareagować. • Podsumowując: polecam! Jeśli pierwszy tom spodobał ci się, jeśli jesteś ciekawy, co wydarzy się później, sięgnij po ten utwór. Mimo iż jest troszeczkę gorszy, warto. Nie powinieneś się rozczarować. Książkę polecam przede wszystkim młodzieży od dwunastu lat. • Za przekazanie egzemplarza recenzenckiego dziękuję wydawnictwu Zielona Sowa. • Tytuł: „Wybraniec” • Tytuł oryginału: „Prodigy” • Autor: Marie Lu • Wydawnictwo: Zielona Sowa • Cykl: Legenda (tom II) • Tłumaczenie: Marcin Mortka • Korekta: Marzena Zielonka • Wydanie: I • Oprawa: miękka (ze skrzydełkami) • Liczba stron: 362 • Data wydania: 5.03.2013 • ISBN: 978-83-7895-099-8 • źródło – skrzydło okładki

„House of Cards. Ostatnie Rozdanie” pokazuje politykę od kuchni. Chcecie wiedzieć jak tam jest? • Michael Dobbs – brytyjski polityk przynależący do Partii Konserwatywnej, pisarz. Seria o Francisie Urquhartcie została zaadaptowana przez BBC. Trylogia otrzymała w sumie 14 nominacji do nagród BAFTA, zdobywając dwie. Netflix wyprodukował serial oparty na podstawie cyklu Dobbsa i nawiązujący do produkcji BBC.* • Francis Urquhart wygrał wszystko, co było do wygrania. Jeszcze tylko kilka miesięcy i zdobędzie tytuł najdłużej urzędującego premiera Wielkiej Brytanii. Los często bywa okrutny. Tak jest i w tym przypadku: sondaże lecą w dół. W jednej chwili może stracić to, na co pracował przez długi czas. F.U. zrobi wszystko, by nadal rządzić. • „Wolę psy od ludzi. Psy łatwiej wytresować.” • Główny bohater – Francis Urquhart – jest trochę inny niż taki, jakiego poznaliśmy go w poprzednich częściach. Nadal rozdaje karty, ale zaczyna myśleć bardziej o dalszej przyszłości. Inteligentny, przebiegły, ambitny, charyzmatyczny, medialny, sprytny, sarkastyczny, trochę egoistyczny, potrafiący sprawnie kłamać oraz manipulować ludźmi. To urodzony mówca i dowódca. • Akcja utworu dzieje się we współczesnym świecie, w Wielkiej Brytanii. Myślą przewodnią dzieła jest Urquhart i jego działania. Głównym motywem jest motyw władzy. • Dużą zaletą tego utworu jest jego prawdziwość. Michael Dobbs jest politykiem, więc pokazuje nam to, co dzieje się wśród polityków w jego kraju, aczkolwiek da się zauważyć pewne podobieństwa do działań Polskiego rządu, m.in. dążenie do władzy za wszelką cenę. Różnicą jest to, że tam robią to z odrobiną klasy. • Minusem tego utworu jest kilka momentów, które były pisane na siłę. Spodziewałem się dokończenia historii z drugiego tomu, który skończył się w ważnym momencie. Zostałem rozczarowany, co zaliczam jako wadę tegoż utworu. • „Nigdy nie sypiaj z politykiem. Kiedy odwróci się od ciebie, zabierze z sobą kołdrę.” • Nie interesuję się polityką swojego kraju, a tym bardziej innych. Autorowi udało się zaciekawić mnie tym tematem. Utwór ten bardzo mi się spodobał; głównie ze względu na pierwszoplanową postać, którą od razu polubiłem, mimo iż osobowościowo jestem zupełnie inny. • Pomysł nie należy do najo­rygi­naln­iejs­zych, ale autor ukazał go w ciekawy sposób. Nie jest to nudna powieść o polityce. Akcja rozwija się wolno, w sposób spójny i logiczny. Bohaterowie są różni, mamy tu mieszankę przeciwstawnych charakterów – dobrego i złego, uległego i władczego oraz spokojnego i porywczego. Wszystkie postacie zostały dobrze wykreowane, nie mają niedociągnięć. Narracja jest trzecioosobowa. Historia jest główną osią fabularną, wokół której wszystko się dzieje. • Język jest lekki i prosty, płynnie prowadzi nas przez utwór. Trzymająca w napięciu akcja momentami pędząca na łeb na szyję, sieć intryg – to jedne z wielu elementów tego utworu, które na pewno was zaskoczą. • „House of Cards. Ostatnie Rozdanie” na tle poprzednich części trylogii wypada świetnie. Dla mnie jest to najlepszy tom, ponieważ jest on najo­rygi­naln­iejs­zy. Poznajemy przeszłość Urquharta, dzięki czemu możemy zrobić zestawienie jego osobowości sprzed objęcia stanowiska premiera z tą obecną. • Zakończenie totalnie mnie zaskoczyło. Nadal czytam epilog i nie mogę uwierzyć. Michael Dobbs – mistrz thrillerów politycznych. • Podsumowując: polecam wszystkim tym, którzy przeczytali poprzednie tomy. Ta część nie jest ściśle powiązana z poprzednimi, ale radzę czytać w kolejności. • Za przekazanie egzemplarza recenzenckiego dziękuję wydawnictwu Znak Literanova. • Tytuł: „House of Cards. Ostatnie Rozdanie” • Tytuł oryginału: „The Final Cut” • Autor: Michael Dobbs • Wydawnictwo: Znak Literanova • Seria: Francis Urquhart (tom III) • Tłumaczenie: Agnieszka Sobolewska • Projekt okładki: Paweł Panczakiewicz • Wydanie: I • Oprawa: miękka • Liczba stron: 524 • Data wydania: 02.02.2016 • ISBN: 978-83-240-3535-9 • źródło – Wikipedia

Piotr Liana – farmaceuta z Gorlic, miłośnik Beskidów, zapomnianych miasteczek i wsi. Entuzjasta zarówno eleganckiej, salonowej prozy, jak i brutalnego naturalizmu. Lubi zmagać się z trudnymi tematami, bawią go ironia i czarny humor. Niepoprawny optymista, który chce wierzyć, że ludzie są z natury dobrzy (choć w gruncie rzeczy są źli).* • KOCHAM! KOCHAM! KOCHAM! Persona non grata jest świetna. Od pierwszej strony trzyma w napięciu i nie puszcza do ostatniej. Praktycznie co kilkanaście stron są sceny zabawne. Bardzo dobrym zabiegiem było wprowadzenie gwary obowiązującej na terenie akcji powieści, dzięki czemu jest ona jeszcze bardziej autentyczna. Lekki język, mnóstwo zwrotów akcji, żywi bohaterowie, świetny pomysł, który został bardzo dobrze wykonany. Dzieło to to istny majstersztyk. • Ciotka Bożydara Szczocarza ściąga go do małej, odseparowanej od świata wioski – Kłobuczki. Powodem listu od jedynej krewnej jest między innymi fakt, iż rodzice Bożydara zostali zamordowani przez nieznanego sprawcę. W tym samym czasie we wsi jest niemała afera – prostytutka Maryna Hurmanówna została zabita. • „Śmierć przyszła bezgłośnie. Nie zapukała do drzwi, nie powiedziała "witaj", nie zapytała, czy może zabrać grzeszną duszę. Nie siadła na taborecie, nie umościła się w fotelu. Nie poprosiła o filiżankę kawy, nie skosztowała ciasta. Nie porozmawiała ani o rzeczach ważnych, ani o rzeczach błahych. Po prostu przyszła, zrobiła swoje i wyszła.” • Książka pokazuje pewną prawidłowość, mianowicie: na wsi wszyscy wiedzą wszystko o wszystkich. Każdy mieszkaniec wie o romansach, chorobach, śmierci… Nic się nie ukryje. Mieszkam z dala od miasta i u mnie jest podobnie. Wprawdzie nie ma takiej "pełnej inwigilacji", ale bardzo ciężko jest coś ukryć. • Śmiem twierdzić, że Piotr Lama jest mieszanką Aleksandra Rogozińskiego i Remigiusza Mroza. Dlaczego? Otóż w tym utworze jest wiele rodzajów komizmu, np. sytuacyjny, postaci oraz słowny. Często śmiałem się w miejscach publicznych, a ludzie starali się omijać mnie szerokim łukiem (tak samo było, gdy czytałem Ukochanego z piekła rodem). Jest również to, co charakteryzuje Pana Mroza, czyli dobrze poprowadzona sprawa kryminalna oraz to, o czym wspomniałem na początku, czyli lekki język, zwroty akcji i trzymająca w napięciu od początku do końca akcja. No i to, że jest on świetnym polskim pisarzem. Nie jest to według mnie w ogóle przesadzone. • Najważniejszą postacią powieści jest Bożydar. Jest zabawny, sarkastyczny, przystojny, zna się na wielu rzeczach, łatwo nawiązuje kontakty z innymi ludźmi, umie sprawiedliwie oceniać ludzi, tj. nie po plotkach. To bohater, którego lubi się od początku poznania. Ważną osobą jest również Wichrzysława, czyli ciotka Bożydara. Jest ona lekko szalona, jako jedyna osoba na wsi (mam na myśli tylko stałych mieszkańców) nie wierzy we wszystko, jest bardzo religijna i opiekuńcza. Miałem wrażenie, że swojego krewnego traktuje jak małe dziecko, do którego trzeba mówić wielkimi literami, któremu trzeba wszystko dać do ręki, które samo sobie nie dałoby rady. Uwielbia piec, być w centrum uwagi i chwalona. • Odniosłem wrażenie, że morderstwo jest tak naprawdę tłem, pretekstem, dzięki któremu książka powstała. Miała chyba ona pokazywać realia wsi, a motyw zabójstwa dodaje tylko charakteru. • Miejscem akcji jest poniekąd zwyczajna wieś, w której znaczna większość ludzi bardzo wierzy Kościołowi, gdzie danie na tacę jak największej ilości pieniędzy świadczy o religijności. • Podsumowując: jestem zachwycony!!! Szczerze polecam wam ten utwór. Jeśli uwielbiacie dużą dawkę humoru, która w połączeniu ze sprawą kryminalną daje mieszankę wybuchową, sięgnijcie po tę książkę koniecznie. • Za przekazanie egzemplarza recenzenckiego dziękuję wydawnictwu Oficynka oraz autorowi za to, że do mnie napisał. • Tytuł: „Persona non grata” • Autor: Piotr Liana • Wydawnictwo: Oficynka • Korekta: Justyna Nosal-Bartniczuk • Projekt okładki: Magdalena Zawadzka • Wydanie: I • Oprawa: miękka • Liczba stron: 662 • Data wydania: 2015 (data przybliżona) • ISBN: 978-83-64307-54-6 • źródło – okładka