Tytuł: Zagubiona dzielnica • Autor: Patrick Modiano • Wydawnictwo: Państwowy Instytut Wydawniczy • Data wydania: 26 listopada 2014 • Liczba stron: 159 • W 1945 roku we Francji urodził się człowiek z misją zmienienia światowej literatury. Udało się to jemu, Patrickowi Modiano, który dostał prestiżowe nagrody: Akademii Francuskiej oraz Goncourtów. W 2014 roku został uhonorowany Literacką Nagrodą Nobla. • Osoby będące po lekturze Przejechał cyrk na pewno rozpoznają styl autora: masa bohaterów owianych tajemnicą, Paryż, nied­opow­iedz­enia­, retrospekcje, opisy przenoszące nas na południe Europy oraz narracja pierwszoosobowa. Znów dostajemy kawał dobrej literatury, która mieści się w stu sześćdziesięciu stronach. Muszę przyznać, że zdarzył się jeden moment, który był dla mnie nudny. • Często żyjemy na łasce czyjegoś milczenia. • Poczytny angielski powieściopisarz przyjeżdża na spotkanie z japońskim wydawcą. Minęło dwadzieścia lat od jego ostatniego pobytu we Francji, dlatego błąka się po dobrze znanych ulicach. Szuka Carmen, którą poznał o przedziwnej godzinie, kiedy dzień zamienia się w noc. • Ambrose Guise jest głównym bohaterem utworu. Wyemigrował z Paryża do Anglii, gdyż został wplątany w kryminalną aferę. Pozostawiona przeszłość nie daje o sobie zapomnieć. Patrzy przez lunetę na miasto – odległe i obce. Podąża śladami kobiety. Po drodze wplątuje się w różne konflikty. Nie chce zdradzać swojej tożsamości, dlatego podpisuje się różnymi imionami i nazwiskami. • Nigdy nie wraca się do punktu wyjścia. • Książka krótka, więc ja długo także nie będę się rozpisywał. Podsumowując, warte uwagi, warte polecenia, warte zapamiętania. Literacka Nagroda Nobla do czegoś zobowiązuje i wydaje mi się, że pomysł został na dzie­więć­dzie­siąt­ osiem procent wykonany.

Tytuł: Złota smuga jesieni • Autor: Maryla Hempowicz • Wydawnictwo: Oskar • Rok wydania: 2015 • Liczba stron: 328 • Maryla Hempowicz – urodziła się w Długosiodle, na Mazowszu. Skończyła polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Pracowała jako redaktor w Wydawnictwie Morskim oraz jako konsultant do spraw literatury i rzecznik prasowy w Nadbałtyckim Centrum Kultury w Gdańsku. Jest autorką powieści: Krystyna, Bogna, Karolino, pamiętaj, Ona była modelką, Julia i mężczyźni. • Język utworu jest lekki. Została zastosowana narracja pierwszoosobowa, dzięki czemu czytelnik lepiej mógł się wczuć w sytuację głównej bohaterki. Szczegółowe opisy zakątków Polski oraz Europy pozwalają nam przenieść się do nich. Widać, że Maryla Hempowicz była w tych miejscach. Często są sceny wywołujące uśmiech na twarzy. Lektura jest przesiąknięta emocjami. • Marta, kobieta przechodząca na emeryturę, martwi się tym, co będzie ją czekać. Była pracoholiczką. Jej najbliższa rodzina oraz przyjaciółka próbują pocieszać ją oraz znaleźć dobre w tym rzeczy. Postanawia pojechać do Włoch. Poznaje tam wielu różnych ludzi, z którymi nie chce się żegnać. Najbardziej ze Zbyszkiem, którego losy nie raz splotą się z jej. Czy odkryje, kim on jest? Jakie kryje w sobie tajemnice? Czy rzeczywiście jest porządnym facetem? Czy będą razem? • Na pierwszy plan został rzucony problem niewiedzy. Główna bohaterka boi się, co będzie ją czekać w nowym etapie życia. Martwi się, czy da sobie radę. Wątek miłosny też jest tak samo ważny, gdyż to on jest głównym sprawcą powieści. Marta zadurza się w pewnej osobie, która to odwzajemnia, ale przez pewien czas niespodziewanie znika. Jej bliscy poznają nowych ludzi, z którymi będą się wiązać, ale ona do czasu zostaje sama. • Akcja książki przenosi się z Sopotu i Gdańska do Włoch, i znowu do Polski – nad jezioro Wdzydze na Kaszubach, na Mierzeję Wiślaną, do Krynicy Morskiej, a także do sanatorium u podnóża Pienin i wreszcie do Wiednia. • Główna bohaterka jest w wieku 60+. Ma duże poczucie humoru, dystans do siebie oraz z łatwością poznaje nowych ludzi. Jej praca związana była z kulturą. Na pewno muszę wspomnieć o jej emocjonalności, gdy jest skłonna do wzruszeń i wyraża emocje związane z ludzkimi uczuciami. Postać jakich mało. • Książka jest godna uwagi. Muszę przyznać, że nie wpadła w mój gust poprzez swój gatunek, za którym nie przepadam, aczkolwiek polecam ją głównie kobietom, które być może będą potrafić utożsamić się z Martą.

Tytuł: Strefa skażenia • Autor: Richard Preston • Wydawnictwo: Sine Qua Non • Data wydania: 18 lutego 2015 • Liczba stron: 320 • Richard Preston – znany amerykański dziennikarz. Otrzymał szereg nagród i wyróżnień w dziedzinie reportażu.Autor dziewięciu bestsellerowych książek. Strefa skażenia przyniosła mu międzynarodową sławę. Jego nazwiskiem nazwano asteroidę. Regularnie pisze dla "The New Yorkera". • Bardzo zdziwiło mnie to, że język utworu nie jest przepełniony trudnymi i dziwnymi wyrazami związanymi z medycyną. Faktem jest, że pojawiają się one, ale dość rzadko. Zrozumienie książki ułatwia słowniczek, znajdujący się na ostatnich stronach. Całość podzielona jest na cztery części. Powieść czyta się jednym tchem, stale dowiadując się nowych i intrygujących informacji o wirusach: ebola oraz HIV i myśląc: Czemu takie coś jest na świecie? • Wszystkie potwory i bestie też miewają chwile łagodności. • Jak zapewne większość osób wie (m.in z telewizji) w 2014 roku pojawiła się ebola. Szybko opanowała Gwineę, a potem całą Afrykę Zachodnią. W niew­yobr­ażal­nych­ męczarniach ginie około 90% zarażonych. Później wirus znika i skrycie czeka, żeby móc ponownie zaatakować. Utwór ten prezentuje burzliwą historię badań nad ebolą. Pierwsi zakażeni, drobiazgowe opisy przebiegu choroby, specjalistyczne laboratoria, ścieżki rozwoju wirusa i dramatyczne pomyłki, które mogły przypieczętować nasz los już dawno temu. Ta książka to błyskotliwe połączenie literatury faktu z wstrząsającym thrillerem medycznym. Nie uważajcie tego za jakiś chłam, który opowiada o wymysłach ludzi. Potraktujcie to jako prawdę, która powoduje uczucie grozy i nie da o sobie zapomnieć. • Przypadek sprzyja umysłom przygotowanym. • W górnym prawym rogu okładki jest ukazany wirus ebola, widziany przez mikroskop. Niestety często mylona jest z ebola reston, która jest łagodniejsza. Objawy eboli to: wysoka gorączka, bóle mięśni, biegunka, wymioty, bóle brzucha, klatki piersiowej i głowy, wysypka. W szczytowej fazie choroby dochodzi do obfitych krwawień z jam ciała oraz krwotoków wewnętrznych. Chory zwykle traci przytomność i kontakt z otoczeniem, zdarza się, że doznaje zaburzeń psychicznych. • Zabicie kogoś może być łatwe i tanie. Nie musi kosztować więcej niż biurko. • Osoby występujące w powieści są autentyczne. Jedni zetknęli się z tym wirusem, ale wyleczyli się, drudzy zmarli na nią, a jeszcze inni prowadzili badania nad ebolą, często ryzykując życiem, aby ludzkość znalazła antidotum na tę chorobę. Szczerze podziwiam tych ludzi, bo ja nie odważyłbym się zbliżać do małp i pomieszczeń zakażonych. • Bardzo dołującą informacją jest to, że można zarazić się tym poprzez: kontakt z krwią, wydzielinami i płynami ustrojowymi chorego, dotykanie powierzchni, z którymi zarażona osoba miała kontakt oraz dotyk zmarłego. • AIDS to nie zemsta lasu tropikalnego, tylko pierwszy akt tej zemsty. • Obowiązkowa lektura dla ciekawych świata. Według mnie każdy powinien zainteresować się tą pozycją, aby mieć świadomość tego, że żyjemy w czasach, których pojawiają się choroby, mogące doprowadzić do wyginięcia ludzkości.Za książkę dziękuję:

Tytuł: Zagadka śmierci Strufiego • Autor: Piotr Czubowicz • Wydawnictwo: Novae Res • Liczba stron: 196 • Piotr Czubowicz – z zawodu tancerz i choreograf. Pracował z czołowymi zespołami tańca współczesnego, występował na deskach najważniejszych teatrów w kilkudziesięciu krajach. W Jest wokalistą i wspó­łzał­ożyc­iele­m formacji 100 Billion Cells. Płynnie operuje językiem hiszpańskim, angielskim i francuskim. Zagadka śmierci Strufiego jest jego debiutancką powieścią. • Autor włada piórem niczym rycerz mieczem. Bardzo duża ilość opisów Lazurowego Wybrzeża, Sardynii i innych okolicznych miejsc powoduje, iż z łatwością przenosimy się w tereny Morza Śród­ziem­nomo­rski­ego. Język jest lekki, a całość czyta się szybko. • Życie samo w sobie bywa przecież wystarczającą szare. • Młody chirurg z Barcelony udaje się na dwumiesięczne wakacje na Lazurowe Wybrzeże. Zatrzymuje się w luksusowym apartamencie, należącym do rosyjskiego multimilionera – Vladimira. Pewnego dnia potyka się o nieżywego kota. Na miejscu zjawia się policja, która sugeruje przeprowadzenie sekcji zwłok zwierzaka. Bohater poznaje w klubie nocnym piękną i tajemniczą Oksanę. Właściciel lokum, w którym się zatrzymał, składa jemu dużo niemoralnych decyzji, od których będzie zależało przyszłe życie Hiszpana. Czy wszystko skończy się happy endem? • Gdy po raz pierwszy ujrzałem okładkę, pomyślałem: Czyżby powieść fantasy? Na szczęście pomyliłem się. Grafik, który ją projektował, wykazał się ogromnym talentem, gdyż projekt przykuwa uwagę oraz bije od niej tajemniczością. • Bardzo dobrym pomysłem było wprowadzenie humoru oraz wątków miłości. Spodobało mi się to, że czytelnik nie tylko zagłębia się w okoliczności zginięcia kota, ale poznaje także życie prywatne bohaterów i ich problemy, uświadamiając sobie, że nie jako jedyny ma ciężko w życiu. Mowa jest tu o alkoholizmie, który stoczył dwie postacie na samo dno. Utwór można odczytać jako ostrzeżenie przed uzależnieniami oraz pierwszą miłością, która wydaje się być szczęśliwa i trwała. • Juan jest głównym bohaterem tej książki i większość spraw toczy się dookoła niego. W trakcie wyjazdu poznaje wielu ludzi, przekonując się, iż nie wszyscy Francuzi są mili. Zostaje wmieszany w wiele intryg, które totalnie zmieniają jego psychikę. Od samego początku jego wypoczynek zostaje spisany na straty. Faktem jest, że udaje się jemu oderwać od rzeczywistości, ale tylko za sprawą osób trzecich. • Matka umiera wraz ze swoim dzieckiem. • Powieść warta przeczytania. Gwarantuję, że uśmiech często będzie pojawiał się na twarzy. Może ze względu na dość dziwny główny wątek albo losy bohaterów. Jeśli chcecie spędzić wieczór z dobrą lekturą, to koniecznie sięgnijcie po ten utwór.

Staram się częściej sięgać po poezję, gdyż w paru słowach oddaje ona to, co niektóre książki. Nie rozumiem ludzi, którzy stronią od liryki. Przecież jest to podróż pomiędzy przeżyciami wewnętrznymi, przekazywanymi (przeważnie) wypowiedziami monologicznymi. • Tomik zadedykowany jest słowami: Tym, którzy kochają poezję i tym, którym blisko, by ją pokochać. • Dzieło zawiera czterdzieści cztery pełnych obrazów, melodii i słów wierszy. Jednym z nich jest Nic nie oddaję. Autorka w prosty sposób stara przekazać się nam, że nie powinno odpłacać się nienawiścią na nienawiść. Jest to jeden z moich ulubionych wierszy, gdyż cechuje go prostota oraz głębokie przesłanie. • Za serce daję serce,za miłość daję miłość,za nienawiść –nic nie oddaję. • Innym wartym uwagi utworem jest Chwila. Mówi on o tym, że nic nie trwa wiecznie, że nasze życie jest jedną wielką niewiadomą. • Nie pamiętam wczoraj,nie wiem jakie będzie jutro,ale wiem,że jestem tutajtylko na chwilę. • Wiersz Rozmalowane usta należy do moich najbardziej ulubionych. Przekaz jest prosty: młodość ma się raz w życiu i powinno się je cenić. Nie można pozwolić, aby przyjemności młodzieńczego życia uciekły nam między palcami. Pamiętajmy, nic nie trwa wiecznie, a szczególnie dzieciństwo. • W zamkniętej prze­strz­eniw­łasn­ych przyjemnościpo cichutku odchodzi. • Autorka pisze o rzeczach trudnych. Nie pozostawia czytelnika smutnego, pozbawiając go poczucia humoru. Myślne miraże kończą się optymistycznym akcentem, podnoszącym na duchu i wyrażającym wiarę w człowieka, dając nadzieję. • Za możliwość przeczytania tomiku dziękuję Elizie Segiet.