A więc - uratować naukowca, wkraść się do Twierdzy rodem z Alcatraz, przeżyć!, i wrócić po miliony miliardów... Niewykonalne? Ta ekipa was zadziwi. • Nieczęsto mam do czynienia z książka dobrą, bardzo dobrą, a jeszcze rzadziej z idealną, a ta jest w każdym calu idealna. Pewnie to zasługa przemyślanej fabuły, która o wiele więcej ukrywa, niż pokazuje. Czy byłabym w takim samym osłupieniu wiedząc, jak FAKTYCZNIE uciekną? Nie. Czy cieszyłabym się tak samo wiedząc, KTO KOGO POKOCHA? Nie. Czy jest sens ukrycia kilu faktów przed czytelnikiem, żeby później je odkryć, kiedy już plan A,B,C i awaryjny nie wypali, i prawdopodobnie Kaz i reszta utknie we Więzieniu? Jest jak najbardziej! Czytając czułam lekką podobiznę do Sagi Martina - Gra o tron wersja młodzieżowa? Nie, nie. Nie ma tutaj takiej eskalacji przemocy i seksu. Po prostu wszystko ma swój cel, niejasne przebitki przeszłości bohaterów nie są po to, by po prostu poznać ich historię, a potem niech czytelnik wróci do wspinaczki Inej. Po coś jednak jest wspomnienie jej lat przepieprzonych w Menażerii. Uraczyłam Kaza, Inej, Matta i Niny, ale nie przypominam sobie wspomnień Jespera - czy są one zarezerwowane na kolejną książę? Byłoby miło. • Ocena sama mówi za siebie. To niemożliwe, żeby aż tylu czytelników zmówiło się, by dać jej dychę czy dziewiątkę, nie, nie. Tę książkę warto, wierzcie mi, warto przeczytać.

Gniot to mało powiedziane. • 'Praktyczna i twardo stąpającą po ziemi'? Gdzie z tymi kłamstwami. Gaby nie może być rozrzutna, ale topniejące zasoby finansowe nie przeszkadzają jej kupować wszystko, co się da do pokoju, który chce opuścić za jakieś... dwa miesiące? Bardzo logiczne, meblować tymczasowe lokum. • Paul jest uosobieniem skrzywdzenia przez panienkę z wyższych sfer i chociaż wciąż pieprzy o stereotypach, to sam na nich się opiera. • Rodzice nie mają nad Gaby władzę, ale patrząc z boku to ona sama chce być przez nich pilnowana i głaskana i jej bunt ma taką rację bytu, jak jazda na rowerze z nogami w gipsie. • Aż nie chce mi się dalej wymieniać... Serio, znają się cztery dni i już oświadczyny? Znaczy najpierw seks, ale akurat te strony ktoś mi wyrwał z książki, kurde, musiało być ostro. Nie mam nic przeciw harlequiną, są spoko śmieszne, ale nie ten.

Większy nacisk na wędrówki ludów, podział czasu, kataklizm kosmiczno-geologiczny niż na teorie, że Atlantyda to taki kraj w USA. Dobrze się czyta, bo autor nie ujawnia swojego zdania i nie próbuje je narzucić. Owszem, przyjmuję postulat, że Atlantyda istniała, ALE, ale nie znajdziesz w książce słowa o tym, która z teorii jego zdaniem jest trafna. • Dla nie-fanów istnienia kawałka ziemi z niesamowitą cywilizacją wcale nie musi wydawać się nudna. Dużo jest, jak wspomniałam, o ludach starożytnych i prahistorii. Np. jak to powstał zegar słoneczny, albo co się mogło stać z wojowniczą cywilizacją Majów.

Wiedziałam, że nie skończy się na Insygniach! To była tylko kwestia czasu. A czas ten zmarnowali... • Znowu czai się zło, po tylu latach i - Potter nadal jest w formie, żeby je pokonać. Piszę Potter, bo właściwie na dwoje wróżyła, który to jest, czy syn czy ojciec. Dzieciaki Wielkiej Trójcy Gryffindoru idą do Hogwartu i zaczyna się zabawa. Przede wszystkim okazuje się, że część fanowskiego kanonu została zachowana, za co chwała autorce/autorowi, bo przynajmniej nie jest schematycznie, a i tutaj mogę uraczyć się tym, że 'jednak jabłko czasem spada dalej, niż cały sad jabłoni'. Nadal mnie razi brak kilku postaci, ale trzeba się przyzwyczaić do tego... • Zawiodłam się na Potterze seniorze. Okazuje się, że wraz z wiekiem ten mężczyzna coraz bardziej głupieje - jego zachowanie względem syna jest nie tym, czego spodziewasz się po wychowanym w Dursleyowskim domu dziecku. Rzecz jasna sama jego postać nie została ograniczona do bycia dobrym aurorem, o nie, on musiał wspiąć się wyżej. Z resztą tak samo jak Hermiona, która tutaj jest bardziej karykaturą siebie niż przykładną kobietą. Jedynie Ron i Ginny w migawkach wydorośleli i w pewnych momentach zachowują się jak przystało na rodziców - wiedzą, że dzieci ich też mają uczucia i swoje zdanie. Draco to oddzielna sprawa - po prostu mi go żal. Jest w książce jaki jest, a i tak mi żal. Delfina jest bardzo podejrzaną postacią... A i jeszcze jedno - kim/czym, do ku*** nędzy jest Wróżebnik?! • Książka miałaby większy potencjał, gdyby nie jej budowa. To sztuka. A sztuka ma to do siebie, że nie posiada opisów miejsca, nie trzyma sztywnej narracji i wymyka się wyobraźni - przynajmniej mojej. Czytałam i nie wiedziałam - czy to Hogwart obecny, czy to roku pańskiego 1994 czy to może już po powrocie chłopców? Didaskalia wcale nie pomogły mi, zrobiły jeszcze większy mętlik. • Brakuje mi strasznie opisów. Jak coś wygląda. Co się dzieje. Co CZUJĄ bohaterowie. Bo tak książka bez tego to tak naprawdę sucha studia - wiesz, że powiązana jest z cyklem HP, cieszysz się, bo powracasz do domu, do tego świata, do części jej bohaterów. Poznajesz ich dzieci, ich przyszłość i... I nagle cię trafia piorun, bo to co czytasz to tylko i wyłącznie dialogi, a sceny skaczą od Harry'ego do Albusa i tak w koło Macieju. Dobrze się stało, że dostałam ją w pdf. • Choć jestem fanem muszę przyznać - szkoda na to kasy. Lepiej kupić sobie szalik Hufflepuffu, bo ma ładną kolorystykę.

Dlaczego warto ją przeczytać w zimowy wieczór i dlaczego w zimę, a nie latem? Temat - życie prywatne "gwiazd" Polski Ludowej okazuje się być o wiele grzeczniejsze niż obecnie celebrytów-romansistów, wiadomo, inne czasy, ale mam wrażenie, że tematem nie jest opowieść, z kim spał Hanuszkiewicz albo ile żon miał Cyrankiewicz. Najgorzej jest przebrnąć przez pierwszą minibiografię - Bierut. Wiem, kim był, co robił, a i tak trudno mi uwierzyć, że to kobieciarz. Ale. Tematem głównym książki jest życie w PRL. • W szkole historia zasypuje datami i faktami. Ja, na szczęście albo nie, historię skończyłam na Drugiej Wojnie, i całe bagno po niej jest dla mnie białą kartą. Coś tam Komitet, coś że Solidarność, jakieś protesty i kartki na papier do du*. Tyle. • Autorka poprzez ukazanie rąbka biografii w pewien sposób przenosi w ten czas. Owszem, widzę go oczami mężczyzny, który adoruje kobiety, uwodzi, żeni się, rozchodzi i po prostu bawi się w miłości. Jednakowo też pokazuje tamten czas - kiedy partia rządzi, opozycji praktycznie nie ma, luksusem są odpady z kolekcji mody zachodniej, kawalerka w bogatej dzielnicy urasta do rangi pałacu Radziwiłłów w Antoninie... Świat, gdzie jedni wciąż czują oddech obozów i zsyłek, a drudzy rozbijają auta i podrywają kobiety na jedną noc, bo po co na resztę życia, skoro oni kochają ideę kobiecości i jej dobrodziejstw, a nie kobietę jedną jedyną. • Dobra na zimę, bo wtedy siedzę w domu, niewiele robię, na dworze niemiło, kocyk, kawa i jedziemy. Lato jest zbyt piękne, by je marnować na tą książkę. Chociaż oceniłam ją wysoko, to jest to jedynie playlista, zbiór kilku biografii, niepełnych, poszlak i tyle. Jakaś idea, przesłanie? Hm... Faceci to kobieciarze? No nie. Politycy to babiarze? Też nie. Dlatego dobra na zimę, nie lato.