"Noc ciemnych kłamstw" to doskonały kryminał, który czyta się z zapartym tchem, a pisarz pierwszorzędnie potrafi utrzymać czytelnika z w niepewności. Tytułowych kłamstw, półprawd jest mnóstwo, i wyłapać w tym co jest rzeczywistością dla czytelnika jest niemożliwe. Pomysł na fabułę wydaje mi się bardzo trafiony, wmieszanie w intrygę polityków, którzy zrobią wiele, jeśli nie wszystko, by zdobyć jak najwięcej władzy. jest znakomity. Autor mistrzowsko buduje napięcie, i potem genialnie nadmiar emocji potrafi rozładować. W jednym momencie szokuje opisywanymi mrocznymi szczegółami, a za chwilę wywołać autentyczny uśmiech czarnym humorem, którego nie brak. • Od pierwszych stron powieści, widać że autor zna się na tym, co pisze. Jako czynny śledczy ma rozległą wiedzę na temat kryminologii, medycyny sądowej, technik dochodzeniowych. Doskonale zna kulisy pracy policji. W "Nocy ciemnych kłamstw" zdradza, że znany jest mu również świat brudnej polityki, a nawet branży porno. • Znakiem rozpoznawczym Doninika Dána jest właśnie czarny humor, ironia, widoczna przede wszystkim w rozmowach między bohaterami. Moim zdaniem, to właśnie humor wyróżnia książki pisarza i sprawia, że nie toną w morzu podobnych do siebie szablonowych kryminałów. Sztuką jest napisać mroczną historię z ciekawą zagadką kryminalną, ale podać to lekko, z humorem i swego rodzaju luzem, a to właśnie uczynił Dán w "Nocy ciemnych kłamstw". • "Noc ciemnych kłamstw" to bardzo dobry, trzymający w napięciu kryminał, z misternie utkaną, skomplikowaną intryga, z genialnym duetem śledczych, którzy w nawet najbardziej dramatycznych momentach potrafią uśmiechem rozładować nawet najgorszą i najbardziej beznadzieją sytuację. Mistrzostwo. • Marta Ciulis-Pyznar

Chris Bohjalian w "Zamkach na piasku" zręcznie splata wiele wątków, zarówno tych z przeszłości, jak i osadzonych w teraźniejszości. Saga rodzinna z jednej strony i historia miłosna młodej bogatej Amerykanki i Ormianina z drugiej, a w tle ludobójstwo. Właśnie obraz tragedii, jaka wówczas miała miejsce, najbardziej trafia do czytelnika. Autor bez sentymentalizmu, językiem sugestywnym, pełnych okrutnych szczegółów, przybliża grozę tamtych wydarzeń i pokazuje nam tragiczną prawdę o torturach, morderstwach i gwałtach jakie miały miejsce na Ormianach. W tym celu pisarz posłużył się motywem fotografii. Zdjęciami umierających lub martwych Ormian, którzy są fotografowani przez dwóch niemieckich żołnierzy, którzy dokumentują rzeź w nadziei, że w ten sposób pozwoli to na jej powstrzymanie. • To co zwróciło moją uwagę w książce to nietypowy talent Bojalina, który wykorzystując ironię i dowcip sprawia, że kontrastujące z nimi okropieństwa stają się jeszcze bardziej intensywne. • W powieści na pierwszy plan wysuwa się Rzeź Ormian, ale nie jest to jedyny temat książki. To również historia ludzi, którym przyszło żyć w tamtym czasach, ich często tragicznych losów, jak również tych, którzy starają się pomóc, często ryzykując życie by nieść pomoc tym, którzy próbują przetrwać. • W obliczu tej tragedii mamy również miłość, skazanej na niepowodzenie od samego początku, ale spełnionej, i która jest dowodem na to, że może się pojawić zawsze, nawet na gruzach i zniszczeniu. • "Zamki na piasku" nie są łatwą historią, poruszają do głębi, wstrząsają, pokazując jeden z najbardziej bestialskich okresów naszej historii. • Piękna, głęboka, choć smutna i tragiczna opowieść, która nikogo nie pozostawi obojętnym. • Marta Ciulis- Pyznar

W "Długiej Utopii" autorzy zabierają nas mniej więcej do połowy XXI wieku, niedługo po wydarzeniach które rozgrywały się w "Długim Marsie", do Ziemi zachodniej numer 1 217 756, w New Springfield. Osadnicy natykają się na coś, czego nie spotkali wcześniej na żadnej innej ziemi, a co może zagrozić wszystkim światom Długiej Ziemi. • To co najbardziej urzeka mnie w cyklu Długa Ziemia, to fakt, że jest ona w zasadzie niewyczerpalną skarbnicą myśli, nieograniczonej barwnej wyobraźni i oszałamiających pomysłów autorów, którzy zabierają czytelników przez feerie możliwych alternatywnych rzadkich ziem. Do tego, to delikatne, niespieszne tempo w jakim ta epicka wizja jest kreślona. Dla mnie bajka. Podobnie jest i w tej części. • Mimo że całość napisana jest w podobnym lekkim stylu jak poprzednie części, to jednak tak jak pisałam na początku, ta odsłona cyklu jest bardzo melancholijna i smutna. Sama fabuła opiera się na apokaliptycznym scenariuszu, a ten okazuje się być ostatnim starciem dla kilku postaci. W "Długiej utopii" wiele rzeczy dobiega końca, dominują motywy śmierci, przemijania i tego co zostawimy po sobie. Wszystkie otwarte przez pisarzy drzwi w poprzednich tomach tutaj powoli zaczynają się zamykać, przy okazji dając nam odpowiedzi na niektóre z pytań. • Dla mnie "Długa utopia" mimo, że najsmutniejsza to jednocześnie jest najlepszą książką z całej serii. Z przyjemnością zagłębiałam się w przeszłość głównego bohatera Joshui, po raz kolejny dałam się oczarować wizjom nowych przedstawionych światów równoległych. Był też moment na refleksje dotyczące ludzkiej natury, jak i czas na humor typowo w stylu Sir Pratchetta. Baxter i Pratchett jeszcze raz podarowali mi porywającą wyprawę przez długie Ziemie. • Piękna, porywająca, melancholijna i epicka science-fiction. • Marta Ciulis-Pyznar

Christopherowi Moore udało się napisać książkę o śmierci, która sprawia, że śmiejemy się z naszych największych lęków, ale bez cienia drwiny. Śmierć to poważna sprawa, ale niekoniecznie musi być poważnie traktowana przez cały czas. • Zabawna, to za mało powiedziana, w "Brudnej robocie" rozśmiesza praktycznie wszystko, fabuła, postacie, styl, czarny humor, który momentami osiąga poziom niemal absurdalny. Całość sprawia, że powieść jest absolutnie niepowtarzalna i oryginalna. Nie myślałam że historia, której tematem przewodnim jest śmierć, może być śmieszna, a ta właśnie taka jest. • Autor kompletnie ignoruje ograniczenia realnego świata, życie nie tylko tętni tutaj na ulicach San Francisco, gdzie toczy się akcja, ale i w podziemnych kanałach znajdujących się pod miastem. Tam jednak lepiej nie zaglądać, bo nie wszystkie piekielne ogary ukrywające się w kanałach zadowolą się mydłem. Pisarz tworzy dzikie i zwariowane sytuacje, dając przy tym szerokie pole do przemyśleń na temat prawdziwego życia i śmierci. Bo "Brudna robota" oprócz tego że bawi, to także powieść poważna, refleksyjna, potrafiąca głęboko poruszyć. Pisarzowi udało się pokazać ludzką twarz śmierci, właśnie dzięki temu że podszedł do tematu z dużym dystansem i uśmiechem, a jego żarty są wyważone i w dobrym guście. • "Brudna robota" to powieść która jest absurdalnie śmieszna i smutna zarazem. Absurd godny Kurta Vonneguta, niepoprawność polityczna i czarny humor wyróżniają powieść Moora i sprawiają, że jest na swój sposób wyjątkowa. Z kolei dowcipne uwagi na temat śmierci oswajają ją i pomagają pogodzić się z tym co jest nieuniknione. Niepoważnie poważna, bardzo dobra rozrywka. • Marta Ciulis- Pyznar

Amos Oz to pisarz, który nawet o wojnie potrafi pisać w wyjątkowy sposób: "Nadciągnęła ciemność, wymacując drogę długimi palcami zmierzchu, ciemność jak czarna śmierć zagarnęła całą Europę, strumienie, brzozy, miasta o zaryglowanych okiennicach i pustkowia, Polskę i jej lasy, wpełza pod fotele, osnuła koty, półki, bibeloty, różową dziewczynę na płótnie Matisse'a". Autor w tych opisach fascynuje poetyką, jednak wciąż pamięta jak bardzo potrafi być brutalna, podkreśla tragizm wojny, jej okrucieństwo, brak humanitaryzmu i bezsensowne zabijanie. • Sama powieść pełna jest symboli, metafor, z których pewnie nie wszystkie udało mi się właściwie odczytać i zinterpretować. Mnóstwo jest również odwołań do romantyzmu, szczególnie do Goethego, którego nazwisko przewija się w powieści, autor przytacza nawet jeden z jego wierszy "Wierzchołki wzgórz". • "Dotknij wiatru, dotknij wody" to prawdziwy majstersztyk literacki. Oz w cudowny sposób potrafi uchwycić i opisać to co w życiu ulotne. Powieść utrzymana w trochę sennej i poetyckiej atmosferze, napisana jest plastycznym językiem. Opowieść pobudza wyobraźnię i jest przy tym bardzo refleksyjna. Miesza się tutaj surrealizm z realizmem magicznym, sen z jawą, a marzenia z rzeczywistością. Pisarz zadaje wiele ważnych pytań o miłość, wojnę, pokój, zło, strach, samotność czy nieśmiertelność. • Amos Oz stworzył przepięknie napisaną baśń antywojenną, "życzyć wszystkim pokoju i przynieść wszystkim pokój" . • "Dotknij wiatru, dotknij wody" to olśniewająca historia o miłości i samotności, o poszukiwaniu harmonii. Nieoczywista, ale wyjątkowa i magicznie piękna. • Marta Ciulis- Pyznar