To trudna książka. Najpierw myślisz, że to realistyczna i bardzo namacalna historia, potem boisz się, że przy zagęszczeniu tak naciąganych akcji zmieni się ona w bajkę bez głębszego sensu, jednak wtedy czujesz się tak, jakbyś czytał baśń dla dorosłych zatapiając się w jeszcze większych ściekach ludzkiej natury,aż w końcu gmatwając się w wiel­owym­iaro­wośc­i treści dochodzisz do końca i długo nie możesz się otrząsnąć co się właśnie wydarzyło. Ja doceniłam tą powieść jeszcze bardziej po obejrzeniu filmu (którego oglądanie powinno być zabronione bez znajomości fabuły!). Ciężko coś więcej powiedzieć o tej książce. Lepiej samemu po nią sięgnąć. Ja zauroczona stylem pisania pani Joanny na pewno sięgnę po resztę jej twórczości.

Myślę, że z książkami o (japońskim) rozwoju duchowym jest tak, że powinno poprzestać się na jednej i się jej trzymać (albo i nie). Każda kolejna (szczególnie przeczytana w niedługim odstępie czasu) jest tylko powielaniem schematu poprzedniej a w nas rodzi się znużenie lub co gorsze - obojętność na czytane treści. Nie mówię, że książka jest zła - bo czyta się ją bardzo przyjemnie, ale nie jest najlepszym pomysłem sięganie po nią zaraz po "Sztuce Prostoty".

Chciałabym, żeby czasem zamiast ocen lub opinii można było wcisnąć przycisk "MEH". To już kolejna pozycja z rzędu którą właśnie tak bym opisała. Treść książki (i jej ilość) nie jest na pewno adekwatna do reklamy i rozgłosu jaki miała ta pozycja we wszelakich mediach. Po pierwsze rysunków (których styl przemilczę) jest tyle, że gdyby je wyrzucić - książka byłaby o połowę mniejsza. Po drugie - nie mogę doczepić się do stylu pisania Pani Kasi ani tematyki, ale jak dla mnie to zbiór felietonów, które miałyby o wiele większy wydźwięk pojawiając się co jakiś czas jako osobne publikacje niż jako jedna książka. Czytając je jeden po drugim, człowiek po prostu czuje się zmęczony i dostrzega powtarzalność tematów. A szkoda.

Nie wiem, czy wynika to z mojej słabości do stylu J.K.Rowling czy po prostu samego bohatera sagi, ale mi każdą z jej części czytało się równie dobrze. Potwierdzam opinie wielu, że to jedna ze słabszych części jeśli chodzi o rozwiązanie fabuły, motyw miłosny między bohaterami oraz rozwój akcji(podobnie nie mogłam się wczuć w pierwszą, a trzecia za to postawiła poprzeczkę bardzo wysoko), jednak sam klimat powieści, brytyjski humor i sposób pisania mnie nie zawiódł. Dobry przerywnik do poczytania, ale liczę, że kolejna część dogoni poziom 'Żniw Zła'.

Najchętniej napisałabym po prostu "meh..". To dokładnie oddaje to, co myślę o tej książce. Niby po "Sztuce prostoty" mogłam wiedzieć czego się spodziewać (trochę za bardzo naciągany temat momentami, ale ogólnie spoko i można było wyjąć coś dla siebie) lecz i tak przeżyłam małe rozczarowanie tym, jak niewiele te książka wniosła w moje życie. Liczyłam chociaż na jakiś ekstra hiper turbo nieznany mi trik rodem z kraju kwitnącej wiśni, który odmieni moje sprzątanie już do końca życia- no ale nie...nope..nie znalazłam. Może wynika to z tego, że jestem dosyć "porządnicka", że większość rzeczy opisanych w tej książce jest dla mnie "obvious", a może po prostu jest ona po prostu chwytem marketingowym mającym na celu zarobienie piniążka będąc na fali minimalizmu niż wdrożenie do naszego życia głębszej treści. Żeby było jasne- ta pozycja nie jest źle napisana - przebrnęłam przez nią gładko i ma nawet ciekawe cytaty i ciekawostki o kulturze krajów Wschodu, jednak w temacie tytułowym nie znalazłam tu nic dla siebie. Polecam bardziej dla tych którzy że sprzątaniem mają raczej nie po drodze niż dla freaków czystości...bo my już to wszystko wiemy ;)