Był czas, kiedy ta książka wyskakiwała z każdego posta na bookstagramie, dlatego podchodziłam do niej z rezerwą. Spodziewałam się prze­rekl­amow­ania­ i zbytniej młodzieżówki, a dostałam całkiem ciekawą i zaskakująco wciągającą powieść fantasy. • Auddie poznajemy na początku XVIII wieku, kiedy spragniona wolności i innego życia ucieka z domu w dniu swojego ślubu. Za sprawą niep­rzem­yśla­nego­ do końca marzenia zawiera pakt z ciemnymi siłami, który sprawia, że Addie dostaje wolność i to wręcz z nawiązką. Od tego dnia staje się nie tylko nieśmiertelna, ale także nikt nie jest wstanie jej zapamiętać. To co, miało przynieść jej wyzwolenie, stało się koszmarem. Losy Auddie śledzimy naprzemiennie w opowieściach z czasów współczesnych, jak i z jej wspomnień. • Mimo, że momentami książka była nierówna i lekko się dłużyła (powieść ma ok 600 stron) to wspominam ją bardzo dobrze, a pomysł i forma napisania wyróżniały ją na tle ostatnio przeczytanych książek. 8/10

Decydując się na tę książkę po kilku internetowych opiniach nie spodziewałam się zobaczyć prawie 1000 stronicowej cegły 😳 Przytłoczona myślą o jej czytaniu zaczęłam małymi kroczkami i okazało się, że nie taki diabeł straszny 😉 Niecałe dwa tygodnie później byłam po lekturze a w głowie miałam poniższe przemyślenia; • znajdziecie w niej większość odpowiedzi na pytania o to jak działa nasz mózg / z czego się składa / za co odpowiada dana część / na ile mamy wpływ na nasze zachowania i wybory / ile z tego uwarunkowane jest genetycznie / w jakim wieku jesteśmy podatni na konkretne sprawy i wiele innych zagadnień związanych z działaniem mózgu oraz hormonów • to bardziej pozycja naukowa niż popularno-naukowa. Jest tu wiele opisów czysto biologicznych procesów opisanych w bardzo akademicki sposób, co dla mnie osobiście było minusem. O wiele lepiej czytałoby mi się tę książkę gdyby była skonstruowana tak jak np. „Sapiens”. • jest tu wiele świetnych fragmentów dotyczących badań lub przykładów z naszego życia i sytuacji na świecie, które były dla mnie najbardziej wciągającą częścią książki • Polecam wszystkim, którzy lubią tego typu literaturę, ale według mnie lepiej czytać ją na raty, w przerwie pomiędzy innymi lekturami niż naraz - bo wtedy potrafi przytłoczyć zalewem informacji. 8/10

Po „Lalce” postanowiłam zgłębić nieco więcej z twórczości Prusa. Ta krótka nowela to tak naprawdę „opowiadanie z morałem” rodem ze starożytnego Egiptu. Czyta się miło i przyjemnie, a jednocześnie to dobry wstęp do grubszego dzieła autora - „Faraona”, które dopiero przede mną. 9/10

Twórczość Chmielarza to dla mnie synonim dobrze spędzonego czasu przy wciągającym kryminale. Serię gliwicką, którą rozpoczyna „Wampir” zostawiłam sobie na deser, choć nie ukrywam, że po cyklu z komisarzem Mortką miałam wobec niej wysokie oczekiwania. Na szczęście i tu autor mnie nie zawiódł bo połknęłam ten tom w dwa dni. Jeśli chodzi o różnice w obu seriach- ta ta zdecydowanie jest mniej ugrzeczniona, jest tu więcej akcji, bójek i ostrych przekleństw a główny bohater… cóż po prostu nie da się go lubić. Rozumiem, że był to świadomy zabieg autora i na pewno działa on na plus w wyraźnym rozróżnieniu obu serii, jednak jeśli chodzi o mnie to pozostaje wierna Mortce wraz z jego (prawie) nienaruszonym kręgosłupem moralnym. • Akcja „Wampira” dzieje się w Gliwicach, gdzie Dawid Wolski- prywatny detektyw zostaje wynajęty do sprawy zbadania śmierci chłopca, którą początkowo uznano za samobójstwo. Z biegiem czasu, coraz więcej osób zaczyna w to wątpić, a podczas przesłuchania znajomych i rodziny wychodzą nowe fakty, zignorowane przy początkowym śledztwie. Idący po trupach Dawid próbuje dotrzeć do prawdy, która dziwnym trafem zdaje się być powiązana z zaginięciem dziewczyny, której ostatnimi czasy poszukuje całe miasto. 8/10

To dobrze napisana powieść dziecięca, której mogłabym bez skrupułów wystawić o wiele wyższą ocenę gdyby nie okropnie irytująca bohaterka, której wątek nic dobrego tutaj nie wnosi, a wręcz niesie za sobą bardzo kiepskie wzorce do naśladowania. Książka ma dosyć wysoki próg wejścia- bez zbędnych wyjaśnień wchodzimy w środek życia Marinki i jej babci, żyjących w domku na kurzej łapie, który przemieszczając się po świecie zwabia do siebie zmarłych by ich dusze mogły przejść bezpiecznie przez „Bramę”. W krótkich lecz treściwych rozdziałach poznajemy przygody dziewczynki i jej ogromne pragnienie wyrwania się z cyklu jej przeznaczenia. Jest tutaj dużo magicznych opisów i interesujących wątków życia z pokoleń Jagów, jednak po zakończeniu książki nie mam pojęcia jaki miał być morał i cel powstania tej powieści. Główna bohaterka tak na prawdę w ogóle się nie zmienia, egoistyczne zachowania uchodzą jej na sucho i mam wrażenie, że jej związek z Babcią był bardzo płytki (nie rozumiem jak Babcia mogła zrobić to co zrobiła bez żadnego wyjaśnienia i jak egoistyczne były pobudki Marinki w poszukiwaniu krewnej). To przyjemnie napisana lektura z przepięknie wydaną okładką, ale zabrakło mi w niej czegoś głębszego. 7/10