Detektyw Herkules Poirot postanawia zakończyć karierę. Decyduje jednak, że zanim ją skończy rozwiąże dwanaście zagadek, które go zaineresują, które będą się wiązały z symboliką mitu o Herkulesie.Tak też podejmuje się dwunastu prac. • Jest to pierwszy kryminał jaki przeczytałam, może to dziwne, ale jakoś zawsze "uciekałam" od tego gatunku, jak się okazało niesłusznie. Spodobało mi się właściwie już od pierwszych stron. Nie wiem jakie są powieści Christie, ale opowiadania bardzo mi się podobały. Zawsze zastanawiałam się na czym polega fenomen Christie, a teraz już wiem że jej kryminały są świetne. • W tym zbiorze znajdują się zarówno bardzo dobre jak i słabsze opowiadania. W niektórych łatwo można było się domyślić zakończenia, ale mimo to czytało się ciekawie. Inne za to były zaskakujące. Sam pomysł z resztą na napisanie opowiadań dete­ktyw­isty­czny­ch powiązanych z mitologią jest według mnie bardzo interesujący. • Zagadki z którymi musiał zmierzyć się Poirot były najróżniejsze. W kilku przypadkach wręcz się dziwiłam, że problem z którym ktoś przychodził do detektywa jest zagadką kryminalną, ale jak się potem okazywało były to jednak przestępstwa. Nieduży Belg wraz z pierwszymi stronami zdobył moją sympatię, myślę, więc, że nie jest to moje ostatnie spotkanie z Christie i jeszcze sięgnę po jej kryminały :)

Sara i jej rodzina z dnia na dzień staje się bogata. Dostają duży spadek od mężczyzny, którym zajmował się tata Sary. Akcja książki toczy się już gdy są bogaci. Sara uczy się w szkole na Kociej, wszyscy którzy tam uczęszczają znacznie różnią się od dawnych kolegów Sary, dlatego też postanawia ona odnowić stare kontakty, spotyka się z Beatą, która wkrótce próbuje ją zeswatać z pewnym chłopakiem, w tym czasie Sarze nawarstwiają się zaległości w szkole, w domu brat zachowuje się dziwnie, a rodzice się kłócą. Jak Sara poradzi sobie z licznymi problemami? • Z wielką chęcią sięgnęłam po kolejną książkę z serii "Miętowej", jak można się spodziewać, i tym razem się nie zawiodłam. Spotykamy tu kolejny raz bohaterów poprzednich części między innymi Dorotę i Kamilę (z książki "Kiedyś na pewno") oraz Kicię, Nataszę, Hadriana oraz Ludwika ("Ogon Kici") Chyba najbardziej ucieszyłam się, że jedną z postaci jest tu Ludwik, nie wiedzieć czemu bardzo polubiłam już w "Ogonie Kici", a i tu zdobył moją sympatię. • Ewa Nowak, ma bardzo lekkie pióro, o czym można się przekonać w każdej jej książce, z łatwością opisuje problemy, do tego bardzo realistycznie. Tu pokazuje nam, że i zamożni ludzie mają kłopoty. Chociażby Sara, która ma masę projektów do oddania, codziennie przebywa inny, w końcu zarywa noce by oddać je w terminie, a nauczycielka do tego nie jest usat­ysfa­kcjo­nowa­na. Jej brat z kolei nie pokazuje innym, że jest bogaty, chodzi do szkoły w najgorszych ubraniach, a śniadanie owija kilka razy w ten sam papier. • Jak zwykle nie brakowało humoru, szczególnie bawiły mnie wypowiedzi Ludwika i Beaty. Z początku Beata denerwowała mnie, ale pod koniec chyba nawet ją polubiłam, jest ona z reszta dość dziwną według mnie postacią, raz dogaduje Sarze, a kolejnego dnia zachowuje się zupełnie inaczej. • Myślę, że warto sięgnąc po "Rezerwat niebieskich ptaków", a także po inne książki Ewy Nowak, nie dość, że można się rozluźnić, to jeszcze zawsze z jej książek płynie jakiś morał. Jeśli ktoś jeszcze nie zna książek tej pisarki, niech koniecznie się z nimi zapozna!

Trzy opowiadania w świątecznym klimacie, do tego autorem jednego z nich jest John Green. Jak można nie chcieć przeczytać "W śnieżną noc"? • Miasteczko o nazwie Gracetown zaskakuje śnieżyca, największa od piędziesięciu lat, samoloty nie mogą latać, pociągi i samochody stawiają w drodze, ale bohaterowie muszą sobie jakoś radzić. • Mimo, że każde opowiadanie ma swojego, zupełnie innego autora, to jednak są one połączone, w ciekawy według mnie sposób. Każde jest na swój sposób interesujące, ale oczywiście są te lepsze i te gorsze. Są może odrobinę przewidywane, jednak w tym świątecznym okresie zupełnie mi to nie przeszkadzało. • Sięgnęłam po tę książkę głównie dlatego, że jednym z autorów jest John Green, pewnie gdyby nie to, w ogóle bym po tę książkę nie sięgnęła. Wiele oczekiwałam od opowieści jego autorstwa, jednak okazało się ono dla mnie najsłabsze, bohaterowie momentami irytowali, a fabuła jakoś mnie nie wciągnęła. Maureen Johnson z kolei stworzyła według mnie najlepsze opowiadanie z tego zbioru, przeczytałam je z wielką przyjemnością. Część Lauren Myracle również okazała się dość ciekawa, chociaż pierwsze dwa rozdziały wydały mi się mało ciekawe, to reszta opowiadania, wciągnęła mnie i bardzo mi się podobała. • Zaplanowałam sobie, że "W śnieżną noc" przeczytam typowo w święta i prawie mi się to udało :) Myślę jednak, że nie umiałabym przeczytać tej książki o innej porze roku niż zima, w książce akcja opiera się na niskiej temperaturze i śniegu, ogromnych, ogromnych warstwach śniegu. Momentami, gdy spojrzałam za okno i nie widziałam ani płatka, aż było mi żal że w tym roku nie ma go ani trochę. • Książka wprowadziła mnie w świąteczny nastrój, bardzo przyjemnie mi się ją czytało właśnie w Święta. • Warto te książkę przytać, ale myślę, że najlepiej zrobić to zimą, lub jesienią, by lepiej wczuć się w klimat. Gorąco polecam!

Dwie dziewczyny, dwa przeciwieństwa. Kamila wspaniała tancerka, bardzo ładna. Dorota ma ogromem kompleksów, często smutna. Mimo, że Dorota i Kamila się ze sobą przyjaźnią i wydawałoby się, że jest doskonale, to dziewczyny w pewnym momencie przestają sobie mówić o wszystkim, jak kiedyś, a ich przyjaźń przechodzi próbę trwałości. Może się wydawać, że tylko Dorota, ma problemy, ale Kamila również je ma. Musi wytrwać przez konflikt rodziców i zauroczenie inną dziewczyną swojego chłopaka, a do tego jeszcze kłamstwo, które ciągnie się za nią i nie łatwo się z niego wytłumaczyć. Dorota, przechodzi ciągłe kłótnie z młodszą siostrą, obie wychowywane są przez babcie, bo ich rodziców ciągle nie ma, co również jest przyczyną problemów Doroty. • Ósmy tom serii "Miętowej" i ósmy tom tej serii, który oczywiscie bardzo mi się podobał, poznajemy tu koleżanki Ani Sawickiej (głównej bohaterki "Ogon Kici"), które mają masę problemów jedne prostsze do rozwiązania inne takie które będą im towarzyszyć dłużej czasem nawet przez całe życie... • Książki "Miętowej" serii, zazwyczaj opowiadają o codziennych kłopotach, rozterkach, a tu takich problemów było o wiele więcej niż w poprzednich częściach, co nie ukrywam jest dla mnie małym minusem. Autorka niczego nie ubarwiła, wszystko jest takie jakie w rzeczywistości jest. I mimo, że moim zdaniem jak na jedną książkę problemów jest zbyt dużo to są one przedstawione bardzo prawdziwie. • Bohaterowie jak zwykle z resztą w książkach tej autorki byli przedstawieni bardzo ciekawi. Nie tylko Dorota i Kamila, ale też postacie drugoplanowe. • Trochę brakowało mi jakiegoś konkretnego zakończenia, a tu znowu powieść kończy się pod znakiem zapytania.... • Napisana o problemach, ale za to w taki lekki i przyjemny sposób, nie wiem jak można było to zrobić. Dlatego jestem pełna podziwu dla autorki za jej lekkie pióro. Oczywiście nie brakowało też humoru, w niektórych fragmentach naprawdę można było się pośmiać. • Jeśli ktoś nie zna jeszcze żadnej książki z serii "Miętowej" niech koniecznie przeczyta którąś z części, naprawdę warto, a wydaje mi się, że to powieści które spodobają się każdemu :)

Ida Pałys po kłótni z mężem wyjeżdża z miasta, niestety w drodze upada, przejeżdżająca obok Dorota Rumianek postanawia jej pomóc i w ten sposób Ida znajduje się na wsi, gdzie postanawia zagościć na dłużej. Mimo różnicy wieku Ida i Dorota zaprzyjaźniają się, a Ida nawet próbuje Dorotkę wyswatać z synem swojej siostry - Ignacym. • Czy jest ktoś kto chociaż raz nie słyszał o Pani Małgorzacie Musierowicz? Ja chyba nie znam takiej osoby. Jak wiadomo książki Pani Musierowicz od lat są bardzo poczytne. I teraz już wiem dlaczego... • Po raz pierwszy z książką Pani Małgorzaty zetknęłam się podczas lektury "Opium w rosole", podobało mi się, ale jakoś nie miałam większego zapału do "Jeżycjady". Teraz postanowiłam sięgnąć po "Wnuczkę do orzechów" i... bardzo mi się podobała, od razu mogę powiedzieć, że z pewnością przeczytam jeszcze nie jedną książkę Małgorzaty Musierowicz. • Bohaterowie byli przewspaniali, już od pierwszych stron dało się ich lubić. Szczególnie przypadły mi do gustu dwie babcie Doroty: Wiktoryna i Andzia, po prostu nie mogłam ich nie polubić! Trochę mniej podobał mi sie Ignacy momentami denerwujący, z kolei Ida jak i cała rodzina Borejków byli świetni. Dorota to kolejna wspaniała postać. Wszyscy wykreowani bohaterowie byli wręcz genialni! • Nie czytam "Jeżcjady" po kolei, dlatego też to dopiero moje drugie spotkanie z rodziną Borejków. Muszę jednak stwierdzić że mimo iż nie czytałam po kolei to w niczym mi to nie przeszkadzało. Raczej nie zdażyło się nic takiego, żebym musiała czytać poprzednie części by wiedzieć coś o poszczególnych wątkach (może poza fragmentem związku Magdusi i Ignacego, jednak Pani Musierowicz tak to wszystko pięknie wykreowała, że nie czułam jakiegoś szczególnego braku wiedzy z powodu nie przeczytanej dziewiętnastej części). • We "Wnuczce..." było wiele opisów i chociaż często mnie one nudzą, to tutaj były one tak pięknie napisane, że z zaciekawieniem je czytałam! Cała fabuła była bardzo wciągająca, dialogi bohaterów nie raz spowodowały u mnie śmiech. Naprawdę bardzo przyjemnie się czytało i z pewnością sięgnę po inne części "Jeżycjady"!