Sky prowadzi inne życie niż wszyscy, nie ma dostępu do internetu, telefonu i telewizji, no i uczy się w domu. Na ostatni rok nauki postanawia iść do szkoły. Jej życie zmienia się gdy spotyka Deana Holdera. Wtedy wracają wspomnienia, których dotychczas Sky nie pamiętała i wszystko przewraca się do góry nogami. • W mojej głowie krąży tysiąc myśli na minutę i zarazem czuję totalną pustkę. Takich emocji jak podczas czytania tej książki, chyba jeszcze nie doświadczyłam, ze strony na stronę robiło się coraz ciekawiej, a ja musiałam robić sobie małe przerwy, by nie wybuchnąć z nadmiaru emocji! • "Hopeless" jest jak jedna wielka niespodzianka, nie jesteś w stanie przewidzieć zakończenia. Miałam kilka wersji, ale z żadną nie trafiłam. To książka pełna zwrotów akcji, której się nie czyta, ją się po prostu pochłania! Porusza też ważne i często omijane tematy, które autorka przedstawiła z zadziwiającą wręcz lekkością. • Praktycznie od pierwszych stron polubiłam bohaterów: Sky - głównie za jej cięty język, a Holdera.... Holdera za całokształt, po prostu nie mogłam go nie polubić, chociaż momentami denerwował mnie swoją uległością. • Jedynym co mnie dręczy jest to, że książka zdecydowanie zbyt długo leżała na półce, w życiu nie spodziewałabym się, że "Hopeless" tak mnie poruszy i na długo pozostanie w mojej pamięci. Jest też bardzo wzruszająca. • Brakuję mi słów by opisać tę książkę, bo każde wydaje mi się nieodpowiednie. Ta książka to, jak dla mnie arcydzieło, szczególnie, że w moim przypadku raczej nie zdarza się często bym przeczytała całą książkę w ciągu jednego dnia i do tego zarwała noc by ją skończyć. Nie mam słów by ją opisać, ale jednego jestem pewna, ją po prostu trzeba poznać!

Marcus (Oz) wraz z siostrą i rodzicami przeprowadza się na wieś, nie wszystko jest tak jak należy, oczywiście nie obywa się bez kłopotów. Nie tylko Oz jest nie zadowolony, jego siostra - Meg także nie podoba się przeprowadzka.Oz musi odnaleźć się w nowym otoczeniu, co wcale nie jest łatwe, nie ma przyjaciół, swojej muzyki i internetu. Poznaje za to Psycholkę i Ryana, którzy trochę namieszają, no i jeszcze siostra zaskoczy ich pewną informacją. • Do przeczytania tej książki zachęciła mnie przede wszystkim piękna okładka i intrygujący tytuł. Spodziewałam się ciekawej młodzieżówki, przy której będę mogla się rozluźnić, dostałam dokładnie to czego oczekiwałam! • Pierwszy raz spotkałam się z twórczością tego pisarza i bardzo przypadła mi ona do gustu. Autor pisze przystępnym językiem, w bardzo ciekawym stylu, przez co czyta się książkę bardzo szybko. Nawet się nie zorientowałam, a już przewracałam ostatnią stronę. Nie brakowało też zabawnych momentów, przy których naprawdę mogłam się pośmiać. • Książka skierowana jest do tytułowego Gonza, któremu Oz opowiada o wszystkim co go spotyka (nie będę Wam odbierała przyjemności czytania, więc nie zdradzę kim jest Gonzo). Marcus jest zagubiony w nowym środowisku, więc zwraca się do Gonza, opowiadając mu o wszystkich przykrościach, jak i wesołych zdarzeniach. Z czasem rozmawia nawet z nim w myślach. • Powieść ta, jest bardzo nieprzewidywalna, czym jestem mile zaskoczona. Wiele wątków przyprawiło mnie o zdumienie, co jest dla mnie ogromnym plusem. Autor w lekki i przyjemny sposób opisuje trudne tematy. • Jest to ciekawa, pełna zabawnych zwrotów akcji książka, którą polecam każdemu! Można naprawdę miło spędzić czas na lekturze tej powieści.

Minęły już trzy lata od tragicznego wypadku, który zmienił życie Mia, a także Adama. Trzy lata, których ta dwójka nie spędziła w całości razem. Ich drogi się rozeszły, Mia robi karierę jako wspaniała wiolonczelistka, a Adam jest znaną gwiazdą rocka. • Pewnego dnia przez impuls Adam idzie na koncert swojej byłej dziewczyny, razem spędzają cudowną noc chodząc po zakamarkach Nowego Jorku. • Kiedy Adam prosił by Mia została, wydawałoby się, że ich związku nic nie jest w stanie zniszczyć, tymczasem drogi tej pary rozeszły się i każdy z nich prowadzi życie osobno. • Tym razem poznajemy całą historie z perspektywy Adama, bardzo mi się to spodobało i moim zdaniem wypadło to nawet lepiej, niż kiedy narratorem była Mia. W książce ukazane jest to co obecnie się dzieję, a także wplecione są tu wspomnienia Adama. • Chłopak bardzo się zmienił, stał się nerwowy, a koncerty nie dają mu już tyle radości co kiedyś. Na każdej stronie czuć jego żal po odejściu Mii, widać, że była ona całym jego życiem, że nie może się z jej stratą pogodzić. • Autorka wspaniale poradziła sobie z napisaniem tej historii z perspektywy Adama, stwarzając kolejne arcydzieło! • Niektóre rozdziały rozpoczynają się tekstem piosenek, co według mnie jest świetnym pomysłem, szczególnie, że teksty te były bardzo interesujące. • Książka bardzo przypadła mi do gustu i moim zdaniem była nawet lepsza od pierwszej części. Podczas czytania emocje mnie przepełniały, często sprzeczne. To książka przepełniona bólem i rozpaczą, podobnie jak pierwsza część. Piękna, wzruszająca historia dwójki kochających się osób, opowieść, która myślę spodoba się wielu osobom, bo moim zdaniem Gayle Forman stworzyła arcydzieło, coś co naprawdę warto przeczytać!

Marianna i Lew są trochę innym rodzeństwem, niż zwykle. Ich rodzice także są inni: ojciec jest muzykiem, a mama wróżką. Standardem w domu jest pełna lodówka mniej więcej do czwartku, kiedy to kończy się jedzenie po weselach na których gra ich tata. Po domu chodzi zwierze i to nie domowy kot czy też pies, ale świnia! Tak, więc rodziny Henselów na pewno nie można zaliczyć do standardów. • Ogólnie rzecz biorąc książka była ciekawa, ale czegoś jej brakowało. Dla mnie była ona tak właściwie o wszystkim i o niczym, taka w sam raz na zimowy wieczór, kiedy chce się sięgnąć po jakąś nie wymagającą zbytniego skupienia książkę. Brakowało mi tego co tak bardzo kochałam w książkach Ewy Nowak, tej lekkości przy opisywaniu problemów, tego, że już od pierwszych stron, książka mnie wciągała. Tutaj tego nie było. • Głównym wątkiem są rozterki miłosne Lwa i Marianny. Pomysł niby dobry, gdyby trochę go poszerzyć, rozwinąć. Tu historia wydała mi się schematyczna: on się w niej zakochuje, ona go nie kocha. Nigdy nie spotkałam się z taka banalnością w książkach Ewy Nowak, przez co czuje się lekko zawiedziona, bo oczekiwałam czegoś więcej. • Jedyne czego tej książce nie mogę zarzucić to braku poczucia humoru. W tej książce można było się pośmiać częściej niż w innych serii "Miętowej". • Podsumowując, jeśli ktoś szuka nie zbyt skomplikowanej książki, na jeden wieczór, to ta na pewno się nada. Nie radzę natomiast zaczynać przygody z książkami Ewy Nowak od "Niewzruszenie", bo można się nie potrzebnie zrazić, a inne książki tej autorki są o wiele lepsze. Na pewno sięgnę po pozostałe części "Miętowej" serii, ale na tej się zawiodłam, mam nadzieje że z resztą będzie inaczej.

Natalia, cicha i spokojna dziewczyna poznaje Norberta, chłopak po kilku dniach od zobaczenia dziewczyny w szkole, zaczyna przynosić jej kanapki, stać obok niej, uśmiechać, co w końcu przeradza się w związek. Natalia jest Norbertem zauroczona i nie zauważa, że w ich związku nie wszystko jest tak jak powinno być, Norbert jest górą, a Natalia musi się mu podporządkować , dziewczyna jest w nim zakochana i przestrogi innych do niej nie docierają. No i jeszcze rodzice Natalii postanawiają adoptować dziecko, więc i tu nie obywa się bez zawirowań. Możemy tu również spotkać Milenę i Witka bohaterów trzeciego tomu "Miętowej" serii, u nich też nie jest łatwo. • Autorka pokazuje nam toksyczny związek. Natalia nie widzi wad Norberta, a on zachowuje się w stosunku do niej okropnie, jest okropnie zazdrosny, ciągle ma o coś pretensje, jest strasznie nerwowy, a jego nastrój zmienia się co chwila. Oczywiście, bywało, że był i czuły, ale jakoś dla mnie nawet ta czułość wydawała się toksyczna. Wyjątkowo mnie denerwował! • Z pewnością jest to jedna z ważniejszych książek Ewy Nowak, bo porusza bardzo ważne tematy, między innymi przemoc psychiczną. Autorka przenosi nas w świat Natalii i swoim lekkim piórem opisuje wszystkie zdarzenia. Chyba jeszcze nie spotkałam się z książkami, które opowiadając o kłopotach są tak lekko napisane, jestem pełna podziwu dla Pani Ewy! Nie brakuje tu emocji, wręcz nie mogłam się oderwać. Myślę, że to jedna z lepszych i ważniejszych książek tej serii. • Nie żałuję, że sięgnęłam po "Miętową" serię, w życiu nie pomyślałabym, że będzie ona tak ciekawa. Cieszę się, że są pisarze, którzy o problemach potrafią pisać tak lekko, że przy lekturze nie trzeba tylko się smucić, ale można i czasem się roześmiać. "Bardzo biała wrona" to moim zdaniem świetna książka, którą warto znać. • Co mogę jeszcze powiedzieć? Po prostu gorąco tę książkę Wam polecam!