Gabi w dzieciństwie przeżywała koszmar. Rodzice bili ją i poniżali, nigdy nie okazali jej, że ją kochają, a te dwa słowa - "kocham cię" mogłyby tak wiele zmienić. Gabriela jest zamknięta w sobie, brak jej pewności siebie. W domu spotyka się wyłącznie z krytyką, całe szczęście przyjazne osoby spotyka poza domem. Lecz nawet w dorosłym życiu Gabi nie może poradzić sobie z przeszłością, nękają ją koszmary dzieciństwa - nie jest jej łatwo. • Autorka napisała poruszającą powieść o miłości, której Gabrysi zawsze brakowało od strony rodziców. Wystarczyłoby gdyby choć raz mama Gabriele pochwaliła, powiedziała, że ją kocha, tak niewiele, a zarazem tak bardzo dużo. Główna bohaterka dopiero jako dorosła kobieta zaznała prawdziwej miłości od strony męża, ale czy to wystarczy? • Książka, którą mimo trudnej tematyki pochłonęłam bardzo szybko. Można powiedzieć, że jest ona piękna w swej prostocie, język zwyczajny, jednak dodaje uroku tej powieści. Choć życie Gabrieli piękne nie było... • Poznajemy tu całą historię Gabi, od najmłodszych lat, po przez dorastanie, pierwszą miłość, przyjaźnie, domowe życie, aż do dorosłości. Nigdy nie pomyślałam, że przeszłość może mieć aż taki wpływ na teraźniejszość, co pokazuje nam ta książka. Gabriela jako dziecko przeżywała koszmar, co odbiło się również na jej dorosłym życiu. Kobieta jest niepewna siebie, boi się wielu rzeczy. Po wielu latach dowiaduje się, że ma syndrom Dorosłego Dziecka Alkoholika, co tłumaczy dlaczego tak się zachowuje. • Przyznam, że książka momentami jest bardzo przygnębiająca. Zasmuca to, jak rodzeństwo jest sobie odległe, jak matka mimo iż jej córka jest już dorosła, cały czas ją krytykuje. Bardzo to przykre, a na dodatek wydawało mi się bardzo realne. Czasem jednak wydawało mi się, że goryczy jest aż za dużo. • Momentami książka bywała też przesłodzona, kiedy wchodzimy w dorosłe życie Gabi, co chwilami trochę mnie denerwowało. • Podczas czytania tej książki może nie wzruszyłam się tak jak myślałam, jednak oceniam tę książkę bardzo dobrze, autorka napisała ciekawą historię, którą warto przeczytać.Niestety trochę mnie zdołowała, ale też dała do myślenia i mimo wad podobała mi się, może nie każdemu przypadnie do gustu, ale polecam ją każdemu, kto lubi realne opowieści.

Alek to zwyczajny sied­emna­stol­atek­, który chodzi do szkoły i rozgląda się za dziewczynami. Problemy w domu, powodują, że Aleksander nie ma jednej dziewczyny naraz tylko kilka, co oczywiście jeszcze bardziej potęguje problemy. Agata, Karina, Iza - jego dziewczyny niewątpliwie ubarwiają jego życie... Chłopak czuje się w tym wszystkim zagubiony i nie wie co z tym zrobić. • Ewa Nowak kolejny już raz zachwyciła mnie swoją powieścią, wydawało mi się, że nie może być nic lepszego od serii "Miętowej", a tu proszę, "Nie do pary" jest równie dobre! • Powieść niesamowicie wciągająca, gdy po nią sięgałam nigdy nie pomyślałabym, że skończę ją czytać tak szybko. Autorka posługuje się prostym językiem, ciekawymi opisami i niebanalnymi dialogami bohaterów, przez co czyta się w zawrotnym tempie! • Chyba po raz pierwszy czytałam powieść w którym narratorem był chłopak i czytało się bardzo ciekawie. Trzeba przyznać, że Pani Nowak nie zależnie od tego, czy pisze powieść z punktu widzenia męskiego czy, żeńskiego, w pierwszej osobie czy w trzeciej - zawsze radzi sobie wspaniale! Jej książki zawsze są równie ciekawe i zaskakujące. • Powieść ta, to tak jakby pamiętnik Alka, są tu opisane wszystkie jego problemy, rozterki, uczucia. Chłopak w pewnym momencie, zupełnie traci panowanie nad tym co robi i co czuje. Dziewczyny owijają go sobie w okół palca, a on niewiele może na to poradzić. • Główny bohater, był jednak czasem denerwujący, czasem miałam wręcz wrażenie, że nie jest on licealistą, a raczej uczniem podstawówki. Tak jak zresztą jego przyjaciel - Gaweł, którego poczucie humoru, momentami bardzo mnie irytowało. Nie mogę jednak powiedzieć, że kreacje bohaterów były niedopracowane, bo były świetne, ale po prostu często zachowanie Alka działało mi na nerwy. • Kolejny już raz Ewa Nowak stworzyła powieść osadzoną we współczesnym świecie, nie ma tu ubarwień, wszystko jest jak w normalnym życiu. Fabuła jest nieskomplikowana, ale jest to zaletą tej powieści, napisana lekkim językiem wciąga bez reszty. • Po "Nie do pary", myślę można sięgnąć nie zależnie od wieku, jest książka, która może spodobać się każdemu! Polecam ją szczególnie na upalne letnie dni, wydaje mi się, że to książka idealna na tę porę! Jeśli ktoś jeszcze nie miał styczności z twórczością tej autorki, niech koniecznie to nadrobi, naprawdę warto!

Emily po śmierci mamy, za namową swojego chłopaka - Dillona przenosi się do Nowego Jorku. Podejmuje tam pracę, która od początku przyniesie jej niespodziankę, dziewczyna spotyka przystojnego chłopaka - Gavina, który mocno zawróci jej w głowie. Wraz z rozkwitem uczucia do Gavina, ujawnia się też druga twarz Dillona. Emily, jest rozdarta, między Dillonem, a Gavinem, kogo ostatecznie wybierze? • Na ogół nie czytam romansów, ale tym razem zaintrygowana opisem, a także okładką postanowiłam sięgnąć po "Collide". Już od początku książka mnie pochłonęła, i z każdą stroną co raz bardziej wciągała, co już na wstępie jest dla mnie dużym plusem. Podczas czytania, cały czas towarzyszyły mi emocje, zarówno pozytywne jak i te negatywne, wszystko przeżywałam wraz z bohaterami, złościłam się gdy coś szło nie po mojej myśli, cieszyłam się ze szczęścia postaci. Wszystko bez problemu mogłam sobie wyobrazić, co jest ogromną zaletą! • Autorka wykreowała również bardzo ciekawych bohaterów, nie byli idealni, mieli swoje wady i zalety. Bardzo mnie cieszy, że postacie nie były wyidealizowane, tylko niemal realne. Emily, trochę zagubiona, z pozoru radosna, ale wewnętrznie smutna, Dillon - z jednej strony miły, z drugiej wręcz przeciwnie, z kolei Gavin czuły i szaleńczo zakochany w Emily. • Mimo, że wydawałoby się iż książka jest całkowicie lekka i łatwa, to nie całkiem tak jest, wbrew pozorom książka porusza temat dominacji w związku, czy też zbytniego podporządkowania partnerowi. • Fabuła, była ciekawa, może trochę banalna, momentami przewidywalna, ale przeszkadzało mi to tylko w niektórych momentach książki. Dialogi bohaterów, były nieskomplikowane, często zabawne, przez co niesamowicie realne, nie było tez długich opisów z czego ogromnie się cieszę. Sprawia to, że książkę czyta się w zawrotnym tempie. • Jednym co często mnie denerwowało, była bezradność i rozdarcie głównej bohaterki, jej zachowanie momentami wydawało mi się wręcz dziwne, czasem głupie - jednak jest to moja subiektywna opinia. • Ostatnio, ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu, trafiam na same dobre książki i ta również do takich jak najbardziej należy! Mimo kilku drobnych wad, muszę przyznać, że książka przerosła moje oczekiwania! Ponad 300 stron tej powieści przeczytałam - nawet nie wiem kiedy, książka niesamowicie mnie wciągnęła. Zakończenie pozostawia w niepewności i oczekiwaniu na kolejny tom pod tytułem "Pulse". Bardzo jestem ciekawa jak autorka opisała dalsze losy bohaterów, dlatego z niec­ierp­liwo­ścią­ czekam na drugą część! Jeśli macie ochotę na coś wciągającego, to jak najbardziej polecam "Collide"!

Gabe to chłopak pełen nieznanych dotąd tajemnic, Saylor z kolei to dziewczyna wiodąca w miarę możliwości poukładane studenckie życie. Pewnego dnia ich drogi się krzyżują, łączy ich muzyka w której znajdują ukojenie i spokój, ale czy połączy ich coś więcej? • Po przeczytaniu "Utraty" nie mogłam się doczekać kiedy przeczytam historię jednego z drugoplanowych bohaterów tej powieści - Gabe. Wydawał się być poukładany, ale wydał mi się też tajemniczy i rzeczywiście to chłopak skrywający mnóstwo sekretów, które nigdy nie powinny wyjść na światło dzienne. • "Toxic" to książka o błędach popełnionych w przeszłości, o tym, jak stawić im czoła i uporać się z tym co już minęło. Nie spodziewałam się, że będzie to książka pełna, aż tak wielu mądrych, życiowych refleksji, które podczas lektury same się nasuwały. "Utrata", była świetna, ale "Toxic" to według mnie istne arcydzieło! • Druga część serii "Zatraceni" wydała mi się jeszcze bardziej dopracowana niż tom pierwszy. "Utrata" bywała czasami troszkę zbyt mocno przesłodzona, przynajmniej według mnie, z kolei w "Toxic" nie było już tak cukierkowo. • Nie potrafię znaleźć odpowiednich słów by opisać tę piękną książkę, wszystkie wydają mi się być niewystarczające, bo "Toxic" to dla mnie naprawdę fenomen! Powieść pełna emocji, które targały mną cały czas. Wzruszająca, czasem wywołująca uśmiech na twarzy. W pewnym momencie nawet w moim oku zakręciła się łza. • Autorka pisze w ciekawym stylu, czyta się w zastraszająco szybkim tempie, nie spodziewałam się, że powieść ta, aż tak mnie pochłonie, dlatego radzę Wam, jeśli macie w planach tę książkę, lepiej zarezerwujcie sobie na jej czytanie trochę wolnego czasu, ponieważ nie będziecie mogli się oderwać! • Bohaterowie również byli interesujący. Z ogromnym zaciekawieniem śledziłam ich losy i niejeden raz otwierałam usta ze zdumienia, trzeba przyznać, że autorka miała ciekawy pomysł i myślę, że swój potencjał naprawdę w pełni wykorzystała. Cieszę się również, że jako postaci drugoplanowe pojawili się tu Wes i Kiersten, których bardzo polubiłam w pierwszym tomie. • "Toxic" można czytać jako samodzielną powieść, ale jeśli zamierzacie kiedyś sięgnąć po "Utratę", to radzę właśnie od niej rozpocząć przygodę z tą serią, dlatego, że w "Toxic" pojawiają się fragmenty, które ujawniają treść pierwszego tomu, myślę, że nie jest to żadna wada, jednak, wydaje mi się, że lepiej rozpocząć od "Utraty", chyba, że rzeczywiście "Toxic" miałoby być czytane jako samodzielna powieść. • "Toxic" zdecydowanie Wam polecam! Jest to niezwykle ciekawa i emocjonująca książka, o której po prostu nie da się zapomnieć!

Osiem kobiet i osiem różnych historii, które nie tak dawno się wydarzyły. Książkę rozpoczyna biografia Yvonne de Gaulle, później jest historia Claude Pompidou, Anne-Aymone Giscard d’Estaing, Bernadette Chirac, Danielle Mitterrand, Cécilie Sarkozy, Carlę Bruni-Sarkozy, biografię kończy Valérie Trierweiler. • Mogłoby się wydawać, że bycie Pierwszą Damą to wielka przyjemność, jednak dla większości bohaterek tej biografii, była to istna męka, niektórym Pałac Elizejski nie zbyt dobrze się kojarzył. Przeważnie pozostawały one w cieniu swoich mężów, czasem, bo po prostu chciały, innym razem z konieczności. Niezależnie od tego co robiły, często i tak pozostały niezauważone. Choć oczywiście, zwracały na siebie uwagę prowadząc choćby działalność dobroczynną, czy też udzielając wywiadów. Najmniej angażowała się Yvonne de Gaulle, która wszystko robiła "po cichu". • Autor przedstawia nam losy Pierwszych Damy Francji zarówno w okresie kadencji prezydenckiej, jak i przed oraz po. Ich notki biograficzne nie są zbyt długie, przeważnie liczą sobie po około 50 stron, co wydaje mi się być plusem, bo przedstawione są tylko najważniejsze i najciekawsze fakty z życia tych ośmiu kobiet i ich mężów. Przez te kilkadziesiąt stron, można się o nich dość sporo dowiedzieć. • Wydawać by się mogło, że bycie Pierwszą Damą to proste zadanie, dzięki tej książce można się przekonać, że zdecydowanie tak nie jest, za zaszczytem, kryją się liczne obowiązki między innymi wszelkie wyjazdy u boku prezydenta. Te osiem kobiet, mimo, że często w cieniu starało się robić jak najwięcej dla Francji. Wszystkie zapisały się w historii, którą w jakimś stopniu możemy poznać poprzez przeczytanie tej książki • Jednym, co przeszkadzało mi podczas czytania, były często niechronologicznie przedstawione wydarzenia, bardzo często przenosimy się kilka lat do przodu, by za chwilę wrócić do zupełnie innej daty wstecz. Było to dla mnie sporym minusem. • Muszę też tutaj zwrócić uwagę na sposób wydania tej książki, które według mnie jest naprawdę piękne, urzekająca okładka, a do tego twarda oprawa, to naprawdę spory plus wydania tej książki, do tego, każdy życiorys poprzedza zdjęcie Pierwszej Damy, która jest opisywana. • Książkę tę polecam głównie wszystkim, którzy są zainteresowani losami Francji w ostatnich latach, oraz tym, którzy chcą poznać historię ośmiu Dam, które na zawsze zapisały się w historii.