Życie w rodzinie królewskiej nie zawsze oznacza, że wystawne bale, piękne klejnoty i dworskie ploteczki będą trwały wiecznie. Zdarza się, iż wszystko pryska niczym bańka mydlana — wówczas należy szykować się na nowe życie, co może być trudne… • To wielka radość, gdy trafia się na nowości wydawnicze w pełni zgodne z naszymi zain­tere­sowa­niam­i. Dlatego naprawdę ucieszyłam się widząc zapowiedź książki poświęconej Marii Fiodorownej, matce cara Mikołaja II. Dynastia Romanowów zaciekawiła mnie dokładnie dwadzieścia dwa lata temu. Dobrze pamiętam początek mojej pasji — obejrzałam wówczas film animowany o Anastazji, ale pragnę zaznaczyć, że była to wersja wydana wyłącznie na kasetach wideo. Może ktoś z Was kojarzy właśnie tę konkretną ekranizację tragicznej historii. I od tamtej chwili staram się poszerzać moją wiedzę dotyczącą rodziny carskiej, choć, przyznaję, troszkę się zaniedbałam. Świetnie, iż nadarzyła się okazja do przeczytania powieści autorstwa C.W. Gortnera. Tym sposobem odświeżyłam dawne hobby i mam nadzieję do niego wrócić na stałe. Tyle z moich prywatnych zwierzeń, pora na skupienie się na książce. A jest znakomita, nie można zaprzeczyć. • Maria Fiodorowna zawsze wydawała mi się trochę „szarą eminencją”. Jej rola była niez­aprz­ecza­lnie­ olbrzymia, aczkolwiek zazwyczaj ludzie skupiają się głównie na Mikołaju, Aleksandrze i ich dzieciach. A szkoda, bo Minny (jak nazywali ją bliscy) to postać fascynująca. Ciekawiło mnie, czy Gortner zdoła na kartach swej powieści ukazać jej cechy charakteru, specyficzną osobowość. Wyszedł z tej próby obronną ręką, przedstawiając różne etapy życia Marii. Począwszy od bycia krnąbrną nastolatką, poprzez mieszkanie w Rosji, skończywszy na walce o byt. Równocześnie obserwujemy też dzieje Europy, mocno skonfliktowanej „dzięki” najp­otęż­niej­szym­ władcom. To nie lada gratka dla każdego miłośnika nauk o minionych czasach. • Myślę, że autorowi należą się gratulacje za jego konsekwencję w odzw­ierc­iedl­aniu­ prawdy. Oczywiście, to zbeletryzowana biografia, lecz wstawki fikcyjne są na tyle nikłe, iż bez problemu można je przemilczeć. Doskonale rozumiem, w pewnych momentach po prostu trzeba nagiąć historię, w końcu nie mamy do czynienia z monografią. Aczkolwiek na uwagę zasługuje spostrzeżenie — Gortner się przyłożył, zminimalizował ten zabieg, co doceniam. Ale również od początku miałam wobec niego spore wymagania, gdyż powieść o Marlenie Dietrich bardzo wysoko postawiła poprzeczkę. • Nadal podoba mi się styl pisania, znany ze wspomnianej „Marleny”. Piękne przybliżenie otoczenia, zwłaszcza malowniczego Sankt Petersburga. Aż znowu poczułam chęć, aby się tam wybrać, mimo naturalnych zmian spowodowanych upływem czasu. Niemniej jednak, w trakcie czytania, przed oczami stawał mi Pałac Zimowy wraz z jego mieszkańcami. Patrzenie z perspektywy Marii tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że losy Romanowów są tak ciekawe, że warto do nich wracać. Autor nie pokusił się o stworzenie bajkowej laurki, gdzie wszyscy są kompletnie niewinni oraz krystaliczni. Wypunktował słabości tej rodziny i ich znajomych, dzięki czemu łatwiej jest zrozumieć smutny koniec, a równocześnie współczuć… • Jeśli lubicie historię, lecz niekoniecznie przepadacie za opasłymi tomami, wypełnionymi wyłącznie datami, wówczas z pewnością musicie sięgnąć po tę pozycję. Przystępna, wciągająca, idealna na upalne dni, gdy potrzebujemy odpoczynku, a nie chcemy sięgać po zupełnie lekkie fabuły. Christopher Gortner po raz kolejny pokazał klasę, mam nadzieję, że wkrótce nadrobię zaległości i przeczytam inne jego książki, za co zabieram się od kilku miesięcy. Czekam też na informację o nowych — czuję, iż będą świetne! Trzymam za to kciuki.

Rodzinne tajemnice aż proszą się o ich odkrycie, choć mogą spowodować mnóstwo zaskoczeń. Jak wiele smutku i radości może przynieść związek dwojga ludzi? Dwojga ludzi uwikłanych w ważne momenty, których raczej nie chcieliby być świadkami… • Zawsze lubiłam czytać sagi rodzinne, głównie takie, które rzucają bohaterów w wir wydarzeń historycznych. Dlatego zdecydowałam się sięgnąć po książkę Mariana Piegzy, aby udowodnić sobie, że również na polskim rynku literackim można natknąć się na ciekawe pozycje oscylujące wokół wspomnianych wyżej cech. Zachęciły mnie już same ramy czasowe, trafiające w najbardziej interesujące okresy. Nie ukrywam, z „Odnalezionym portretem” wiązałam duże nadzieje. Autor jest polonistą i germanistą, a do jego największych pasji zalicza się historia. Stworzył wiele publikacji poświęconych Górnemu Śląskowi, zwłaszcza Świętochłowicom, gdzie przyszedł na świat. Piękne okolice, miałam przyjemność w nich bywać. To miejsca z frapującymi dziejami, więc naprawdę ucieszyłam się, iż takowa fabuła powstała. A wykonanie? O tym za moment, ale muszę zdradzić, iż nad lekturą spędziłam sporo miłych chwil, a na multum szczegółów warto zwrócić uwagę. • Dialogi wypadają niezwykle naturalnie. Autor pokusił się o różne wstawki, takie jak nazwy miejscowości po niemiecku, słowa w języku śląskim lub jidysz. Dzięki temu zabiegowi idealnie odczuwa się charakter tamtych czasów, mnogość żyjących obok siebie narodowości. Jednak rozumiem też, że nie każdy wyraz może wydać się oczywisty, chwilami trzeba przeczytać dane zdanie dwa razy, jeśli wcześniej nie miało się styczności ze wspomnianymi językami. Myślę, iż dobrym pomysłem byłoby dodanie przypisów, w przypadku kolejnych edycji książki. Ja sama nie doświadczyłam większych problemów z tłumaczeniem pewnych fragmencików na polski, ale mimo wszystko, przydałoby się, dla wygody. • Marian Piegza w swej książce zamieścił szereg różnych wątków, trudno się nudzić w trakcie czytania. Na przestrzeni lat obserwujemy nie tylko dzieje rodziny, lecz też zmiany w jej otoczeniu. Fascynujące, biorąc pod uwagę fakt, że tyle się działo przez te wszystkie dekady. Przyznam, poczułam pewną potrzebę, aby lepiej zgłębić losy Śląska. Jednak nie wiedziałam o nich aż tyle, a sądzę, iż dobrze byłoby sięgnąć po publikacje tego samego autora. A może nawet odwiedzić Świętochłowice w wakacje? Znów chodzić tymi ścieżkami, co bohaterowie. • Przez strony przewija się mnóstwo postaci. Całkiem zgrabnie skonstruowanych, z ciekawością śledziłam ich przygody. Oczywiście, najbardziej interesująca wydała mi się główny duet. Ta historia prezentuje się dość realistycznie, umiem sobie wyobrazić, że dużo rodzin przechodziło przez podobne sytuacje, lecz nie chcę zdradzać detali. W każdym razie, całość wzrusza. Bohaterowie muszą zmierzać się z ogromem trudności, próbując zachować uczucia, próbując odmienić zły los i ludzi, tylko czekających na jakiekolwiek potknięcia. Zgadzam się z kilkorgiem recenzentów — z jednego tomu można zrobić trzy, dodać jeszcze parę szczegółów, aczkolwiek najwidoczniej zamysł autora był taki, a nie inny, co szanuję. • W ogólnym rozrachunku „Odnaleziony portret” wypada dobrze na tle podobnych powieści. Fabuła jest wciągająca, świetna zwłaszcza dla miłośników historii, wszystkich osób, które chciałyby poszerzyć wiedzę na temat Śląska, a niekoniecznie przepadają za książkami wypełnionymi suchymi faktami. Tutaj znajdziemy sporo wzruszeń, frapujących momentów, sprawiających, iż człowiek zaczyna zastanawiać się też nad przeszłością własnej rodziny. Nie da się ukryć, wiele familii kryje dużo tragicznych i cudownych chwil. Warte je odkryć, oto moja refleksja przy okazji lektury.

Szpitale, kliniki, czyli miejsca, gdzie powinniśmy czuć się bezpiecznie, będąc pod dobrą i fachową opieką. Jednak nasze spojrzenie może ulec diametralnej zmianie, gdy zacznie grasować morderca… Kim jest, dlaczego atakuje? Czy zostanie złapany, zanim znowu nadejdzie? • Ostatnie miesiące obfitują w sporo udanych debiutów. Cieszę się, że wiele osób uzyskało możliwość podzielenia się ze światem swoim talentem, iż zdecydowali się pokazać swoją twórczość. Dzisiaj chciałabym wspomnieć o pierwszej powieści Adama Widerskiego, mojego „kolegi po fachu”, autora bloga poświęconego recenzjom. Trzymałam kciuki od momentu, gdy tylko dowiedziałam się o dacie premiery. I, uwaga, warto czekać! Moja sympatia do człowieka nie ma tu znaczenia, podchodzę do tematu tak obiektywnie, jak mogę. Thrillery oraz kryminały dopiero od niedawna zaczęły mnie w pewnym stopniu interesować, choć, przyznaję, ciągle się ich „uczę”. To wada z zaletą, ponieważ stawiam dość wysoko poprzeczkę. Podobnie było również w tym przypadku — szybko się nudzę, jeśli dana pozycja bywa schematyczna. Na szczęście, Adam Widerski uniknął tego typu problemów. Jego powieść naprawdę wciąga bez reszty. • To opasły tom, gabaryty początkowo mogą przerazić. Lecz gwarantuję, że z tą książką trudno wpaść w monotonię. Autor nie zapycha stron zbędnymi dialogami, są wyważone, łącznie z opisami. Bardzo ciekawe wydały mi się analizy zbrodni, właściwie razem z bohaterami prowadzimy śledztwo. Taki zabieg pomaga lepiej wczuć się w akcję, niepokojącą, wzbudzającą lekką grozę. Fabuła trzyma w napięciu, ciężko natychmiastowo odgadnąć motywy danych postaci, nic nie jest oczywiste. Owszem, przed lekturą obawiałam się szablonowości. Jednak całość wypada dosyć oryginalnie, zwłaszcza z porządnym wykonaniem. Pytania rodzą pytania, aż do interesującego finału. • Sam język jest surowy, ale też prosty, dzięki czemu książkę czyta się szybko. Świetnie, gdyż człowieka nachodzi chęć, aby jak najprędzej dowiedzieć się prawdy. Dlatego sądzę, iż dużo osób zarwie noc, na tę powieść warto poświęcić weekend! A mamy do czynienia z fabułą ciekawą, w równocześnie trudną. „Odwyk” — tytuł nie dotyczy wyłącznie kliniki uzależnień, lecz także uzależnienia ogółem. Jego wpływu na dzieciństwo oraz późniejszą dorosłość. Mnóstwo w tym wszystkim psychologii, co bardzo lubię w kryminałach i thrillerach. • Autor przedstawia całą gamę bohaterów. Komisarz Piotr Krzyski wydaje mi się najbardziej fascynujący. Dobrze skonstruowany charakter, z mroczną przeszłością. Jego historia należy do mocnych punktów powieści, łączy z głównym wątkiem, czyli zbrodnią. Łatwo się z Piotrem zżyć, przetrwał tyle tragicznych momentów, zniszczyłyby sporo ludzi. Odbił się od dna, umiał poukładać to, co zostało zniszczone. Z pomocą bliskich, ale miał w sobie ogromną siłę, godną pochwały. Na uwagę zasługuje też fakt, iż akcja dzieje się przede wszystkim w Łodzi. Często tam bywałam, Widerski znakomicie opisuje ciemne uliczki, różne zakątki. Wybór tego miasta jest trafiony w dziesiątkę, abstrahując od stereotypów. • „Odwyk” to książka po którą zdecydowanie powinni sięgnąć miłośnicy dobrych kryminałów, niebanalnych fabuł. Na pewno będę śledziła dalszą karierę Adama Widerskiego, mam nadzieję, że nie spocznie na laurach i wkrótce zauroczy czytelników kolejnymi świetnymi publikacjami. Widzę w jego twórczości potencjał i jeszcze raz podkreślę: wspaniale, iż dano mu szansę. Nie żałuję czasu spędzonego nad lekturą, czekam na następny tom. Od „Odwyku” można skutecznie się uzależnić, trudno oderwać się od egzemplarza, gdy już wpadnie w ręce.

Między prawdziwą miłością a niszczącą obsesją przebiega bardzo cienka granica. Czy da się odróżnić te dwa uczucia zanim będzie za późno? Czas goni, a pozornie niewinne zakochanie przeradza się w szaleństwo, które może doprowadzić nawet do zbrodni… • Netflix to platforma, która już od paru lat cieszy się popularnością w wielu krajach, między innymi, w Polsce. W ramach ciekawostki, wszystko rozpoczęło się ponad dwie dekady temu od wypożyczalni płyt DVD. Współcześnie Netflix kojarzy nam się głównie z serialami. Jednym z nich jest słynny „Ty”, będący luźną adaptacją książki noszącej ten sam tytuł. I dzisiaj skupimy się na literackim pierwowzorze. Uniknę porównania z ekranizacją, ponieważ jeszcze jej nie widziałam, choć słyszałam na sporo pozytywnych komentarzy — przyznam, że teraz zamierzam poświęcić kilka wolnych dni na mały „seans”, właśnie ze względu na powieść, która, o dziwo, bardzo zaskoczyła. Nie będę ukrywać, początkowo podchodziłam do niej dość sceptycznie. Zazwyczaj trzymają się mnie pewne wątpliwości, gdy dane dzieło jest aż za mocno wychwalane. Warto pokonywać uprzedzenia, można tym sposobem trafić na dobrą lekturę. • Książkę czyta się niesamowicie szybko. Wciąga, wartka akcja przeplata się z retrospekcjami. Świetnie stworzeni bohaterowie! Wzbudzają mieszane emocje, nie pozostawiają nikogo obojętnym. Doszłam do wniosku, że idealnym wyborem było obsadzenie Josepha w roli księgarza. Dzięki Kepnes poznałam wielu nowych autorów, pozycji. Sięgnęłam po „Franny i Zooey” Salingera i jestem zachwycona. Cóż, najwidoczniej Joe ma podobny gust literacki. Na początku nawet wydawał mi się sympatyczny, jednak ciągle z tyłu głowy miałam świadomość, że wkrótce wydarzy się coś złego, coś pochodzącego prosto z jego chorego umysłu. Goldberg chwilami kojarzył mi się ze słynnym Tedem Bundy'm, ze względu na łączącą obu mężczyzn umiejętność oczarowywania. • Muszę zdradzić, że przeczytałam dużo opinii dotyczących i książki, i serialu, nie tylko na polskich portalach. Trochę zaskoczyło mnie, że Joe zauroczył sporą rzeszę kobiet, mimo jego psychopatycznej osobowości. To świadczy o dobrze skonstruowanej postaci, naprawdę nieoczywistej w swoich zachowaniach. Jest inteligentny, sprytny, umie planować. I sprawia wrażenie człowieka zakochanego bez pamięci, dosłownie chcącego nosić wybrankę na rękach, roztaczać nad nią parasol ochronny, być jej rycerzem, kochankiem, przyjacielem. Ale — no właśnie, „ale” — trzeba zauważyć różnicę między gorącą miłością a czystą obsesją. • Za najciekawszy punkt całości uznaję sposobność do analizowania skomplikowanego umysłu. Joe, jak przed momentem wspomniałam, podbija serca nawet widzek oraz czytelniczek. Historia opisana w „Ty” tylko pozornie wydaje się niemożliwa. A wystarczy zerknąć do gazet, poszperać w Internecie… Tego typu sytuacje rzeczywiście się zdarzają. Nie zawsze są aż tak drastyczne w skutkach, jednak potrafią przestraszyć. Kepnes sprawiła, że wierzę w jej opowieść, umiem ją sobie wyobrazić w realnym życiu, co dodaje lekturze dreszczyku emocji. Tym bardziej, iż narratorem jest sam Joseph. Widzimy świat jego oczyma, razem z nim obserwujemy Beck, śledzimy każdy jej krok. Przerażające, świetny styl. • „Ty” to niewątpliwie oryginalna książka, którą trudno sklasyfikować. Owszem, ogromna w niej ilość cech char­akte­ryst­yczn­ych dla thrillerów, lecz, według mnie, to przede wszystkim bardzo interesujące studium psychiki osoby oszalałej na punkcie drugiego człowieka. Komu polecę tę powieść? Czytelnikom lubiącym niebanalne fabuły, trzymające w napięciu, pociągające „zawieszeniem w powietrzu” — oczekiwanie na kolejny ruch głównego bohatera, ruch finalnie nadchodzący, a wówczas zwalający z nóg. Naprawdę fascynująca pozycja, warta uwagi. Myślę, że dobrze po nią sięgnąć przed serialem.

Kobiety przez całe swoje życie stykają się z różnymi docinkami, które często są określane mianem „żartów”. Gdzie przebiega ta cienka granica? Jak radzić sobie z uszc­zypl­iwoś­ciam­i w pracy? Czy koniecznie musimy przyzwalać na seksizm? • W ciągu ostatnich lat rynek wydawniczy został po prostu zalany poradnikami wszelkiej maści. Przyznaję, że nie jestem ich wielką miłośniczką, choć zdarzyło mi się trafić na parę całkiem interesujących pozycji. Niemniej jednak, w księgarniach działy wypełnione tego typu egzemplarzami omijam, z góry uznając, iż raczej ciężko mi będzie znaleźć coś, czemu zechcę poświęcić kilka kolejnych wieczorów. Lecz jakiś czas temu zaczęłam zauważać w mediach społ­eczn­ości­owyc­h pewną różową okładkę… I tak dowiedziałam się o istnieniu „Feminist Fight Club”, świetnej publikacji stworzonej przez Jessicę Bennett, amerykańską dziennikarkę, piszącą dla, między innymi, „The New York Times” i „Time”. Nazwisko już obiło mi się o uszy, aczkolwiek dopiero teraz nadeszła odpowiednia okazja, aby bliżej przyjrzeć się jej działalności. Owszem, Bennett zrobiła na mnie spore wrażenie, a jeszcze większe właśnie przeczytana lektura. Warto sięgnąć. • Feminizm jest tematem bardzo kontrowersyjnym, a wielu na samo określenie „feministka” od razu przytacza wyłącznie panujące w tej kwestii stereotypy. A szkoda, ponieważ ze statystykami trudno polemizować, gdy chodzi o seksizm, szczególnie w pracy. Miejscu, które powinno być bezpieczne, przyjazne, zwłaszcza zwracając uwagę na fakt, iż spędzamy tam ogromną część życia. Jessica Bennett przedstawia konkretne sytuacje, niekomfortowe dla dużej rzeszy kobiet. Co najważniejsze, proponuje różne rozwiązania, często okraszone humorem, chociaż nie zawsze jest nam do śmiechu. Te wszystkie podpowiedzi pomagają stworzyć własną strategię, zgodną z naszymi charakterami, temperamentami. W książce bez problemu można znaleźć potrzebną inspirację. • Nawracając na moment do okładki — przyciąga spojrzenie, jednak myślę, że wypada trochę szablonowo. A idea publikacji polega na „odczarowaniu” obrazu kobiecości, który od lat wpajają media. Oczywiście, nie mam o to pretensji do Bennett, oryginalne wydanie wygląda podobnie, więc po prostu lepiej zaznaczyć, by w tym przypadku unikać powierzchownego oceniania, gdyż treść zasługuje na uwagę. Człowiek rzadko trafia na perfekcję, za minus uznaję skupienie się wyłącznie na biologicznych kobietach. Żywię nadzieję, iż Jessica napisze kolejną publikację, rozszerzy temat, poprawi ten błąd. • Całość napisano w sposób lekki, nowoczesny, „bez przynudzania”. Styl Bennett bardzo przypadł mi do gustu, ale zapewne dla niektórych może być aż zbyt wyluzowany. Pragnę podkreślić ciekawostkę, wbrew pozorom, „Feminist Fight Club” nie ogranicza się tylko do pracownic. Zauważyłam, że sporo wskazówek da się zastosować w innych miejscach, ze względu na ich uniwersalność. Zdecydowanie wypędzają poczucie winy z ofiar, równocześnie odcinając się frazesów, co jest ważne w odbiorze. Nie do końca rozumiem quizy, które zamieszczono. Wydają mi się trochę zbędne, chociaż prawdopodobnie znalazły (i znajdą) swoje fanki. Ukłon za nawiązania kulturowe, historyczne, zawsze są cenną nauką, zwłaszcza w połączeniu z dowcipnymi anegdotami. • „Feminist Fight Club” powinien spodobać się przede wszystkim młodym kobietom, rozpoczynającym przygodę z karierą zawodową. Jessica Bennett poruszyła mnóstwo istotnych spraw. Choć temat był przerabiany przez dużo osób, to spojrzenie autorki wypada interesująco. Chciałabym przytoczyć opinię jednej z czytelniczek, w pełni się z nią zgadzam: „Większość pracowniczek nie ma już do czynienia z seksizmem w miejscu pracy, z którym zmagały się nasze matki. Ale pod wieloma względami subtelny seksizm jest bardziej szkodliwy, ponieważ trudniej jest go zidentyfikować i zaatakować”.