Jak to u Paoliniego : zamysł ciekawy, ale czegoś brakuje. Dla fanów poprzednich tomów przygód o Eragonie.

Dwa świetne opowiadania: tytułowe - "Nasze prosię gra na nosie" oraz "Superpies nie lubi łez". Bardzo miłe dla oka ilustracje Eli Śmietanki. Polecam!

Nie przejdzie bez echa. Mocny reportaż. Polecam

Ciut mało Olive, ale i tak książka świetnie skrojona. Niczym garsonki głównej bohaterki. Wisienką na torcie jest zamknięcie historii jaką znamy z "Amy i Isabelle".

"Ludzie pragną chleba, a ja coraz mocniej wierzę w to, że prócz chleba pragną też czegoś, czego warunkiem jest materialna szczęśliwość, ale bez czego samo zabezpieczenie materialne to za mało - ludzie pragną uczciwości i poszanowania. Badacze głębin wielkich poruszeń mas w naszej epoce zaczynają rozpoznawać tę oto prawdę, że tłum, oprócz chleba i cyrku, głęboko i samoświadomie chce jeszcze czegoś: poczucia, że w swej indywidualności każdy jest człowiekiem, oraz poszanowania ludzkiej godności. Nie wystarczy dać ludziom chleb i pracę - trzeba im dać również szacunek, samoświadomość, godność. Bez tego nie ma człowieka zadowolonego." 14 września 1941 r. • Scenografie się zmieniają, ale natura ludzka nie. Napisane w pod koniec lat 30. i w początku lat 40. XX wieku felietony, skrzą się od ponadczasowych przemyśleń. Warto sięgnąć do tego zbioru.