Po serii miałkich książek sięgnęłam po Virginię Woolf. Proszę Państwa, i to się właśnie nazywa literatura piękna • „Noc i dzień”, druga powieść w dorobku Virginii Woolf, traktuje o tym co większość książek – o miłości, rozterkach, poszukiwaniu przez młodych ludzi własnej drogi, szczęścia i własnego miejsca na ziemi. Ale tutaj nic nie jest oczywiste. Działania bohaterów ujęte są w ramy konwenansów, towarzyskich rozmów, a myśli, pragnienia – o, to jest prawdziwa burza. • Pięcioro głównych bohaterów – a każdy jest obdarzony innym temperamentem. William Rodney, zawodowo urzędnik, a prywatnie erudyta pozujący na poetę, bardziej męczy niż wzrusza swoimi uczuciami piękną Katharine Hilbery, swoją narzeczoną. Ralph Denham, obiecujący prawnik z ubogiej rodziny, stara się szokować towarzystwo pozornym brakiem poszanowania dla konwenansów. Mary Datchet, samodzielna i pewna siebie córka pastora, użycza swoją energię i młodzieńczy zapał spawom społecznym. Cassandra Otway, młodziutka kuzynka Katharine, stara się czerpać pełnymi garściami z tego, co akurat oferuje jej świat. A sama Katharine – na pozór praktyczna i wręcz idealna, w rzeczywistości bardzo niepewna swoich racji, przekonana, że urodziła się po to, aby spełniać oczekiwania rodziny wobec niej samej, ukrywa przed najbliższymi swe pragnienia i przedmioty zainteresowań. • Powieść wybitna.

Licealistka Jessica ma nieustającego pecha. Opuścił ją chłopak (na rzecz cheerleaderki!), zmuszona jest dorabiać w supermarkecie, a stary samochód nigdy nie chce zapalić za pierwszym razem. Na dokładkę nieświadomie usiłowała uruchomić nie swoje auto, a jego właściciela potraktowała jak kryminalistę. I wszyscy mogliby zapomnieć o tym śmiesznym incydencie, gdyby nie to, że ów potencjalny złoczyńca jest super przystojny, świeżo zamieszkał w mieście Jessiki i będzie chodził do jej szkoły, ba, do jej klasy! A na dobitkę jest synem słynnego aktora. Jessica postanawia to wykorzystać, bo o niczym innym nie marzy, tylko o karierze prawdziwej aktorki. • Dość przegadane i nudnawe.

Autorka we Francji znalazła receptę na życie. W swojej książce – swego rodzaju leksykonie – zawarła informacje o stu osobistych znaleziskach – miejscach na spacery, zakupy, ogrodach, trunkach, obrazach, wybitnych postaciach sztuki – malarzach, rzeźbiarzach, pisarzach, poetach, piosenkarzach. Znajdziemy tu też urocze kawiarnie, nastrojowe plaże, pyszne jedzenie i wyśmienite napoje. A wszystko poparte osobistym doświadczeniem zakochanej we Francji amerykańskiej dziennikarki. • Książka bardzo ładnie wydana, gdzieniegdzie wzbogacona czarno-białymi fotografiami lub takimiż ilustracjami. Na końcu są dwa wykazy: najważniejszych nazwisk oraz miast, miejsc i innych atrakcji.

Zbliża się Wigilia, a tu u Pettsona i Findusa nic nie przygotowane. Nawet zakupy nie zrobione. A wszystko przez ogromne opady śniegu. Dzień przed Wigilią przyjaciele wybierają się do lasu po choinkę, ale Pettson wpada pod sanki. Z jego nogą nie jest dobrze. A z chorą nogą nic już nie można zrobić. • Ale od czego są sąsiedzi? W Wigilię powolutku schodzą się u chorego Pettsona, a każdy przynosi jakiś smakołyk. To najwspanialsze święta dla dwójki starych przyjaciół – Pettsona i jego wiernego acz nieco postrzelonego kota Findusa. • Sympatyczna bajka dla dzieci z ilustracjami autora.

Liczyć można wszystko i w każdym miejscu. Z niespełna dwuletnim synkiem liczymy kamienie, stopnie schodów, po których wchodzimy bądź schodzimy, samochody, ślimaki, ptaki itp. itd. • Książka Emmy Adbage „Liczymy na spacerze” podaje też przykłady prostych ale interesujących zabaw matematycznych, np. żywa oś liczbowa (dla większej ilości dzieci), mierzenie dżdżownicy, bierki z patyków, lepienie bałwana z więcej niż trzech kul i inne. • Treść ciekawa i inspirująca. Natomiast ilustracje w ogóle nie przypadły mi do gustu. Na moje oko – próbują nieudolnie naśladować kreskę Ilon Wikland, niezrównanej ilustratorki m.in. książek Astrid Lindgren.