Nie czuję się na siłach oceniać pracy tego niemieckiego historyka, który wraz ze swoim zespołem napisał tę książkę . • Powiem tylko tak : świetna robot historyków, napisane prosto i ciekawie. Choć temat ciężki i łzy stawały w oczach, to czyta się naprawdę dobrze. Dużo zdjęć, bardzo przejmujących zdjęć, mnóstwo cytatów ocalałych jaki i oprawców. • Książka ta powinna być podręcznikiem w szkole. • Polecam .

Przed chwilą skończyłam czytać i leżę...czuję się znokautowana emocjonalnie. Świetna książka, jedna z tych które uwielbiam, ale po kolei. • Po pierwsze krótko o samej treści : Ben Solomon, ponad osiemdziesięcioletni mężczyzna zgłasza się do prawniczki Catherine Lockhart i mówi , że rozpoznał w zamożnym filantropie z Chicago, Elliocie Rosenzweigu , byłego nazistę i rzeźnika z Zamościa. No i się zaczyna... • Akcja toczy się dwutorowo : Ben spotyka się z prawniczką i opowiada jej o Holocauście w Polsce, historię swojej rodziny, kraju, narodu. Jednocześnie ukazany jest świat amerykańskiej palestry, tryby machiny sądowniczej. • Specjalnie nie chce pisać o samej treści więcej, odkrywanie historii Bena i Otto po kawałku niesamowicie wciąga i wzrusza. • Tematyka podobna jak w książce "To, co zostało" Jodi Picoult - taka mała podpowiedź dla zainteresowanych. • Książka ta pozostawiła mnie z mnóstwem pytań....czy zbrodnie wojenne powinno być karane bez względu na ilość lat jaki upłynął od zakończenia wojny? Jak to się stało , ze tylu nazistów uniknęło kary i dożyło w spokoju starości? Mnóstwo pytań , które są ze mną od lat i które odświeżyła ta książka... • Książka wciągnęła mnie niesamowicie, czytałam z wypiekami na twarzy i łzami w oczach, nie mogłam się oderwać. Choć to fikcja literacka czyta się z zapartym tchem. Zakończenie smutne i zaskakujące. • Duży szacunek dla Pana Autora za przygotowanie się do tematu. • Polecam wszystkim. Wspaniała książka o wojnie, Holocauście, pragnieniu życia, miłości , przyjaźni i wierze , że dobro zawsze zwycięży.

Ta książka jest jak drzazga : weszła we mnie , ale już ciężko będzie ją wyciągnąć. Mocna proza, bez zabarwiania i upiększania, styl niby oschły ale podszyty emocjami. Kilka różnych historii lekko ze sobą powiązanych, które splatają się zapomnianą nicią. • A o czym konkretnie jest ta książka ? Przytoczę fragment : "Akcja T4, skierowana przeciw najsłabszym - dzieciom i ludziom chorym - była - o czym dziś zupełnie zapomniano - straszliwym preludium do Holocaustu, swego rodzaju ćwiczeniem gotowości bojowej, próba generalną do Ostatecznego Rozwiązania". • Dobrze , że takie książki powstają , bo jak napisała Hanna Krall "Nie mają nagrobków, niech będą w książce". Tutaj - te bezimienne dzieci... • Polecam tylko chętnym.

Jakub Małecki "Dygot" • Przejmująca ballada o życiu, śmierci, uczuciach, obsesjach, namiętnościach i okrucieństwie polskiej prowincji. • Po pierwsze : okładka od której nie mogłam oderwać wzroku w księgarni ( wiem, wiem, nie ocenia się książki po okładce), po drugie : już po kilku stronach wpadłam po uszy i ciężko było mi się oderwać. Opowieść się snuje od 1938 roku do 2004, przez dwie rodziny i trzy pokolenia. Wspaniale oddany klimat opisywanych czasów i mentalność prowincji. Piękny język, mnóstwo "smaczków", które zostają w głowie... to jedna z tych książek, które nie chcesz, żeby się skończyły.... • I na koniec kilka cytatów (które uwielbiam) : "Każdy , kto ma trochę oleju w głowie, musi w końcu zwariować ", "Życie to jeden,ku#wa,wielki dygot" , "Wiktor nie znosił dobrze alkoholu. Zazwyczaj rzeczywistość nieprzyjemnie wymykała mu się ze zmysłów." No i wreszcie znalazłam idealną definicję kaca: "Pod powierzchnią czaszki pracowało wiertło dentystyczne.Jamę ustna ktoś wyłożył boazerią. W nocy ciało zrobiło się za duże i niewygodne, jakby Sebastian go już nie wypełniał, jakby pomiędzy nim a skórą wytworzyła się cienka warstwa niczego." • Po raz pierwszy w tym roku daję nominację do Nike :) (a jak nie dadzą, to się nie znają) • Polecam . Moja ocena 11/10 :)

Kolejny poradnik, ale jakże inny niż wcześniej przeze mnie czytane. Znajduje się dokładnie na przeciwnym biegunie od książki pani Marie Kondo "Magia sprzątania". • Książka pani Anny skłania do refleksji, każe zastanowić się nad wieloma sprawami i przemyśleć swój stosunek do posiadania rzeczy. • Prosto napisany, dobrze się czyta, bez "dorabiania" zbędnej filozofii do ograniczania rzeczy. • Polecam.