To, że książka tej autorki jest dobra , a nawet bardzo, i że polecana jest do przeczytania, nie trzeba mówić, mogłabym ewentualnie podzielić się z pewnymi swoimi spostrzeżeniami. Jak zwykle u p.Picoult książka pełna jest głębszych myśli, przy których się zatrzymujemy, np. że "im częściej robisz coś odrażającego, tym łatwiej znaleźć uspr­awie­dliw­ieni­e". I to jest tak oczywiste, że aż przerażające. Miałam jakieś sprzeczne odczucia w odniesieniu do Sage: niby taka nieśmiała i ukrywająca się, ale zdolna do romansu z żonatym mężczyzną, albo w relacji z Josefem, z jednej strony buduje zaufanie, z drugiej zdradza. To oczywiście samo życie! No i sprawa holokaustu: to rzadko spotykane by ten temat został poruszony w obcojęzycznym wydaniu i tak drastycznie. Czasem trudno innym uwierzyć w to wszystko, jeszcze dzisiaj można spotkać się z twierdzeniem, że "holokaust nigdy się nie zdarzył". Ksiązka na pewno pełna emocji, wzruszeń, dająca do myślenia.

To moja wina, zasugerowałam się tytułem, a to nie była TA Syberia. Owszem rzecz dzieje się w tej groźnej, nieprzystępnej i nieludzkiej krainie, ale sorry takie tam panują warunki, że zimą -40 stopni, a latem +40. A co mi nie pasowało? Bardzo dziwny język, niejasny, trochę jakby staromodny. No i opisana historia. Zgodzę się, że nikt nie chciałby, aby ktoś za niego decydował gdzie ma żyć, tym bardziej jeśli chodzi tu o tak ekstremalne miejsce jakim jest Syberia, ale bohater książki chyba nie mógł aż tak bardzo narzekać. Pan Kroger i spora część mieszkańców Nikitino żyje bowiem, jak na ówczesne warunki całkiem przyzwoicie, pośród przyjaźni, szacunku, w szczęściu i zdrowiu, budując sobie kolejne miejsca przyjemności w postaci kina, kawiarni i basenu, poprostu Wersal. Trzeba przyznać, żę zakończenie dało trochę w kość, ale to tyle. Generalnie zmęczyła mnie ta książka!!

Super czytadło właśnie na wakacyjną porę.Razem z bohaterami dużo podróżujemy, przemierzamy Anglię wzdłuż i wszerz,przechodzimy przez średniowieczną Europę i dalej na wschód, aby w końcu z karawaną dotrzeć do Persji.Po drodze dorastamy z głównym bohaterem,snujemy piękne plany, by konsekwentnie je realizować.I to też jest ogromny plus tej książki:jej tytułowy bohater i jego zaciętość w dążeniu do celu, do poza­zdro­szcz­enia­. W książce jest mnóstwo przygód i egzotyki, jest wielka miłość do kobiety i do nauki, są przyjaźnie, miłostki i opisy walki - różnej.Napewno warto!

To książka z gatunku tych problemowych, trudniejszych, dających do myślenia. Jak do tej pory sprawa osób zaginionych mnie omijała, a może to ja nie chciałam wnikać w te niełatwe tematy. Czasem podświadomie omijamy coś czego tak naprawdę się boimy, jakby mogło to na nas przejść, żeby tlko się nie zarazić. Strach związany z zaginięciem kogoś bliskiego, niepewność co się stało, ból i pustka. Koszmar! I te wszystkie odczucia są tu wyraźnie pokazane, a obok nich wspomnienia dzięki którym poznajemy zaginionego Staszka, jego najbliższych, i być może powody jego zaginięcia, ale to juz jest temat otwarty dla każdego... Pozycja na pewno warta przeczytania!

Co by tu rzec? Nie zachwyciłam się. Jak dla mnie akcja coś za długo się rozkręcała, może byłam nieuważna, ale gubiłam się trochę w nic nie mówiących mi nazwach instytucji zajmujących się sztuką dawniej i dziś, i jak się dalej okazało nie było to ważne. Przy objętości ok 600 stron to może normalne, taki wolny rozwój wypadków. Potwierdzam opinię większości, że wątki wojenne są dużo ciekawsze, obecna Ana jest delikatnie mówiąc irytująca. Jestem generalnie przeciwniczką wulgaryzmów, a tu drażniły, będąc wyjątkowo nie na miejscu, często zupełnie nie potrzebne. Przyznaję, że zaintrygowała mnie tajemnica Szmaragdowej tablicy, ale albo przegapiłam sprawę, albo faktycznie nie została wyjaśniona. To będzie moja zagadka!