Przyznam, że trochę się zmęczyłam czytaniem tej pozycji. Wszystko byłoby w miarę dobrze gdyby w tej literaturze nie było tyle o literaturze. Wszyscy główni bohaterowie są różnej formy pisarzami i wiele miejsca w tej książce poświęcono temu o czym i kiedy będą pisać, co już napisali, dla kogo i w jakim celu. A już przegięciem dla mnie było cytowanie całch rozdziałów ich fikcyjnych powieści, na co to komu? Pozostała część była zupełnie przyzwoita, choć trudno mówić o przyzwoitości gdy wszystkim myśli wędrują tylko wokół jednego tematu: seksu, ale to akurat mi nie przeszkadzało.

Jestem bardzo mile zaskoczona!!! Zazwyczaj nie czytam opowiadań, bo..., chyba idzie o objętość, że niby w większej pozycji można więcej zawrzeć i to jest błąd myślowy! A "małżeństwo" to tylko potwierdza. I po tej pozycji miałabym ochotę na spróbowanie czegoś więcej, oczywiście w tym stylu. Opowiadania niezwykle intrygujące, zaskakujące, czyta się je z ogromną ciekawością, jednym haustem. Oczywiście dużo przemyśleń, skrajnych emocji, co uwielbiam po lekturze.

Książka mnie nie porwała. Na pewno powodem był trudny sposob wyrażania myśli przez autora, często nie wiedziałam o czym mówi. Temat powieści też nie jest łatwy, i sporo było krwawych opisów, ale w końcu to książka o wojnie i o tym jakie spustoszenia w człowieku potrafi spowodować. Na pewno uwagę przyciągały fragmenty z opisami pracy tunelarzy, koszmarne. Część powieści z przed wojny i te współczesne kawałki jak dla mnie mało ciekawe.

Książka niezwykła! Lubię takie prawdziwe historie, pisane zwykłym, prostym językiem, przez co zyskują jakby autentyczność, mają więcej ciepła, to jak rodzinne wspomnienia. Natomiast temat jest bardzo trudny i poważny. Opowieść o siostrach, które zostały wchłonięte przez wojenną zawieruchę, tracą najbliższych, są świadkami wielu ludzkich tragedii, a same próbują zachować choć cząstkę człowieczeństwa. Trudno jest oceniać innych w tak skrajnie nieludzkich warunkach, gdzie za drobiazg można było stracić życie. Jak przeżyć to piekło i dalej żyć z podniesioną głową. Pomimo wielu tragicznych scen książka jest pelna ciepła, wiary w ludzi, nadziei. Zdecydowanie polecam.

Książka na pewno zapadła mi gdzieś głęboko w serce - taki temat. Im człowiek starszy tym z większymi emocjami przeżywa te wszystkie historie. Ciśnie się tyle pytań, czuje się potężny żal, ale jest też ogromna duma, podziw i głeboki szacunek dla tych wszystkich młody wówczas ludzi, którzy sie zdecydowli, chociaż tak naprawdę nie wiedzieli na co się porywają. Temat Powstania Warszawskiego zawsze ściska mi gardło ze wzruszenia! Filmu nie widziałam (jeszcze), ale zdjęcia umieszczone w książce świetnie dopełniają treść.