To już koniec historii o niesamowitej, gruzińskiej rodzinie Jaszich. Trzeba przyznać, że część druga niczym nie odstaje od tej pierwszej. Nadal jest intrygująca, zaskakująca, choć momentami nieco bardziej mroczna i przygnębiająca. Tym razem poznajemy losy młodego pokolenia Jaszich. W pierwszej kolejności zostają opowiedziane losy Elene, następnie jej nieco charyzmatycznej córki Darii, a na końcu kobiety, która nam ją w całości streszcza od samego początku czyli Nici. Część tej opowieści na wskroś przesiąknięta jest wszelakim złem. W zasadzie główne bohaterki spotyka naprawdę niewiele szczęścia. W dużej mierze skazane są na ból, cierpienie, utratę ukochanych im osób… Jest to też moment, w którym wiele znaczących dla całej tej historii postaci żegna się z czytelnikiem w sposób nagły, niespodziewany, często też pełen brutalności… Na końcu rzecz jasna poznajemy tytułową Brilkę… To właśnie ona jest „Ósmym życiem” tej opowieści… Jej los pozostaje na jej kartach nieopisany. W końcu z myślą o niej zostało przedstawione życie siedmiu wcześniejszych członków jej rodziny. Nica ma ogromną nadzieję, że dzięki historii, którą spisała uda się w przyszłości Brilce ustrzec przed złem, choć częściowo zmieniając swój los… • „Ósme życie” to kawałek naprawdę świetnie stworzonej prozy, będącej doskonałym połączeniem sagi rodzinnej z historią XX-wiecznej Europy. Jest to pozycja warta przeczytania. Rewelacyjna, wpsaniała, niezapomniana...

Ósmej części historii o najsłynniejszym czarodzieju świata Harrym Potterze nadałabym tytuł „Co by było, gdyby…?” • No właśnie: Jak by wyglądało dalsze życie głównych bohaterów, gdyby Hogwart przegrał wojnę z Siłami Ciemności? Kto zostałby wówczas dyrektorem szkoły dla czarodziejów? Czy Hermiona znalazłaby szczęście u boku Rona? I w końcu: jak ułożyłaby się cała ta historia, gdyby Harry Potter nie przeżył starcia ze złem? Na te pytania dość szybko i w sposób bardzo brutalny odpowiedzi otrzymują potomkowie Harrego, Rona, Hermiony i Draco. Ich niesforne dzieci Albus i Scorpius igrając z czasem, który upłynął sprawiają, że czarodzieje na nowo muszą podjąć walkę z powracającym złem. Jak się okazuje wychowywanie młodych czarodziejów nie jest wcale takie proste, jak się niektórym początkowo wydawało. Jednakże, w wyniku nabycia nowych doświadczeń młodzi bohaterowie, w końcu potrafią zrozumieć dlaczego obecnie żyją w naprawdę szczęśliwym świecie i że trzeba robić wszystko, żeby tego nie zaprzepaścić. • Muszę przyznać, że napisana w postaci scenariusza kontynuacja opowieści o bohaterach z Hogwartu jest całkiem niezła. W taki sam sposób jak wcześniejsze części pobudza wyobraźnię, jest pełna zwrotów akcji i nie posiada zbędnych, często nieco zbyt długich opisów danych sytuacji. Co przeszkadza w lekturze? A to, że występuje w niej mnóstwo powtórzeń, wracania do dawnych sytuacji sprzed wielu lat, co dla fana całego cyklu może być nieco nużące. Choć uwielbiam Harrego Pottera i będę go zawsze uwielbiała myślę, że czas najwyższy na „wygaszanie” tej opowieści… Pewne historie z czasem człowiekowi zwyczajnie mogą się „przejeść”… Mimo wszystko…

Tym razem powiało nudą i to ogromną. Druga część opowieści o sprytnych seniorach strasznie mnie zawiodła… Jest znacznie mniej zabawna niż pierwsza. Fabuła bardzo chaotyczna, a poszczególne wątki składające się na całą kryminalną historię związaną z działalnością emeryckiej szajki całkowicie absurdalne, momentami wręcz żenujące. Strasznie niedopracowania powieść zarówno pod względem treści, jak i formy oraz stylu języka. Krótko rzecz biorąc nie przypadła mi do gustu ani odrobinę. Nie interesuje mnie już nawet jej kontynuacja… Polecam??? Nie… Sięgnijcie proszę po coś znacznie bardziej interesującego ;)

Dziewczyna w walizce" to najbardziej chora historia z jaką do tej pory miałam okazję się zetknąć. Jak dla mnie zupełne dno literackie... Jest to opowieść bardzo infantylna, melodramatyczna, tylko odrobinę zaskakująca, z najidiotyczniejszym zakończeniem w historii tego gatunku. • Na początek wielka i jakże nagła miłość Teo do Clarice. Jego nieudolne, aczkolwiek skuteczne podchody. Następnie niby spektakularne porwanie, mnóstwo rozmaitych kłamstw po drodze, psychopatyczne znęcanie się nad swoją ofiarą, okaleczanie i krótkotrwały zwrot akcji z odwróceniem głównych ról... W sumie to trudno jest jednoznacznie ocenić który z bohaterów okazał się większym sadystą: Teo czy tytułowa dziewczyna z walizki. I co dalej...? Zwykły wypadek samochodowy, który niweczy wszystko. Nagła, zbiorowa amnezja i wielki "happy end". • Nie, no... Gorzej być nie może. Jednym słowem BEZNADZIEJNA historia na dodatek przedstawiona w bardzo prostacki sposób. Nic dodać, nic ująć... W końcu nie wszystkim musi się podobać. Nie polecam i już... Szkoda nerwów.

Do przeczytania tej książki zachęciły mnie przede wszystkim te nieco mniej pochlebne o niej opinie. Może rzeczywiście bestsellerem to ona nie jest, ale potrafi wyzwolić w czytelniku ciekawość. Poza tym zaskakuje… • Miłość bywa jednak ślepa… „Fatum i furia” potwierdza tą tezę absolutnie. Opowiada ona o związku dwojga ludzi, którzy jak się czytelnikowi na początku zdaje wiedzą o sobie zupełnie wszystko. Czy aby na pewno? Powieść składa się z dwóch części. • Pierwsza z nich to relacja Lotta i jego punkt widzenia, dotyczący małżeństwa z niejaką Mathilde. Bohater prowadząc bardzo rozwiązły tryb życia na początku korzysta z wszystkich jego przywilejów. W końcu miłość spada na niego, niczym grom z jasnego nieba i tak w oka mgnieniu staje się małżonkiem wcześniej wspomnianej Mathilde. Uczucie Lotta jest bezgraniczne. Dziewczyna jest dla niego muzą, natchnieniem, ubóstwia go, inspiruje, momentami zniewala. Z jego relacji wynika, że związek ich jest wprost idealny. W pewnym momencie jednak okazuje się być dla nich obojga zgubny. • W drugiej części natomiast poznajemy prawdziwe oblicze Mathilde i jej skrywane przed mężem przez wiele lat sekrety. Jak długo można żyć w tak okrutnym błędzie? Okazuje się, że aż do śmierci… Czy może nam się tylko wydawać, że kogoś doskonale znamy? Nic bardziej mylnego. Historia Mathilde i Lotta porusza, zniewala, budzi niepokój oraz lęk, ale również porywa, hipnotyzuje, jest również niestety pełna fałszu… To ciekawa opowieść, mówiąca o tym do jakiego stopnia człowiek w swym życiu może się pomylić. A może naprawdę w wielu kwestiach. I to bardzo… • Polecam gorąco, tę nieco inną niż wszystkie historię pewnej miłości.