Rodzicielstwo to naprawdę trudne wyzwanie… • Nie ma rodziców idealnych i pewnie żaden z nas nie chciałby takim być. Jesteśmy o tym przekonani, biorąc pod uwagę fakty, że my byliśmy już niesfornymi dziećmi, a nasi mali członkowie rodziny dopiero staną się świadomymi dorosłymi… Autorki w swej krótkiej publikacji na temat rodziców i tego jak być kimś „idealnym” na miarę swoich własnych potrzeb starają się nam pomóc w tych jakże zabieganych czasach. Częściowo podpowiadają jak należy z dziećmi rozmawiać, by nie zniechęcać do tych rozmów, ani nie krzywdzić słowem. Przekonują jak kilka prostych umiejętności może w dużym stopniu zmienić relacje z dziećmi, które do łatwych niby nie należą, a zdecydowanie mogłyby. I co najważniejsze sygnalizują, że da się funkcjonować w rodzinie nie korzystając z niebotycznej ilości, na dodatek często bezsensownych, zakazów, wyzwisk, gróźb, złośliwości i sarkazmu. Choć niełatwo jest zmienić głęboko zakorzenione nawyki związane przede wszystkim z komunikacją dobrze jest podjąć to wyzwanie, by nasze wspólne życie uczynić nieco lepszym. Nie sprzyja temu zmęczenie, stres, frustracja ani wyczerpanie, ale grunt to uparcie przeć naprzód i się nie poddawać. Zaproponowane przez autorki zestawy ćwiczeń, jak i przedstawionych historii w sposób niezwykle obrazowy dostarczają wiedzy potrzebnej do osiągnięcia zamierzonego celu. Może niejednemu z nas dzięki tej mini­mali­styc­znej­ lekturze uda się podołać temu najt­rudn­iejs­zemu­ i najbardziej wymagającemu zajęciu świata, jakim jest rodzicielstwo. Polecam lekturę, do której z pewnością warto będzie od czasu do czasu mimo wszystko wrócić.

„Drobiazgi takie jak te”, czyli jaki jest sens żyć, nie pomagając sobie nawzajem. • Głównym bohaterem tej mini­mali­styc­znej­ w formie historii jest Bill Furlong, handlarz węglem. Mieszka wraz z żoną i swymi córkami w niewielkim miasteczku Irlandii. Jest zima, tuż przed gwiazdką, gdy Bill na zlecenie sióstr magdalenek dostarcza im zapas opału. Przy przyklasztornej pralni, w schowku na węgiel, dokonuje pewnego odkrycia. I choć znalezienie dziewczyny w takim miejscu wzbudza u niego pewne obawy, nie robi z tym nic. Całą tą sytuację w kilku bardzo oględnych słowach wyjaśnia mu przełożona klasztoru. Skonsternowany Bill wraca do domu i dzieli się swym przeżyciem z małżonką. Z czasem okazuje się, że sytuacja której był świadkiem głęboko nim wstrząsnęła. Ma ogromne wyrzuty sumienia. Nie może pogodzić się z własną krót­kowz­rocz­nośc­ią. Po prze­anal­izow­aniu­ słów, które usłyszał wówczas od odnalezionej w składziku dziewczyny postanawia w jakiś sposób jej pomóc, by móc znów zacząć żyć w zgodzie z własnym sumieniem i przekonaniami. • „Drobiazgi takie jak te” to niesamowita opowieść o ludzkiej odwadze. To historia człowieka, który nie miał zamiaru przymykać oczu na ludzkie zło i zrobił, co tylko mógł by mu przeciwdziałać. Jego czyn jest zdumiewający i zasługujący na najwyższy rodzaj pochwały. Jeden drobny uczynek, a może zaowocować naprawdę wielkimi zmianami. Polecam wszystkim tą niesamowitą książkę, która „otwiera oczy” na pewne sprawy. Przynajmniej powinna, bo czasami cała ludzka siła tkwi właśnie w "Drobiazgach takich jak te."

„Kości, które nosisz w kieszeni”, rzecz o śmierci, która burzy cały porządek tego świata. • Główną bohaterką tej krótkiej opowieści napisanej przez Barysa jest nastoletnia Ula z Pabianic. Ma ona dwójkę młodszego rodzeństwa, schorowaną babcię i matkę, jedyną żywicielkę rodziny. Matka urabia się po łokcie pracując w Biedronce. Rodzina ta w zasadzie ledwie wiąże koniec z końcem. Z perspektywy Uli świat, w którym wszyscy razem funkcjonują jest szary, nijaki, brudny i przygnębiający. Nie ma w nim rodzicielskiej miłości, jest za to ogromna samotność i pustka, która zaprowadza dziewczynę na cmentarz. Okazuje się, że właśnie wizyty w tym miejscu przynoszą jej pewnego rodzaju ukojenie. Granica między życiem, a śmiercią jest prawie niewidoczna. I w zasadzie tylko „Kości, które nosisz w kieszeni” sprawiają, że śmierć jest czymś oczywistym, niejako umownie nawet „namacalnym”. Przeżycia Uli, którymi się dzieli z czytelnikiem są niczym patchworkowy kocyk. Dziewczyna przeplata w nich mnóstwo wspomnień, które mimo wszystko w jakiś sposób się ze sobą łączą tworząc logiczną, aczkolwiek niezwykle poruszającą całość. Choć świat przedstawiony w powieści jawi się nam jako bardzo mroczny, przygnebiający, gorzki, surowy, a los jej bohaterów wprost beznadziejny to jest w tej lekturze coś niezwykłego, coś co porusza duszę i z pewnością nie pozwoli o niej szybko zapomnieć. A dzieje się tak również bez wątpienia dzięki wspaniałemu językowi, którym posługuje się autor. Tekst ten mimo swej szorstkości i brutalnej prostoty jest bardzo liryczny. Ujął moje serce bez dwóch zdań. Myślę, że twórczość Łukasza Barysa zasługuje na szczególną uwagę. Zatem polecam wszystkim lekturę, bo warto...

„To się nie mieści w głowie”, ale naprawdę bardzo wielu rzeczy nie da się wytłumaczyć dorosłym 😉 • A przecież można żyć w przyjaźni z kozą. Tym bardziej gdy rozumie się ją bez zbędnych słów, a ona w wielu kwestiach jest z nami zgodna. Rybki mogą być niczym pies, z którym da się wyjść na spacer. Wystarczy tylko opracować ku temu odpowiednią strategię. Głowa małej bohaterki z opowiadań pani Piątkowskiej aż kipi od pomysłów. Tosia potrafi postawić na swoim prawie zawsze. Bez większego problemu udaje jej się namówić babcię na zakup zabawki z wystawy. Skutecznie uatrakcyjnia również dalekie podróże. Uwielbia zajadać fioletki, nie przepada za ślimaki, ale za to bez problemu może wsadzić palce do lwich paszczy. I choć wie, że zmyślanie jest złą rzeczą to czasami sama stosuje przechwałki, w których tata staje się cyrkowcem, dziadek wybitnym artystą, a babcia sławną śpiewaczką. W końcu czasami dobrze jest trochę pofantazjować… Z czasem okazuje się, że choć dorośli wielu rzeczy nie rozumieją i z wieloma się nie zgadzają to ich dzieciństwo wyglądało zupełnie podobnie. Też niezbyt często bywali grzeczni i posłuszni, dzięki czemu wyglądało ono równie normalnie 😉 A nawet czasami miewali o wiele ciekawsze pomysły na psoty, niż można by się było tego po nich spodziewać… Polecam rodzicom i dzieciom te pełne humoru opowiadania.

„Szczęście Mikołajka” – przyjaźń jest najważniejsza… • Bo to przepiękna opowieść o przyjaźni dwóch niesamowitych panów, dzięki którym powstało naprawdę mnóstwo przeróżnych bohaterów literackich, bez których trudno jest sobie wyobrazić świat książek dla dzieci. Mowa w niej rzecz jasna o René Goscinnym i Jean-Jacques Sempé. Są oni twórcami między innymi wszystkim doskonale znanego na całym świecie chłopca o imieniu Mikołajek. I choć na pozór jest on zwyczajny, to jednak ma w swoim sposobie bycia to coś, co nas do niego przyciąga niczym magnes. Z Mikołajkiem trudno jest się tak naprawdę nudzić. Ma super kumpli, z którymi uwielbia się wygłupiać. Ponadto jest bystry, inteligentny, rezolutny i ma głowę pełną oryginalnych pomysłów. W „Szczęściu Mikołajka” mamy do czynienia nie tylko z historią „narodzin” tego bohatera, ale także odbywamy swego rodzaju sentymentalną podróż w głąb życia jego autorów, ich wzajemnej relacji, trudnych czasów w których przyszło im wspólnie tworzyć kulturę. To historia przepiękna, sentymentalna, nieco smutna, ale momentami także pełna dobrego humoru. Doskonała lektura dla fanów ich twórczości. Serdecznie polecam. Bardzo wzruszająca rzecz…