ON jest to jedna z tych książek, których nie da się ocenić w kategorii PODOBAŁA SIĘ czy się NIE PODOBAŁA. Nie da się jej wpisać w tego typu konkretne ramy. • Niewątpliwie opowieść w niej zawarta dotyczy miłości. Nie byle jakiej miłości, bo matczynej. Jej głównym bohaterem jest niejaki Śpik. Był długo wyczekiwanym dzieckiem. Miał być najwspanialszy, najmądrzejszy, najładniejszy… W końcu pojawił się na tym bożym świecie jako malutki chłopiec, wobec którego matka miała chyba zbyt wiele oczekiwań… Na początku wydawał się zwyczajnym dzieckiem, jak setki innych. Z czasem jednak okazało się, że nie jest on spełnieniem najskrytszych marzeń swojej matki. Matka kocha swego Śpika, choć „sprawił” jej tak wielkie rozczarowanie. Nie jest z niego dumna, wręcz wstydzi się go. Chłopiec do ładnych nie należy, na dodatek nie uczy się, bez przerwy przysparza matce mnóstwa problemów. W sposób znaczny swą postawą i zachowaniem odstaje od reszty rówieśników. Czy coś jest z nim naprawdę nie tak? Na czym polega jego INNOŚĆ? • ON to książka napisana świetnym, dojrzałym językiem literackim. Zawarta w niej historia składa się z wielu anegdot, które układając się w sposób chronologiczny stanowią spójną całość. Pod względem fabuły jest niezwykle dobrze przemyślana, interesująca, mądra i pouczająca. Polecam, bo warto po nią sięgnąć. Jak dla mnie Zośka Papużanka to jedna z nielicznych polskich pisarek, która reprezentuje naprawdę wysoki poziom literacki. Ciekawa proza…

„Księżniczka z lodu” to moim zdaniem dość dobrze napisany kryminał. Muszę przyznać, że po raz pierwszy zdołałam zrelaksować się przy tym gatunku powieści. Napisany w sposób lekki, ale interesujący. Fabuła ciekawa, zaskakująca i trzymająca w napięciu niemalże do ostatniej strony. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością tej skandynawskiej pisarki i z całą pewnością jeszcze do niej wkrótce wrócę. Niby nic takiego, a zostałam pozytywnie zaskoczona lekturą. Nie jest to kryminał „ociekający krwią”, ani „przesiąknięty mrokiem” z uwagi na szwedzki charakter. Ot taki dla ludzi o "słabych nerwach". Całkiem niezły. Polecam na nudę.

Nic dodać, nic ująć moim zdaniem to właśnie jedna z najgłupszych książek na świecie. Albo nie rozumiem amerykańskiego poczucia humoru, albo jest ono rzeczywiście jeszcze gorsze niż humor „starego Niemca”. Czytając tę „bestsellerową” publikację odnosiłam wrażenie, jakbym w danej chwili oglądała jeden z najbardziej głupkowatych filmów twórców zza oceanu. W sumie w powieści tej nie ma niczego co przypadłoby mi do gustu. Fabuła nudna, do granic możliwości absurdalna, żeby nie powiedzieć durna. Bohaterowie tak płytcy, że wprost brak słów na ich charakterystykę i ta fantazja… O matko. Żenada… Według mnie książka ta to zupełnie żadna rozrywka. Szkoda wzrok sobie psuć… Naprawdę.

„Bieg po życie” to autobiografia człowieka niezłomnego. Lopez Lomong dziś znany jest na całym świecie jako jeden z najlepszych sportowców – biegaczy. Jednakże gdyby nie jego głęboka wiara w Boga, duża doza szczęścia i ogromne samozaparcie byłby nikomu nieznanym chłopcem z biednego, targanego wojnami domowymi i różnego rodzaju chorobami cywilizacyjnymi Sudanu. Dane mu jednak było zaznać szczęścia… • W wieku sześciu lat zostaje uprowadzony przez afrykańskich rebeliantów i trafia do specjalnego obozu dla dzieci. Wraz z trzema innymi uprowadzonymi chłopcami udaje mu się niepostrzeżenie zbiec z „wiezienia”. Niepohamowana chęć ucieczki, fizyczne możliwości do podjęcia długotrwałego wysiłku mimo skrajnego wyczerpania i wiara we własne siły sprawiła, że po wiel­okil­omet­rowy­m biegu dotarł do miejscowości Kakum w Keni. Tu Lopepe w obozie dla uchodźców spędza dziesięć kolejnych lat swego życia. Z dala od rodziców, domu, braci oraz sióstr. W pewnym momencie dostaje niesamowitą szansę od losu. Szansę wyjazdu do Ameryki i możliwość rozpoczęcia życia na nowo. Udaje mu się wykorzystać tą sytuację, dzięki której zostaje zaadoptowany przez pewną amerykańską rodzinę. W Ameryce powoli, niestrudzenie dąży do spełnienia swych najskrytszych marzeń… Jak się okazuje nie ma dla niego rzeczy niemożliwych. • Biografia Lomonga to opowieść niesamowita. To nie tylko historia człowieka, któremu udało się wyrwać z piekła i osiągnąć światowy sukces, ale jest to przede wszystkim opowieść o wielu ludziach dobrej woli, którzy umożliwili mu „danie” tego typu szansy. Rewelacyjna. Polecam ;)

Świetnie skonstruowana powieść obyczajowa o retrospektywnym charakterze. Muszę przyznać, że się nie spodziewałam. Na dodatek z bardzo interesującą fabułą. • Jej bohaterka to Gemma, którą poznajemy w momencie gdy postanawia wraz ze swym szesnastoletnim synem Pietro wyjechać z Włoch do Sarajewa. Chce ona odbyć podróż do własnych wspomnień z zamiarem wyjawienia synowi prawdy o swoim prawdziwym pochodzeniu. W Sarajewie Gemma spotyka starego przyjaciela z czasów dawnym niejakiego Gojko. Odżywa mnóstwo wspomnień, wiele miejsc w mieście przywołuje dawne chwile spędzone w objęciach ukochanego Diego, ale też czas wojny i okrucieństwa, z którymi mieli okazje się wówczas zmierzyć… Historia przedstawiona prze Gemmę wzrusza, zniewala, zaskakuje… Opowiada o bezgranicznej miłości, dążeniu do szczęścia, niczym niepohamowanych pragnieniach i marzeniach momentami naprawdę trudnych do spełnienia… Jak się okazuje stanowi ona również świadectwo zdrady, obłudy i kłamstwa w najgorszej jego formie… Życie jednak toczy się dalej i czasami mimo najszczerszych chęci nie pozostaje nam nic innego jak w tym kłamstwie tkwić nadal, by nie burzyć na nowo uporządkowanego dopiero co „świata”. • Jednym słowem urzekła mnie powieść Mazzantini. Było to moje pierwsze „spotkanie” z twórczością tej autorki i z całą pewnością nie ostatnie. Jak się okazuje nie każda powieść traktująca o miłości musi być na wskroś infantylna. Polecam gorąco lekturę.