Po niemiłosiernie długim czasie oczekiwania w końcu pojawił się na polskim rynku wydawniczym upragniony "Labirynt duchów". Ostatnia część cyklu Cmentarza Zapomnianych Książek. Mimo sporej objętości przeczytałam ją niemalże jednym tchem. Jest zwyczajnie urzekająca. Ani chwili nudy, wartka akcja i ten styl.... Ach uczta dla duszy bez dwóch zdań. Finezyjny język, którym się posługuje w swych powieściach Zafón pełen błyskotliwych metafor "utkanych" tak misternie w tekście prozatorskim świadczy o ogromnej klasie autora. Uwielbiam go za to. • Co się tyczy samej fabuły... Tym razem jest ona o wiele bardziej wielowątkowa niż dotychczas, ale nie ma najmniejszych nawet szans, żeby się na kartach powieści w niej zagubić. Ilość bohaterów też może w pierwszej chwili nieco oszołomić czytelnika, lecz absolutnie nikt jak się okazuje nie jest zbyteczny. W ostatnim tomie cyklu prym wiedzie niejaka Alicja Gris, która otrzymuje za zadanie odnalezienie zaginionego ministra kultury Vallsa. Jednocześnie zostaje uwikłana w intrygę o całkiem innym celu... Prowadząc swe śledztwo Alicja dociera do prawdy zarówno o przeszłości ministra, jak i słynnej rodziny barcelońskich księgarzy,od których się cała historia cyklu przecież zaczęła... I tu Zafón postanowił zakończyć swą opowieść spowitą mrokami Barcelony, ale nie miejcie złudzeń... Mimo wszystko postanawia pozostawić na koniec nieco niedopowiedzeń. Odnoszę wrażenie, że jego umysł literacki jest niczym ocean pełen niedokończonych historii... • Cóż niby to ostatnia część tej serii, ale ja mimo wszystko będę żywiła nadzieję na więcej... Za marzenia jeszcze nie karają... Co do samego tytuły... To poprostu trzeba przeczytać bez dwóch zdań i zagłębić się w meandry Barcelony jakich nie zna nikt, a tylko Carlos Ruiz Zafón może być po nich tak doskonałym przewodnikiem. Polecam gorąco.

"Dziewczyna, która igrała z ogniem" bez dwóch zdań jest jeszcze bardziej ekscytująca niż pierwszy tom serii Millennium. Dzięki temu, że Salander uwikłana została w niezłą intrygę w końcu jesteśmy wstanie dowiedzieć się czegoś na temat jej dotychczas bardzo dobrze strzeżonej przeszłości. Tym razem Larsson naprawdę potrafił wstrząsnąć czytelnikiem i to w sposób wprost oszałamiający. Pomysł na dalszy ciąg akcji super. Szkoda tylko, że momentami jest jednak trochę monotematyczny... Dostrzegam jednak jeden mankament. Mianowicie czas. W strasznie wolnym tempie rozwija się akcja w powieści. Ogólnie jednak thriller wart jest uwagi. Zobaczymy co przyniesie tom trzeci. Polecam.

z każdą kolejną częścią swej sagi kryminalnej Camilla Läckberg zaskakuje mnie coraz bardziej. "Syrenka" jest tego doskonałym dowodem. Ponownie autorka świetnie skonstruowała fabułę powieści. W żaden sposób nie da się dociec rozwiązania dete­ktyw­isty­czne­j zagadki. Tym razem jest ono naprawdę zaskakujące. Cóż wielce dywagować..., to zwyczajnie bardzo dobry thriller w wydaniu skandynawskim. Polecam gorąco.

Cóż... Mając w planie przeczytanie sagi Millenium popełniłam jeden kardynalny błąd... Mianowicie zanim zabrałam się za ogarnianie lektury zdążyłam wcześniej obejrzeć zarówno jej ekranizację, jak i skandynawski serial. Niewątpliwie zepsułam tym sobie odbiór powieści. W związku z powyższym nie zdołałam odczuć tego ŁAŁ, co pozostali czytelnicy. Mimo wszystko thriller ten jest całkiem niezły i warty przeczytania. Co mam mu do zarzucenia? Akcja jest nieco mało wartka i jak na tę objętość zbyt wiele w niej długich opisów sytuacji, których całkowity brak momentami niczegoby raczej nie zmienił w ogólnym odbiorze. Same postacie głównych bohaterów świetnie zarysowane. Super skonstruowana fabuła i zakończenie, którego czytelnik nie dość, że nie może się wprost doczekać to nie ma nawet najmniejszych szans żeby był wstanie sam domyślić się rozwiązania całej kryminalnej zagadki. Ogólnie polecam lekturę, bo warto poświęcić jej czas.

Hmmm... Muszę przyznać, że fabuła tej książki jest w moim odczuciu raczej absurdalna. Na dodatek jej bohaterowie są postaciami bardzo mocno przerysowanymi. Nie ma co, poniosła autorkę fantazja i to momentami wydawałoby się nawet, że ułańska. Czy to książka z dużą dozą dobrego humoru? Jeśli tak jest, bo w wielu opiniach tego typu stwierdzenia widnieją, to ja w takim razie jestem gburem stulecia. Może w całej ponad trzystu stronnicowej powieści zwrotów i sytuacji, które rzeczywiście zdołały wywołać tylko lekki uśmiech na mej twarzy policzyłabym na palcach jednej ręki. Cóż więc rzec... No zupełnie nie widzę w tej publikacji niczego, co warte byłoby uwagi. Jest bardzo mierna. Momentami nawet nudna... Tyle w tym temacie. Dziękuję za "spotkanie" z literaturą Pani Sochy, ale więcej nie skorzystam.